Ἡ ἐπιστημονική μέθοδος Θεολογίας καί ποιός εἶναι ὁ θεόπνευστος

Τώρα,
όπως ο μαθητής που ενδιαφέρεται για την αστρονομία, διαβάζει από τα
βιβλία του για τα άστρα και μετά παρατηρεί τα άστρα στον ουρανό και
αργότερα, όταν μεγαλώση και επιθυμήση να τα μελετήση καλύτερα και να τα
γνωρίση από πιο κοντά, πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο, οπότε τα μελετά μέσα
από τα τηλεσκόπια, και βλέπει όσα δεν έβλεπε με γυμνό μάτι, έτσι γίνεται
και στην πνευματική ζωή. Ο Χριστιανός, που θέλει να δη την δόξα του
Θεού, πρέπει να περάση μέσα από ωρισμένα στάδια εμπειριών και
πνευματικών αναβάσεων. Τα στάδια αυτά, όπως έχομε πη, διακρίνονται στην
κάθαρσι, στον φωτισμό και στην θέωσι. Η πλήρης κατάστασις φωτισμού
επέρχεται, όταν ο άνθρωπος αποκτήση την αδιάλειπτη νοερά προσευχή, που
ενεργεί μέσα στην καρδιά του, και γίνη, στην κυριολεξία ναός του Αγίου
Πνεύματος.Στην επιστήμη στην οποιαδήποτε θετική επιστήμη, δεν υπάρχει
κάποια αντίστοιχη κατάστασις φωτισμού, δηλαδή σαν ιδιαίτερη καθοριστική
εμπειρία. Μόνο η αντίστοιχη κατάστασις της θεώσεως υπάρχει στις θετικές
επιστήμες, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών. Όπως δηλαδή ο θεούμενος,
δηλαδή εκείνος που βρίσκεται σε κατάστασι θεώσεως, βλέπει την δόξα του
Θεού, έτσι και ο επιστήμονας βλέπει το ποθούμενο αντικείμενο, το προς
παρατήρησι και μελέτη μέσα από τα κατάλληλα όργανα της επιστήμης του
(π.χ. τηλεσκόπιο, μικροσκόπιο κ.λ.π.). Δηλαδή, μόλις καταπιαστή κανείς
με μία φυσική επιστήμη, φθάνει αμέσως στην όραση του αντικειμένου της
γνώσεώς του και έρχεται μ' αυτό σε άμεση επαφή.





Οι
επιστήμονες εμπνέονται από αυτά που παρατηρούν. Ο βιολόγος από τα ζώα
και φυτά που παρατηρεί, ο μικροβιολόγος από τα μικρόβια που βλέπει στο
μικροσκόπιο κ.λ.π.. Οπότε ο μικροβιολόγος είναι, ας πούμε,
μικροβιόπνευστος, ο αστρονόμος αστρόπνευστος κ.λ.π.. Εμπνέονται δηλαδή ο
καθένας από το αντικείμενο της μελέτης του.





Οπότε
ο θεολόγος – όχι εκείνος που παίρνει ένα πτυχίο θεολογίας, αλλά εκείνος
που αξιώνεται να δη τον Θεόν – τι πρέπει να είναι κατά αντιστοιχίαν;
Βέβαια θεόπνευστος. Και ποιος είναι ο θεόπνευστος; Είναι εκείνος, ο
οποίος είδε τον Θεόν.





Μετά
εκείνος που φθάνει στην φώτιση γιατί λέγεται φωτισμένος; Διότι έχει το
Πνεύμα το Άγιο μέσα του, που τον διδάσκει. Και πως τον διδάσκει; Με την
νοερά προσευχή. Προσεύχεται δηλαδή το Πνεύμα το Άγιο μέσα στην καρδιά
του και έτσι τον διδάσκει, τον πληροφορεί δηλαδή σε ό,τι χρειάζεται να
κάνη ή να πη. Ένας τέτοιος άνθρωπος πληροφορείται κάθε στιγμή, ποιο
είναι το θέλημα του Θεού για ο,τιδήποτε. Οπότε ο δάσκαλός του της
προσευχής, είναι το ίδιο το Πνεύμα το Άγιο. Δηλαδή στην Θεολογία ο ίδιος
ο Θεός είναι και το αντικείμενο της γνωστικής προσπαθείας του ανθρώπου,
αλλά και ο δάσκαλος του ανθρώπου, που τον οδηγεί προς αυτήν την γνώσι,
την γνώσι δηλαδή του Θεού, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η θέα του
ακτίστου Φωτός.





Επίσης
στις θετικές επιστήμες για να φθάση ένας φοιτητής εκεί που θα φθάση,
δεν θα πρέπει να διδαχθή από κάποιον την επιστήμη του; Μόνο από τα
βιβλία θα διδαχθή ή και από ζωντανούς και σωστούς επιστήμονες; Θα πρέπη
βέβαια να διδαχθή και από σωστούς επιστήμονες. Θα πρέπη να πάει σε
Πανεπιστήμιο και να προσκολληθή σε έναν καθηγητή, που γνωρίζει το
αντικείμενο της γνώσεως που ενδιαφέρει τον φοιτητή, όπως και να αποκτήση
μία πεποίθησι ότι πράγματι ο καθηγητής του ξέρει αρκετά πράγματα γι'
αυτό που θέλει ο ίδιος να μάθη. Βέβαια ο φοιτητής γνωρίζει ότι ο
καθηγητής του δεν τα ξέρει όλα. Αυτό το μαθαίνει από τον ίδιο τον
καθηγητή του, ο οποίος, αν είναι συνεπής και έντιμος, θα πρέπει να
αποκαλύψη στον φοιτητή του με σαφήνεια τι γνωρίζει και τι δεν γνωρίζει
επάνω στην επιστήμη του. Οπότε ο φοιτητής μαθαίνει από τον καθηγητή του,
τι δεν είναι γνωστό ακόμη, καθώς και τι είναι γνωστό επάνω στην
επιστήμη που επέλεξε. Μαθαίνει επίσης και την μέθοδο ή τις μεθόδους
αποκτήσεως της γνώσεως, δηλαδή την μέθοδο ερεύνης, καθώς και πως να
διακρίνη μεταξύ γνωστών και αγνώστων, ως και χρησίμων και αχρήστων
γνώσεων, καθώς και πως να διευρύνη το αντικείμενο της μελέτης και
γνώσεώς του με περαιτέρω έρευνα. Όταν λοιπόν ο καθηγητής του είναι
ειλικρινέστατος και τον ενημερώνη για το τι γνωρίζει και τι δεν γνωρίζει
και του διδάσκη την μέθοδο ερεύνης, τότε ο φοιτητής μπορεί και
εξελίσσεται σιγά-σιγά και ο ίδιος σε ειδικό, όπως ο καθηγητής του, επάνω
στην επιστήμη του.





Από
όλα αυτά βλέπει κανείς ότι η εμπειρική μέθοδος εκμαθήσεως μιας
επιστήμης, όσον αφορά στα ουσιώδη θέματα μεθοδολογίας, ανταποκρίνεται
πλήρως στην Πατερική μέθοδο θεογνωσίας, δηλαδή θεολογίας. Επίσης ότι ο
φωτισμός είναι μία εμπειρική κατάστασις, όπως και η θέωσις είναι επίσης
μία εμπειρική κατάστασις, που δεν έχουν καμμία σχέσι με μεταφυσική
δηλαδή με φιλοσοφικό στοχασμό. Η δε μύησις στην κατάστασι του φωτισμού,
όσον αφορά στην μεθοδολογία, δεν διαφέρει από την αντίστοιχη μύησι των
φοιτητών σε οποιαδήποτε από τις θετικές επιστήμες. Για να φθάση κανείς
στην κατάστασι του φωτισμού, θα πρέπει να πάη να προσκολληθή σε έναν
πνευματικό πατέρα, ο οποίος έχει ήδη φθάσει στην κατάστασι αυτή και ο
οποίος θα είναι διατεθειμένος να τον διδάξη την μέθοδο της θεογνωσίας
και να τον βοηθήση στην πνευματική του ανάβασι.

Πατερική Θεολογία

Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου (+)

Καθηγητού Πανεπιστημίου

Επιμέλεια – Σχόλια: Μοναχού Δαμασκηνού Αγιορείτου

Στοιχεία Ορθοδόξου ανθρωπολογίας και Θεολογίας

agiameteora