Ιανουαρίου 2015

Η εποχή ζητά ρεαλισμό. Η εποχή ζητά συμβιβασμούς. Tο μυαλό μέσα στο κεφάλι σου. Και εσύ να ακούς.
Βλέπεις τηλεόραση, καθισμένος στον καναπέ σου, που ΄χει φθαρεί πια αλλά δεν σου περισσεύουν για να πάρεις άλλον και ακούς. Ακούς και μουρμουρίζεις. Γκρινιάζεις. Και τι κάνεις για αυτό; Ακόμα εκεί είσαι και ακούς.
Που είναι τα όνειρά σου; Έχεις ξεχάσει ακόμη και τη σημασία της λέξης. Καταχωνιασμένα σε κάποιο συρτάρι του μυαλού σου, που έχει πιάσει αράχνες. Θυμήσου τον εαυτό σου τότε που ονειρευόταν. Κάπου στα δεκαπέντε σου ας πούμε. Θυμήσου τα τότε όνειρά σου για τη ζωή.
Γλυκό το συναίσθημα. Χαμογελάς. Έχεις ξεχάσει πως είναι να αισθάνεσαι, να νιώθεις.
Κάποτε κάποιος μου είπε ότι όταν τελείωσε το λύκειο, την τελευταία φορά που βγήκε από τη μεγάλη σιδερένια, πράσινη καγκελόπορτα, γύρισε πίσω, κοίταξε το άχαρο κτίριο που ήθελαν να ονομάζουν σχολείο και υποσχέθηκε στον εαυτό του να μη συμβιβάσει ποτέ και για κανέναν τα όνειρά του. Και την κράτησε, μου είπε, την υπόσχεσή του. Με νύχια και με δόντια, αλλά την κράτησε. Γιατί να ξέρεις είναι δύσκολο.
Η κοινωνία ζητά ρεαλισμό, ζητά σύνεση. Γιατί; Οι «τρελοί», οι ασυμβίβαστοι φοβίζουν, ενοχλούν, χαλάνε την αισθητική κάποιων.
Να είμαστε ρεαλιστές να ζητάμε το αδύνατο, είπε κάποτε ο Τσε και ήξερε τι έλεγε. Το πήρες, το έκανες σύνθημα, το έγραψες σε τοίχους. Μάλλον ξέχασες να το εφαρμόσεις.
Ρεαλιστής είναι ο άνθρωπος που είναι επιφυλακτικός, πάντα προσγειωμένος στην πραγματικότητα. Ο ρεαλιστής κρίνει καταστάσεις βάσει λογικής και πραγματικών συνθηκών. Δεν ονειροπολεί και δεν σκέφτεται σενάρια που είναι από δύσκολο έως αδύνατον να πραγματοποιηθούν.
Όμως ο άνθρωπος αυτός δεν ζει πραγματικά. Απλά υπάρχει. Ζει στην πραγματικότητα που του δίνεται. Και αυτό δεν είναι καλό. Δεν είναι καλό για αυτόν. Δεν είναι για την κοινωνία. Για τον κόσμο ολόκληρο.
Κάνε όνειρα. Πολλά όνειρα. Μεγάλα. Μεγαλύτερα απ’ το μπόι σου. Προσπάθησε να τα πραγματοποιήσεις. Με όλη σου τη θέληση. Και αν δεν τα καταφέρεις πάλι κάτι θα έχεις πετύχει. Ξέθαψε ότι υπάρχει καταχωνιασμένο στα βάθη του μυαλού σου. Γίνε πάλι παιδί. Και πάλεψε για τα όνειρά σου. Κυνήγησέ τα.
Μια συμβουλή μόνο. Ονειρέψου. Όσο δεν παίρνει, όσο μπορείς. Πρόσεξε μόνο «μην σε πάρει ο ύπνος».
Όσο για τον ρεαλισμό, θα τον χρειαστείς και αυτόν. Αργότερα. Όταν θελήσεις να κάνεις πράξεις τα όνειρά σου. Μην το παρακάνεις μαζί του όμως. Είναι επικίνδυνος να ξέρεις.


simplylife.gr
Μαρκαντωνάτου Κίτσιου Νεφέλη


 via


Αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο και του δίνει περισσότερες δυνατότητες να επιβάλλει τη θέλησή του και να καθορίζει αυτός ο ίδιος την πορεία του στη ζωή είναι η διατήρηση της εμπειρίας, η επεξεργασία της και η γνώση.
Χωρίς αυτήν την εσωτερική δυνατότητα θα ήταν αδύνατο να είναι άνθρωπος, όπως και αν ήταν οι βιολογικές προδιαγραφές του. Η σημασία αυτής της εσωτερικής δυνατότητας αναγνωρίζεται με κάποιο έμμεσο και επιπόλαιο τρόπο. Γι’ αυτό δεν αρέσει σε κανέναν να του αμφισβητούν τη διανοητική αποτελεσματικότητα, την ορθότητα των απόψεών του και την αξιοπιστία.
Ο εγωισμός πληγώνεται όταν αυτή η αμφισβήτηση γίνεται άμεσα ή έμμεσα στις καθημερινές σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Καθημερινά γίνονται από τις πιο απλές παρεξηγήσεις έως και τα πιο απρόβλεπτα φονικά για ασήμαντους λόγους.
Πίσω από αυτά τα δυσάρεστα φαινόμενα των ανθρώπινων σχέσεων, που μας αποκαλύπτονται με διαφορετικούς τρόπους και λόγους, βρίσκεται η ίδια απειλή, η ίδια ευθιξία, ο ίδιος φόβος, η ίδια επιθυμία. Η επιθυμία του ανθρώπου να είναι ο κύριος της ζωής του, να αυτο-καθορίζει την πορεία του και να μην είναι όμηρος της τύχης. Αυτό δεν μπορεί να το επιτύχει χωρίς εμπειρία, χωρίς γνώση και έξυπνες κινήσεις, εκτός μόνο για λίγο σαν τα άλλα ζώα, με βίαιο τρόπο ή με το φόβο. Αυτό το γνωρίζει, προσέχει και αυτο-συγκρατείται… όχι πάντοτε επιτυχώς και αρκετά.
Εφόσον, λοιπόν, οι άνθρωποι θέλουν να είναι «έξυπνοι» και προσβάλλονται όταν τους αμφισβητούμε την επίγνωση του εαυτού τους και της πραγματικότητας, θα ήταν σκόπιμο να αποφεύγουμε να τους προκαλούμε και να τους αμφισβητούμε.
Όταν, όμως, διαπιστώνουμε φαινόμενα συμπεριφοράς, νοοτροπία και απόψεις για σημαντικά ζητήματα σε καθαρή αντίθεση με την κοινή πραγματικότητα, την οποία δεν μπορούν να αποφύγουν, στην οποία βασίζονται για να μπορέσουν να ζήσουν και να ευτυχήσουν και την οποία επικαλούνται για να αποδείξουν τη λογική τους, τότε γιατί να απαγορεύεται να αποκαλύπτουμε τη δυσάρεστη αλήθεια;
Γιατί θα προσβληθούν και θα θυμώσουν, όταν τους αποκαλέσουμε επιπόλαιους, ανόητους, μωρόμυαλους, ζώα με μνήμη, σκοταδιστές, παρανοϊκούς, βλαμμένους, χαμένους και όλο το σχετικό λεξιλόγιο;
«Έλλειψη θέλησης για φιλοσοφικές αναζητήσεις, αποπροσανατολισμός με την κατάχρηση της γλώσσας και της διάνοιας, εγωκεντρισμός, συνείδηση περιορισμένη στα πιο άμεσα αντιληπτά, έλλειψη συνειδητής αυτενέργειας για την εσωτερική ανέλιξη, διαστρεβλωμένη γνώση για τον εαυτό τους, για τον άνθρωπο, ευρύτερα για την κοινή πραγματικότητα, όλα αυτά γενικά, πηγαίνουν στο ίδιο πακέτο. Ποιο είναι το νόημα της καλοσύνης και της δικαιοσύνης και πώς είναι δυνατό να εκδηλώνονται χωρίς παρεκτροπές, όταν υπάρχει τέτοια άγνοια και αποπροσανατολισμός, τέτοια παράνοια;»
***
Κώστας Γ. Νικολουδάκης
via


Πόσες φορές δεν έχετε αναρωτηθεί αν ο σύντροφός σας καταλαβαίνει πραγματικά όσα του λέτε όταν κάνετε σοβαρές συζητήσεις για τη σχέση σας ή γιατί μια φυσιολογική κουβέντα κατέληξε σε καυγά; Μερικές φορές άλλα αισθανόμαστε, άλλα λέμε και άλλα καταλαβαίνει ο άλλος και η βασική αιτία που συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι γιατί κάθε φορά που προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά με τον άλλο δεν παίρνουμε υπόψη μας τον χαρακτήρα του άλλου και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να προσεγγίσουμε ένα θέμα.
Jolie1.Οι άντρες δεν μπλοκάρουν με την έκφραση συναισθημάτων: Πολλές φορές ψάχνουμε τις κατάλληλες λέξεις, φοβόμαστε να εκφραστούμε ελεύθερα και καταλήγουμε να λέμε κάτι διαφορετικό, ακριβώς επειδή πιστεύουμε ότι ο σύντροφός μας φοβάται τα συναισθήματα. Μιλήστε ανοιχτά και επικοινωνήστε τα συναισθήματά σας αφού το μόνο που δεν μπορούν να διαχειριστούν εύκολα οι άντρες είναι οι… δραματικές καταστάσεις.
2.Ειλικρίνεια: Η ειλικρίνεια είναι η αρχή μιας ουσιαστικής επικοινωνίας, οπότε αν σκοπεύετε να μην πείτε την αλήθεια δεν θα έχετε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι άντρες εκτιμούν την ευθύτητα και δεν αντέχουν τα ‘μισόλογα’. Για αυτό σε μια πιθανή ερώτησή του για το ‘τι έχετε’ μην βιαστείτε να απαντήσετε ‘τίποτα’ γιατί έτσι θα δημιουργήσετε μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ σας.
3. Χρησιμοποιήστε τις σωστές λέξεις: Κάποιες λέξεις σαν φέρνουν πιο κοντά και κάποιες άλλες σας απομακρύνουν. Σίγουρα θα το έχετε παρατηρήσει σε κάποιους καυγάδες και σε κάποιες όμορφες στιγμές. Αν ξεκινήσετε μια συζήτηση κατηγορώντας τον, χρησιμοποιώντας προστακτική και ‘σκληρές’ λέξεις τότε το πιο πιθανό είναι να μην ακούσει ουσιαστικά τίποτα από αυτά που λέτε. Προτιμήστε να εκφράσετε όλα αυτά που αισθάνεστε και να βρείτε λύσεις σε όσα σας απασχολούν αντί να αναλώνεστε σε άσκοπες διαφωνίες.
couple-smiling-and-staring-at-each-otherΕπίσης,
Ενδιαφερθείτε για την άποψη του άλλου και εμπιστευτείτε την
Να ξέρετε ότι πρέπει να σχετίζεστε με τον «πραγματικό άλλον» και όχι με την εικόνα που έχετε πλάσει για εκείνον, αλλιώς είναι ζήτημα χρόνου το πότε θα απογοητευτείτε.
Ακούστε τον άλλο προσεκτικά. Αν κάτι σας προκαλέσει δυσαρέσκεια, είτε επειδή καταλάβατε κάτι λάθος, είτε επειδή ειπώθηκε λανθασμένα, να ζητείτε από τον σύντροφο σας διευκρινίσεις. Έτσι αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις. 
Γίνετε σύμμαχος του, κατανοώντας τις δυσκολίες που υπάρχουν, αναγνωρίζοντας τα καλά του και αναδεικνύοντας τα.
Προσέξτε τη δική σας στάση. Αν ξεκινήσετε με κατηγόριες και παράπονα, το πιθανότερο είναι να προκαλέσετε αντίδραση στο σύντροφο σας, ενώ αν του μιλήσετε για τη δική σας δυσκολία, ανάγκη, ή επιθυμία, το πιθανότερο είναι να σας ακούσει.
Επικοινωνείτε όχι μόνο με λέξεις. Ένα τρυφερό βλέμμα, ένα χάδι, μία αγκαλιά, πολλές φορές αρκούν.
Μιλάτε όταν έχετε κάτι να πείτε και όχι για να περάσει η ώρα. Η επικοινωνία βασίζεται στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα.
Στην ενήλικη ζωή δεν χωρούν εγωισμοί: Όταν ένας σύντροφος κρατά μούτρα και περιμένει από τον άλλον να τον πλησιάσει, χάνει τη δυνατότητα να ορίζει εκείνος τις καταστάσεις και αφήνεται στο «μοιραίο», χάνει τη δυνατότητα να καμαρώσει τον ενήλικο εαυτό του, αυτόν που αναζητά και που προτείνει λύσεις και τελικά χάνει τη δυνατότητα να είναι ερωτικός απέναντι στον εαυτό του, απέναντι στο σύντροφο του και απέναντι στη ζωή.
via



Η Αγάπη φέρνει ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους, γαλήνη στην ταραγμένη θάλασσα, ύφεση στους ανέμους, και γλυκόν ύπνο στους δυστυχείς.
Είναι αυτή πού διώχνει από μας το αίσθημα της εχθρότητας και μας γεμίζει με κείνο της φιλίας. Αυτή οργανώνει τις φιλικές συγκεντρώσεις, τις γιορτές, τούς χορούς και τις θυσίες, μπαίνοντας επικεφαλής τους.


Δίνει πραότητα και μα­λακώνει την τραχύτητα του χαραχτήρα.
Χαρίζει την καλή θέληση και απομακρύνει την εχθρότητα αγαπητή στον αγαθό, θαυμαζόμενη κι απ' τούς σοφούς κι από τούς θεούς, φθονούμενη απ’ όσους ατύχησαν, και κτήμα των τυχερών,
Eros_bobbin_Louvre_CA1798
είναι o γονιός της ευμάρειας, της τρυ­φερότητας, της κομψότητας, της χάρης, της επιθυμίας και της μετάνοιας’
στοργική στους καλούς κι’ αποστρεφόμενη τούς κακούς στη δουλειά, στο φόβο, στην επιθυμία,
οδηγός στο λόγο, συμπαραστάτης, υποστηριχτής κι’ άριστος σωτήρας το στολίδι και των θεών και των ανθρώπων
zeuseros
ο καλλίτερος και πιο όμορφος ηγέτης, πού έπρεπε ν’ ακολουθεί κάθε άνθρωπος, υμνώντας τις αρετές της και τρα­γουδώντας το μελωδικό της τραγούδι, πού καταπραΰνει το πνεύμα όλων και των θεών και των ανθρώπων.
 ~ Απόσπασμα από το βιβλίο "Θησαυρός 10.000 γνωμικών & αποφθεγμάτων"
via



Οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΟΙ μπορεί κανείς να τους φανταστεί απίστευτα γέρους, αυτοί ακριβώς κάνουν και τους καλύτερους γέρους.
Το ΟΤΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ αρέσει να επιδεικνύονται λιγάκι και ταυτόχρονα μπορεί να τολμούν κάποια πράγματα, κάτι που οι γέροι δεν μπορούν πια να κάνουν, τελικά δεν είναι ανυπόφορο. Τα πράγματα όμως γίνονται άσχημα εκείνη την ολέθρια στιγμή που ο γέρος, ο αδύναμος, ο συντηρητικός, ο φαλακρός, ο οπαδός της παλιάς μόδας το παίρνει προσωπικά και μονολογεί: το κάνουν σίγουρα για να με πειράξουν! Από τη στιγμή αυτή τα πράγματα γίνονται ανυπόφορα κι αυτός που σκέφτεται έτσι είναι χαμένος.


Το ΝΑ ΤΟΝΙΖΟΥΜΕ ή να οργανώνουμε τα νιάτα δεν το συμπαθούσα ποτέ. Νέοι και γέροι υπάρχουν τελικά μόνο μεταξύ των μέτριων ανθρώπων. Όλοι οι προικισμένοι και πιο ξεχωριστοί άνθρωποι είναι πότε γέροι και πότε νέοι, έτσι όπως είναι πότε χαρούμενοι και πότε λυπημένοι. Δουλειά των μεγαλυτέρων είναι να χειρίζονται την ικανότητά τους ν’ αγαπούν πιο ελεύθερα, πιο παιχνιδιάρικα, πιο έμπειρα, πιο καλοσυνάτα απ’ ό,τι τα νιάτα μπορούν. Τα γηρατειά κρίνουν πάντα με ευκολία τους νέους ως μικρομέγαλους. Όμως τα γηρατειά είναι αυτά που πάντα μιμούνται τη συμπεριφορά και τους τρόπους της νιότης, είναι τα ίδια φανατικά, είναι τα ίδια άδικα, μακαρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους και είναι ελαφρώς προσβεβλημένα. Τα γηρατειά δεν είναι χειρότερα από τα νιάτα, ο Λάο Τσε δεν είναι χειρότερος από τον Βούδα, το μπλε δεν είναι χειρότερο από το κόκκινο. Τα γηρατειά υποτιμούνται μόνο όταν θέλουν να παραστήσουν τα νιάτα.

The_Time_Traveler_by_xetobyte
Αυτό ΠΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ με αηδιάζει είναι πρώτον η ανόητη λατρεία της νεότητας και της νεανικότητας, όπως αυτή ανθεί, για παράδειγμα, στην Αμερική, κι έπειτα ακόμα περισσότερο το να επιβάλλεται η νεότητα αυτή ως κοινωνικό στρώμα, ως κοινωνική τάξη, ως «κίνημα».
Είμαι ΕΝΑΣ ΠΑΛΙΩΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ και συμπαθώ τα νιάτα, θα ήταν όμως ψέματα αν έλεγα ότι με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα. Για τους ηλικιωμένος, τουλάχιστον σε εποχές τέτοιας μεγάλης δοκιμασίας όπως τώρα, υπάρχει μόνο ένα ενδιαφέρον ζήτημα: το ζήτημα του πνεύματος, της πίστης, του είδους της σκέψης και της ευλάβειας που δοκιμάζεται, που μπορεί να αντιμετωπίζει τον πόνο και το θάνατο. Η αντιμετώπιση του πόνου και του θανάτου είναι καθήκον των γηρατειών. Το να είναι κανείς ενθουσιασμένος, να συμπαρασύρεται, να είναι ζωηρός, είναι ψυχική διάθεση της νεότητας. Μπορούν να είναι φίλοι, μιλούν όμως δύο γλώσσες.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ γράφεται κυρίως από τους πρωτόγονους και από τους νέους, αυτοί φροντίζουν για την πρόοδο και την επιτάχυνση με την έννοια της κάπως θεατρικής φράσης του Νίτσε «Αυτό που θέλει να πέσει πρέπει και να το σπρώξουμε». (Εκείνος, ο υπερευαίσθητος, δεν θα μπορούσε ποτέ να δώσει αυτή τη σπρωξιά σ’ ένα γέρο ή άρρωστο άνθρωπο ή ζώο.) Χρειάζονται όμως πάντα, για να διατηρεί η ιστορία και νησίδες ειρήνης και να παραμένει ανεκτή, και οι αναστολές και ο συντηρητισμός ως αντίρροπες δυνάμεις - αυτό το καθήκον πέφτει στους καλλιεργημένους και στους ηλικιωμένους. Αν λοιπόν ο άνθρωπος που σκεφτόμαστε κι επιθυμούμε ακολουθήσει άλλους δρόμους από τους δικούς μας και εξελιχθεί σε κτήνος ή μυρμήγκι, τότε παραμένει υποχρέωσή μας να βοηθήσουμε να επιβραδυνθεί όσο το δυνατό περισσότερο αυτή η διαδικασία. Ασυνείδητα αφήνουν μάλιστα οι μαχητικές δυνάμεις να υπάρχει στον κόσμο αυτή η αντίρροπη τάση, φροντίζοντας εκτός από τους εξοπλισμούς και τα προπαγανδιστικά μεγάφωνα -αν και αρκετά αδέξια- και τις πολιτιστικές επιχειρήσεις τους.

Απόσπασμα από το βιβλίο Έρμαν Έσσε "Ωριμάζοντας γινόμαστε όλο και νεότεροι"
via



Μια απ’ τις πιο δύσκολες καταστάσεις, τόσο για το παιδί όσο και για τους γονείς, δημιουργείται μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού. Στη ζωή πάρα πολλών ανθρώπων, το γεγονός αυτό πήρε πολύ δραματική σημασία - ήταν ένα περιστατικό που επηρέασε ολόκληρη την ανάπτυξή τους και διαμόρφωσε το χαρακτήρα τους.
Ως τη στιγμή αυτή το παιδί ήταν το μοναδικό μικρό ανθρωπάκι - το καμάρι τους — ο πρίγκιπας, η πριγκίπισσα τους. Τώρα βλέπει να το εκδιώκουν απ’ αυτή τη θέση. Η απόσπασή του απ’ την όλο αγάπη και προσοχή της μητέρας του επέρχεται ολότελα ξαφνικά. Και το χειρότερο είναι ότι αυτό συμβαίνει εξαιτίας της εισβολής κάποιου ξένου. Συχνά, εκδηλώνει μια πρωτοφανή εχθρότητα απέναντι στο καινούργιο μωρό. Το δράμα που βιώνει αυτό το παιδί εξαιτίας της ξαφνικής απομόνωσής του έχει γίνει, δυστυχώς -λόγω άγνοιας- θέμα πολλών ποιημάτων, χιουμοριστικών διηγημάτων και γελοιογραφιών.
Αλλά η κατάσταση, τις πιο πολλές φορές, δεν είναι καθόλου διασκεδαστική. Το παιδί μπορεί να προτείνει με πολλή σοβαρότητα ότι πρέπει να δώσουν πίσω το μωρό στον πελαργό που το έφερε ή να το πετάξουν μέσα στο τζάκι. Και δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο να περάσει το παιδί από τα λόγια στις πράξεις. Ίσως να χρειαστεί καμιά φορά να προστατέψετε το βρέφος από την απόπειρα κακοποίησής του απ’ το μεγαλύτερο. Καμιά φορά πάλι η απόπειρα κρύβεται πίσω από κάποια δικαιολογία αδεξιότητας. Αλλά όταν ακούμε ότι το παιδί έριξε το μωρό από το καροτσάκι του ή το έσπρωξε για να πέσει από το τραπέζι, νιώθουμε ξεκάθαρη αγανάκτηση για την εχθρότητα που έδειξε το “εκθρονισμένο” μεγαλύτερο παιδί.


Τη στιγμή ακριβώς αυτή το παιδί χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή - και ΟΧΙ την αγανάκτησή μας για τη σκληρότητα των λόγων ή των ενεργειών του. Το παιδί δεν έχει σχηματίσει μέσα του την αντίληψη του θανάτου, και τα συναισθήματά του απέναντι στο μωρό είναι ίδια μ’ αυτά που έχει απέναντι σ’ ένα άψυχο αντικείμενο ή ένα παιχνίδι. Είναι αλήθεια πως η στάση του προδίδει τη βαθιά του επιθυμία να βρεθεί πάλι στο προσκήνιο, να γίνει πάλι η “μοναδική αγάπη” των γονιών του. Αλλά αυτή η ψυχολογία του είναι αποτέλεσμα του τρόπου που ανατράφηκε μέχρι τώρα. Που ήταν το “κέντρο του κόσμου”, και κάθε επιθυμία του χαρά τους. Έτσι, δεν θα πρέπει να θεωρούμε το παιδί υπεύθυνο γι’ αυτή τη συμπεριφορά του. Κι ακόμα να καταλάβουμε πως κάθε αποδοκιμασία μας (για τη συμπεριφορά του, σ.τ.επ.) δεν κάνει τίποτε άλλο παρά ν’ αυξάνει την πεποίθησή του ότι το παραμελούμε, εντείνοντας έτσι ακόμα πιο πολύ την επιθετικότητά του κατά του μωρού.
Το παιδί μπορεί να χρησιμοποιήσει ακόμα και πιο πονηρά μέσα για να ξανακερδίσει την προσοχή που πιστεύει πως έχει χάσει. Μέσα σε τέτοιες καταστάσεις πολλά παιδιά γίνονται άτακτα κι ενοχλητικά ή ανυπάκουα. Κατά συνέπεια, πρέπει να καταβάλλετε πιο έντονες προσπάθειες για να μην ανταποκριθείτε στις προθέσεις τους.
Ωστόσο, -πολύ συχνά μπορεί να πιέζεστε από κάποιες καταστάσεις, ώστε να καταφύγετε σε δραστικά μέτρα εναντίον του - πράγμα που θα σας αποξενώσει μόνιμα απ’ το πρωτότοκο παιδί σας.
Υπάρχει, όμως, τρόπος για να το βοηθήσετε ν’ απαλλαγεί απ’ αυτή την κατάσταση: Να του τονίσετε τα πλεονεκτήματα της μεγαλύτερης ηλικίας του και να το καταστήσετε σύντροφό σας στη φροντίδα του μικρότερου παιδιού. Αυτό μπορεί να γίνει τονίζοντας την αξιόλογη ευστροφία του, τη δίκαιη κρίση του και τη δύναμή του. Τότε το παιδί μπορεί να καταλάβει ότι ο λιγοστός χρόνος που του στερήσατε δεν σημαίνει καθόλου ότι περιορίσατε και την αγάπη σας για κείνο. Στην κατάσταση αυτή, ο πατέρας μπορεί ίσως να δώσει μεγαλύτερη προσοχή στο μεγαλύτερο παιδί και ν’ ασχοληθεί η μητέρα με το μικρότερο. Κι αν, μάλιστα, τηρήσετε τον κανόνα που λέει ότι πρέπει ν’ αφήνετε το μωρό στην ησυχία του όσο περισσότερο γίνεται, τότε θα έχετε αρκετό χρόνο στη διάθεση σας να φροντίσετε το μεγαλύτερο. Με κανένα τρόπο, ωστόσο, δεν θα πρέπει ν’ ασχοληθείτε με τις ενοχλητικές, προκλητικές μεθόδους, που χρησιμοποιεί το παιδί για να τραβήξει την προσοχή σας και το ενδιαφέρον σας. Μπορείτε να τα ξεπεράσετε όλα αυτά με ανοχή και κατανόηση. Αν του δώσετε προσοχή, έξω όμως από την περιοχή που προκάλεσε τη σύγκρουση, θα πρέπει να προσπαθήσετε ιδιαίτερα, ώστε να δημιουργήσετε ευχάριστες εμπειρίες και κοινές δραστηριότητες με το εκθρονισμένο παιδί.
Στην προσπάθειά σας να προσφέρετε στο κάθε παιδί αυτά που πρέπει, χρειάζεται να φροντίζετε ώστε να εξισορροπείτε τα δικαιώματα των αντίζηλων παιδιών. Βέβαια, επιθυμείτε να είστε δίκαιοι και με τα δύο, αλλά αυτό καμιά φορά οδηγεί σε ιδιαίτερες μορφές ανταγωνισμού. Έχω γνωρίσει μια περίπτωση όπου κάποια μητέρα, στην κυριολεξία ζύγιαζε τις σοκολάτες και τα φρούτα, έτσι, που κανένα παιδί να μην πάρει λιγότερο ή περισσότερο από το άλλο. Το σημαντικό δεν είναι αυτό. Και ούτε το ένα, ούτε το άλλο παιδί, αν “πάρει λιγότερα” θα πιστέψει πως “έχει λιγότερη αξία” στην αγάπη σας. Γιατί το αποτέλεσμα μιας τέτοιας “ακριβοδίκαιης” συμπεριφοράς είναι να γίνεται η μητέρα σκλάβα των παιδιών. Έτσι, αν θέλετε να μεταχειριστείτε δίκαια τα παιδιά σας, δεν πρέπει να επιτρέψετε να αναλάβει αυτό το ρόλο καμιά ζυγαριά.
Η ειρηνική συνεργασία ανάμεσα στα δύο παιδιά προϋποθέτει μια υποχώρηση της ζηλοτυπίας, που εξαναγκάζει το ένα ή το άλλο να ζητά συνέχεια ενδείξεις εύνοιας από μέρους σας. Η ζήλια, ωστόσο, είναι ένα χαρακτηριστικό που δεν μπορεί να εξαλειφθεί ολοκληρωτικά από κανενός ανθρώπου την προσωπικότητα. Αλλά τα παιδιά ζηλεύουν μόνο όταν νιώσουν παραμελημένα. Μερικοί γονείς έχουν δυστυχώς ένα μοιραίο προνόμιο να κάνουν ότι χρειάζεται για να νιώθουν τα παιδιά τους παραμελημένα. Λες και φροντίζουν να εξωθούν το παιδί σε αρνητική συμπεριφορά για να το στρέψουν κατά του αδερφού του. Αυτή η πολιτική οξύνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των παιδιών. Είναι ένα αποτέλεσμα της πολυσυζητημένης τάσης για αγωγή μέσω της ταπείνωσης. Μπορείτε να κάνετε το κάθε παιδί να νιώθει ότι το αγαπάτε κι ότι δεν θα χάσει τίποτα από την προσωπική του αξία όταν θα έρθει στον κόσμο ένα μωρό. Ότι εσείς θα το θαυμάζετε γιατί έγινε πια ικανό να κάνει αξιόλογα πράγματα. Ότι θα είναι ο χρήσιμος συνεργάτης σας στη φροντίδα που πρέπει να προσφέρετε σ’ αυτό το μωρό πού μόνο του δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα - ούτε καν να γυρίσει απ’ το άλλο πλευρό να ξεμουδιάσει λίγο. Έτσι, αναγνωρίζονται οι ικανότητάς του, θεωρείται πια από σας ότι μεγάλωσε κι ότι είναι άξιος συνεργάτης σας. Όλα αυτά ανεβάζουν την αυτοεκτίμησή του - και δεν αισθάνεται την ανάγκη να “συγκριθεί” με το μωρό.
Δεν αρνούμαστε πως είναι τρομερά δύσκολο να αποκατασταθεί μια ισορροπία ανάμεσα στα δύο παιδιά. Αυτό άλλωστε είναι και το πιο βαρύ φορτίο που έχουν να κουβαλήσουν οι γονείς με δύο παιδιά. Το παιδί που θ’ αποτύχει στην ανάπτυξη και στην εκπαίδευσή του, είναι πάντα αυτό που απέναντι του οι γονείς του θα έχουν μια προκατάληψη, για ότι δεν πάει καλά - συχνά επειδή δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν τον αγώνα που έκανε για να ξανακερδίσει το ενδιαφέρον τους, που είχε στραφεί αποκλειστικά στο μωρό. Να σημειώσουμε, όμως, ότι, όταν το ένα παιδί νιώσει απογοήτευση και παραιτηθεί από τις προσπάθειές του να αναπτυχθεί, τότε κινδυνεύει και η ανάπτυξη του άλλου παιδιού. Η επιφανειακή πρόοδος και τα προτερήματα αυτού του άλλου παιδιού έχουν οικοδομηθεί πάνω στη νίκη του απέναντι στον απογοητευμένο ανταγωνιστή του. Αν, αργότερα στη ζωή, το πετυχημένο παιδί δεν μπορέσει να ξεπεράσει με την ίδια ευκολία (που ξεπέρασε το απογοητευμένο πρωτότοκο αδερφάκι του) τους αντιπάλους του, ή αν, κάτω αϊτό διαφορετικές επιρροές, τραβήξει πιο μπροστά το πρωτότοκο, τότε, ολόκληρο το οικοδόμημα των ικανοτήτων και των διακοσμητικών προσόντων του επιτυχημένου (δεύτερου) παιδιού θα καταρρεύσει. Και η σύγκρουση που γεννιέται απ’ το φόβο -ένα φόβο που ο φαινομενικός νικητής πάντα τον νιώθει μυστικά- έρχεται στο προσκήνιο. Για ν’ αποφύγετε, λοιπόν, τη δημιουργία τέτοιων οδυνηρών καταστάσεων, πρέπει να είστε αρκετά προσεκτικοί: Να μη συγκρίνετε ποτέ το ένα παιδί με το άλλο. Πολλοί γονείς κάνουν αυτό το λάθος - να πιστεύουν ότι η σύγκριση ερεθίζει δημιουργικά το απογοητευμένο παιδί. Απεναντίας: Του προκαλεί μόνο απελπισία κι αποθάρρυνση, το οδηγεί στην παραίτηση από κάθε προσπάθεια ανταγωνισμού. Και -όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο- βάζει σε κίνδυνο και το “νικητή”, που πείθεται τελικά πως κι αυτός θα είναι χαμένος αν κάποτε σταματήσει να “πετυχαίνει”.
Οι συχνοί καυγάδες και οι συγκρούσεις που προκαλούνται από τον ανταγωνισμό, μπορούν να σταματήσουν μόνο αν προσεκτικά αποφύγετε να πάρετε το μέρος τού ενός από τα δύο παιδιά. Δεν έχει καμιά σημασία το ποιος αρχίζει τον καυγά και ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Ένα μεγάλο μέρος απ’ τη σύγκρουση των παιδιών έχει σκοπό να προκαλέσει την προσοχή σας. Η στάση σας, ανεξάρτητα με το ποιος έχει δίκιο ή άδικο, θα πρέπει να στηρίζεται στην εκτίμηση, ότι τα παιδιά μπορούν να μάθουν να τα βγάζουν πέρα μόνα τους. Αν κάνουν φασαρία και ενοχλούν, πρέπει να τα βγάζετε έξω και τα δύο, μέχρι να σταματήσουν τον καυγά τους. Είναι επικίνδυνο και ολότελα μάταιο να παρεμβαίνετε στις διαμάχες και στους καυγάδες τους. Η παρέμβαση δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να τους παρατείνει και -πολλές φορές- να τους υποκινεί. Αν ένα παιδί έρθει να σας παραπονεθεί για το άλλο, μπορείτε να εκφράσετε την πίστη σας ότι κι αυτό και το αδερφάκι του μπορούν μια χαρά να τα βρίσκουν μεταξύ τους - πράγμα που τόσες φορές έχουν κάνει μέχρι τώρα. Στο κάτω-κάτω, κάθε ιστορία έχει τουλάχιστον δύο πλευρές! Κι ο σημερινός ένοχος μπορεί, να θέλει να εκδικηθεί αύριο για την τιμωρία που έφαγε σήμερα. Κάθε κακή συμπεριφορά ενός παιδιού θα πρέπει να διερευνηθεί μέσα στα πλαίσια της ομαδικής συμπεριφοράς - έτσι θα μπορέσουμε να εντοπίσουμε τα αίτια, τα οποία, πολλές φορές, βρίσκονται στο γενικότερο οικογενειακό κλίμα.
Το συναίσθημα ότι ανήκουν σε μια κοινότητα, το συναίσθημα της αμοιβαίας συνεργασίας ανάμεσα στ’ ανταγωνιζόμενα παιδιά, μπορεί να διεγερθεί πιο σωστά αν φροντίσετε να τους αναπτύξετε κοινές, ευχάριστες δραστηριότητες, παίζοντας μαζί τους, παίρνοντάς τα σ’ εκδρομές, κάνοντάς τα να μοιραστούν ευχάριστες εμπειρίες. Κατά τη διάρκεια αυτών των δραστηριοτήτων είναι πολύ αποδοτικό εάν αποφεύγετε να μαλώνετε τα παιδιά. Αν ένα απ’ αυτά φερθεί άσχημα, θα πρέπει ν’ απομακρυνθείτε κι απ’ τα δύο. Αυτό θα τα βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν ότι η διασκέδασή τους εξαρτάται απ’ τον τρόπο που θα φερθούν μεταξύ τους. Μόνο αν το συνειδητοποιήσουν αυτό θ’ αποκτήσουν αμοιβαίο σεβασμό και εκτίμηση.
 ~ Aπό το βιβλίο η πρόκληση να είμαστε γονείς-  Rudolf Dreikurs
via


Όλα συγχωρούνται, αλλά το να θέλεις να μεταλλάξεις το κατ' εξοχήν απρόβλεπτο, τον έρωτα, σε κάτι προβλέψιμο, είναι η μεγαλύτερη Ύβρις.
Χάζευα στην τηλεόραση και σκεφτόμουν πως τη μόνη ατάκα που με αντιπροσωπεύει απόλυτα τα τελευταία δυο-τρία χρόνια, πρόλαβε και την είπε η Ντενέβ (και ούτε καν μια μελαψή πιτσιρίκα απ' αυτές που μ' αρέσουν...): «Στα ερωτικά μου είμαι σαν την κατσίκα: ήσυχη, φτάνει να μην επιχειρήσουν να με δέσουν». Και ξαφνικά στην οθόνη εμφανίστηκε το είδωλο των ειδώλων κι έλεγε κουβέντες γνωστές από παλιά... Πως κάθε φορά που βλέπει άνθρωπο αγκαλιά με ζώο, ξέρει πως ο άνθρωπος ζητάει συγγνώμη από το ζώο για λογαριασμό της ανθρωπότητας. Ντυμένος όπως πάντα με το χρώμα των ειδώλων -μαύρο και μαύρο — αγκαλιά με το άσπρο σκυλί, έλαμπε από ταλέντο. Και πίσω από τη συγγνώμη του διακρινόταν μια προφορά σλαβική, με πολλή λίτοστ που στα τσέχικα θα πει μελαγχολία.
love
Ο Μιλάν μιλούσε για Αθανασία —το θέμα τον νέου του βιβλίου— και δεν μιλούσε διόλου για αγάπη. «Μα επιτέλους. κύριε Κούντερα», είπε ο παρουσιαστής με τα άψογα, άθλια παστέλ, «η αγάπη δεν είναι και για σας, αυτό που είναι για όλους τους υπόλοιπους θνητούς; Δεν είναι θυσία, αυταπάρνηση, δόσιμο, εγκατάλειψη, αδυναμία;» Το είδωλο απάντησε: «Λόγια, κύριέ μου. Πολλά λόγια. Η αγάπη, όπως την εκτιμά και την βιώνει η πλειοψηφία των ανθρώπων, δεν είναι παρά μια μίζερη υπόθεση που με θλίβει. Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν πως αγαπάνε, αλλά οι άνθρωποι. έτσι κι αλλιώς, δεν είναι σχεδόν ποτέ αυτό που νομίζουν πως είναι. αλλά κάτι πολύ φτηνότερο, πολύ λιγότερο ευαίσθητο και, συνήθως, εξαιρετικά αδιάφορο. Η “αγάπη” τους είναι το ίδιο άκυρη με την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Λυτοί οι παραφουσκωμένοι διάνοι —και όσο πιο ασήμαντος ο άνθρωπος, τόσο πιο Σπουδαίος και Αχτινοβόλος νιώθει, με τον τρόπο που ο ετοιμοθάνατος τις τελευταίες του ώρες νιώθει ξαφνικά υγιής— μεταφράζουν όλη την ασημαντότητα και την κοινοτοπία του κούφιου τους συναισθήματος, στο ιδίωμα της ωραιότητας, της δήθεν αγάπης. της συγκίνησης. “Αγαπάνε", παράγοντας κιτς, γιατί τί άλλο είναι η εύκολη, δηλώσιμη, καταγράψιμη αγάπη τους, παρά η προσπάθεια να αρέσουν με κάθε τρόπο σε όσους πιστεύουν πιο; φτάνει να δηλώνεις πως αγαπάς για να εξυψώνεσαι. Σας παραπέμπω σ' έναν ήρωά μου, για να πάρετε μια ιδέα περί του τί είναι η αγάπη για τα κοπάδια που αποτελούν το μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας. Και συγκεκριμένα, στη σκηνή όπου ο Φραντς, ο ήρωάς μου, ανίκανος να μιλήσει μετά to ατύχημα, κοιτάζει τη γυναίκα του. την Μαρί Κλωντ με μίσος, ικετεύοντάς την, αν μπορεί να λεχθεί αυτό, με το βλέμμα του, να εξαφανιστεί, να μην τη βλέπει στα μάτια του. Κι όμως, το μίσος του αυτή το εκλαμβάνει σαν υπέρτατη μορφή αγάπης, κολακεύεται μάλιστα πιστεύοντας πως πέθανε ευτυχισμένος, αφού έβλεπε σας τελευταίες του στιγμές την εικόνα της. Αυτό το Αστείο, δεν σημαίνει παρά, πόσο λίγο μπαίνει στον κόπο του "αγαπημένου" προσώπου, ένας εκπρόσωπος του "κοπαδιού”. Πόσο λίγο οι άνθρωποι που λένε πως αγαπάνε, γνωρίζουν ο ένας τον άλλο. Σημαίνει ακόμη, πως υπάρχει ένα ειδικό αισθητήριο περί αγάπης —κι αυτό είναι Προνόμιο που, δυστυχώς ή ευτυχώς, ανήκει στους λίγους».
«Η αγάπη», συνέχισε το είδωλό μου. «είναι πράξη Δημιουργίας και μόνο. Συντελείται μέσα στον χρόνο, έτσι, ώστε ο άλλος μέσα από την πράξη της αγάπης μας. να καταφέρει να πραγματώσει το Εs muss sein του. Το Πρέπει του. Αυτό για το οποίο ετάχθη».
Έκλεισα την τηλεόραση με αίσθημα ανείπωτης ευτυχίας και κάλεσα αμέσως τις δυο φίλες μου. Αυτή που. όπως βλέπετε στη φωτογραφία, επιδίδεται σε παιχνίδια με μαχαίρια και την άλλη, που προτιμά να ασκεί την ανδρική τέχνη του χειροφιλήματος. Και οι δύο. σαν Κυρίες Ψεύτικο Παρόν, έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους —σημάδι πως τα ονόματα τους δεν θα τα μάθετε ποτέ. Αυτές οι δυο Εκ Γενετής Ανώνυμες υπάρξεις, τοποθετήθηκαν -από μένα φυσικά — σ’ ένα δωμάτιο με τζάμι-καθρέφτη κι εγώ με τον Δ.Μ. την στήσαμε στο διπλανό δωμάτιο. καιροφυλακτώντας α λα Τζην Χάκμαν και εμπεδώνοντας τις κουβέντες του Ειδώλου μας...
love_hurts
Η Σχεδία των Σχεδίων
— Τον αγαπώ, είπε η Αβρή, σαν Θεό που με ελεεί. Θα μπορούσα ακόμα και να πεθάνω για χάρη του.
— Μήπως θα ήταν καλύτερα να αποδείξεις την αγάπη σου. πληρώνοντάς του τα έξι νοίκια που χρωστάει, αντί να πεθάνεις. ψευδέστατο γύναιο ; ούρλιαξε ο Δ.
— Εγώ τον αγαπώ με τον τρόπο της μικρής κόρης του Ληρ, ψιθύρισε η άλλη, με το μαχαίρι. Ούτε σαν Θεό ούτε σαν Βασιλιά ούτε καν σαν Μητροπολίτη. Τον αγαπώ σαν το αλάτι.
-Δικό σου τρόπο δεν έχεις ν' αγαπάς, καλέ : Από τους Ελισαβετιανούς Θα κάνουμε τώρα συναισθηματικά δάνεια ; ξαναφώναξε ο Δ. αλλά καμιά τους δεν τον άκουσε.
Βαριόμασταν και φύγαμε, αφήνοντας τες να παριστάνουν τις «ανωτάτου» επιπέδου η μια στην άλλη.
— Αυτές οι γυναικάρες, είπε συγχυσμένος ° που δεν αρκούνται στο να είναι κανονικές γυναίκες, αλλά θέλουν να είναι γυναικάρες οπωσδήποτε, μπορούν να τρελάνουν άνθρωπο. Και ξέρεις γιατί: Η υποκρισία τους είναι τόσο εμπεδωμένη. ώστε πιστεύουν και οι ίδιες τα παραμύθια που λένε. Καταλαβαίνεις πού οφείλεται η όλη ιλουζιόν: Στο γεγονός πως δεν καταβάλλουν ούτε καν ψευτοπροσπάθεια να γνωρίσουν τον εαυτό τους —πόσο μάλλον αυτόν που αγαπάνε. Κι αν παρατηρήσεις, θα διαπιστώσεις πως το Σ' Αγαπώ τους, διόλου δεν σημαίνει Σ’ Αγαπώ. Έχει μέσα του την προστακτική και είναι ένα Αγάπα Με και μόνο.
Θερμομετρήσαμε τη βότκα -ο εχθρός της ημιπολυτέλειας είναι η εμμονή στη λεπτομέρεια— και βάλαμε τα πόδια μας πάνω στο βικτωριανό τραπέζι, γιατί τα πράγματα πρέπει να (φθείρονται και να πεθαίνουν πριν από μας η έστω μαζί μας.
-Ο ερωτευμένος που λέει πως αγαπάει, είπε ο Δ., κατ' αρχάς διαμαρτύρεται για το ίδιο το συναισθημά του. Γι' αυτό, το ρήμα Αγαπώ συνοδεύεται συνήθως από τη φράση: «Πώς την έπαθα εγώ; ή «πώς την πάτησα έτσι.:». Ποιος ερωτευμένος νιώθει πως την πάτησε όμως: Ο Κούντερα. το Είδωλό μας,
θα ξεστόμιζε τέτοια ηλίθια κουβέντα; Όχι βέβαια. Την πατάνε αυτοί, οι οποίοι δεν αντεχουν την Αλλότητα του αγαπημένου προσώπου. που επιδιώκουν να βρουν τρόπο ώστε να καταργήσουν τη διαφορά του άλλου από τους ίδιους, να εξουδετερώσουν τον εξωτισμό του. το μυστήριο, το απρόβλεπτο. Μέχρι λοιπόν να βρουν τρόπο αυτοί οι τύποι ώστε να αλώσουν αυτό που τους απειλεί. νιώθουν πως την έχουν πατήσει.
-Δεν σε καταλαβαίνω, είπα.
love-hurts-skip-hunt
-Είναι απλό, γι αυτό δεν θες να καταλάβεις. Νομίζουμε πως ξέρουμε πολύ καλά το πώς σκέφτονται οι άνθρωποι, για τον απλούστατο λόγο πως δεν δίνουμε σημασία στους άλλους. Μόλις θελήσουμε ν’ ασχοληθούμε, όπως γίνεται στους έρωτες, όπου καις και λίγη βενζίνη παραπάνω για τον άλλο, αντιλαμβανόμαστε το μεγάλο μυστήριο. Και τότε χάνουμε συνεχώς τις παρτίδες, εξαιτίας του Απρόβλεπτου του άλλου: δηλαδή του μη ελέγξιμου. Για να μη νιώθουμε πως την πατάμε διηνεκώς και βέβαια για να κάνουμε κάποτε του χεριού μας. αυτόν που μας κάνει ώστε το χέρι μας να μην είναι στο χέρι μας, καταφεύγουμε στη Στρατηγική. -Πιο περίπλοκα δεν μπορείς να μου το εξηγήσεις :
-Μα είναι τόσο περίπλοκο που δεν γίνεται άλλο. Το Σ’ Αγαπώ των περισσότερων ανθρώπων σημαίνει: Επενδύω σ' ένα άτομο, το καταδείχνω και αγωνίζομαι να το μετατρέψω σε Σύντροφο, να το επιβιβάσω καλό και σώνει στην ίδια σχεδία με μένα. Άρα Αγαπάω θα πει: Επιθυμία Εγκατάστασης του άλλου στον τόπο που ορίζω και καθορίζω εγώ. Συμπέρασμα: Επειδή αγαπάω, δικαιούμαι να εξουδετερώσω κάθε αλλιώτικη διάθεση του άλλου, κάθε στοιχείο δύναμής του που δεν εγκρίνω, κάθε επιθυμία του του είναι διαφορετική από τη δική μου. Με δυο λόγια: Να τον ξεδοντιάσω.
— Εμπεδώνω, εμπεδώνω, φώναξα. Το Αγαπά», για την πλειονότητα, δεν είναι παρά μια επιτακτική ανάγκη Ομαλοποίησης της ζωής της. Γι' αυτό κι όταν το Σ’ Αγαπώ της πλειονότητας δεν εξαργυρώνεται (γέρνοντας αυτή την ομαλότητα. συνήθως μ ένα γάμο, για να κυριολεκτούμε. όταν δεν ανεβάζει τον άλλο στη σχεδία των σχεδίων μας, τότε είναι που αρχίζουμε να λέμε, άντρες και γυναίκες, τις γνωστές, φριχτές κουβέντες της γυναικάρας: Πως τάχα αυτός ο δεσμός βιώνεται σαν τραύμα, πως είμαστε αδικημένοι... Πράγμα που τελικά σημαίνει πως δεν έγινε το δικό μας...
—Τί γελοίες συμπεριφορές ! είπε ο Δ. Με πιάνει ναυτία όποτε ακούω να λένε τη φράση μισή: «Εγώ γι αυτόν έκανα τα πάντα». Αντί για ολόκληρη, που είναι: «Εγώ γι’ αυτόν έκανα τα πάντα, ώστε να τον φέρω στα μέτρα μου». Καταλαβαίνεις τώρα, φίλη μου. γιατί δεν παντρεύτηκα ποτέ : Με φαντάζεσαι γονατισμένο εξαιτίας του κακόηχου Σ’ Αγαπώ μιας τυχαίας γυναικάρας, που θα πιστεύει επιπλέον πως. αν με φέρει στα μέτρα της, θα με κάνει άνθρωπο: Τί θλιβερή κατάληξη για, κάποιον που θα μπορούσε να είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας του στη Φιλοσοφία...
— Έρχεσαι στα λόγια μου, φιλόσοφε. αναστέναξα. Ο γάμος είναι κι αυτός μια υπόθεση που ταιριάζει στη μειονότητα, όχι στο κοπάδι. Και βέβαια μιλάμε για γάμο με δύο σχεδίες, δύο σπίτια, δύο ανθρώπους του ίδιου βεληνεκούς. Και πάλι δυσπιστώ πια, καλέ μου Δ., ως προς την αποτελεσματικότητα ταυ γάμου. Ισως ακόμα και στον γάμο των πιο προχωρημένων όμοιων, να υπάρχει βρόχος...
Έφαγε ένα δαμάσκηνο από το υπομονετικά φτιαγμένο, ισραηλινό φαγητό μου.
— Κοίτα αυτό το εμπνευσμένο πιάτο, είπε. Πόση αγάπη εκπέμπει,
πόσο μη προβλεπόμενο είναι στα χρώματά του και στα συστατικά του, πόσο λυτρωτικό και για σένα που το 'φτιάξες και για μένα που το τρώω. Καλύτερα έχω την αγάπη, με την οποία παρασκευάστηκε και σερβιρίστηκε αυτό το πιάτο, απ' όλη την αγάπη του κοπαδιού για τον άνθρωπο. Γιατί όλα συγχωρούνται. αλλά το να θέλεις να μεταλλάξεις το κατ' εξοχήν απρόβλεπτο πράγμα, τον έρωτα, σε κάτι προβλεπόμενο, είναι η μεγαλύτερη Ύβρις.
— Ίσως όμως, είπα, αυτή να είναι η τιμωρία του μικρού θνητού, προς την ίδια την ιδέα του έρωτα. Αφού ο έρωτας που είναι εκτός σχεδίας τους ζημιώνει, τους τρομάζει, αφού αν δεν τον ελέγχουν, τον χρεώνονται σαν άδικο που τους έτυχε και σαν συμφορά, τότε είναι σχετικά δίκαιο να θέλουν να τον ευτελίοουν, να τον ντύσουν με τα κιτς συναισθήματά τους, να τον πάνε στον παπά για να πάρουν την άδεια να τον ζήσουν. να τον στολίσουν με κομπλέ κρεβατοκάμαρες και με πατάκια... Οφείλουν κατά κάποιο τρόπο να τον μειώσουν, είναι σχετικά δίκαιο.
— Πιο δίκαιο είναι, είπε ο Ολιγαρχικός, να τον αφήσουν στα χέρια εκείνων που δεν γουστάρουν να παίρνουν παρόμοιες ρεβάνς, δηλαδή στα δικά μας...
_______
  Μαλβίνα Κάραλη "Επ' αυτοφώρω" -1991
via


Ένα κοινωνικό πείραμα κατά της ενδοοικογενειακής βίας ήταν αρκετό για να επιβεβαιώσει ότι κάνεις δεν γεννήθηκε βίαιος, οι επιλογές είναι αυτές που καθορίζουν την εξέλιξή του.
Το πείραμα που ξεκινάει με απλές ερωτήσεις σε μια ομάδα μικρών αγοριών αλλάζει χαρακτήρα, όταν στο προσκήνιο έρχεται ένα κορίτσι.
Μετά από τις ντροπαλές απαντήσεις των αγοριών στις ερωτήσεις για το κορίτσι και τις γκριμάτσες, ζητήθηκε από αυτά να χαστουκίσουν το κορίτσι. Η απάντησή τους σε αυτή την επιταγή είναι αποστομωτική, καθώς όλα αρνούνται, κατηγορηματικά, να προβούν σε αυτή την πράξη και παραδίδουν μαθήματα καλών τρόπων και ανδρισμού.
via





   1 - Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές, ἀνοῖξτε τὴν καρδιά σας, γιὰ νὰ χαράξει ἐκεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Τότε θὰ γίνετε σιγὰ-σιγὰ ἱκανοὶ νὰ ἔχετε μέσα σας τὴ χαρὰ καὶ τὸ πένθος, τὸν θάνατο καὶ τὴν ἀνάσταση.




2 - Ὁ κόσμος δὲν γνωρίζει τίποτε μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν κλήση τοῦ χριστιανοῦ. Ἀλλὰ ὅσο ὑψηλότερος εἶναι ὁ σκοπός, τόσο δυσκολοτερη εἶναι ἡ πραγμάτωσή του.



3 - Κοιτάξτε τὸ μεγαλειῶδες θέαμα ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς φανέρωσε στὴ δημιουργία τοῦ κόσμου, στὴν κατασκευὴ τοῦ ἀνθρώπου «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσίν» Του. Ἐκεῖνο ποὺ ἀναζητοῦμε δὲν περιορίζεται στὴ μικρή μας καθημερινὴ ζωή. Ἀναζητοῦμε νὰ εἴμαστε μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἀποκτήσουμε μέσα μας τὴ ζωὴ σὲ ὅλο τὸ πλάτος, τὸ κοσμικὸ καὶ τὸ θεῖο.



4 - Στὴν πνευματική μας θεωρία ὀφείλουμε νὰ ἑνώσουμε τὸ κοσμικὸ εἶναι καὶ τὸ θεϊκὸ Εἶναι, τὸ κτιστὸ καὶ τὸ ἄκτιστο.


5 - «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος». Χωρὶς Αὐτὸν τίποτε δὲν ὑπάρχει. Κάθε μέρα γευόμαστε τὴν ὀδυνηρὴ καὶ ἄθλια ζωὴ μέσα στὸ σῶμα μας. Καὶ ὅμως δημιουργηθήκαμε κατ’ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἀπολύτου.


6 - Τὸ πρόβλημα, τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς μας, εἶναι τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸ σχετικὸ στὸ Ἀπόλυτο. Ἂν τὸ εἶναι δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν πρέπει νὰ πεθάνει.


7 - Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὴ ζωή, δὲν δημιούργησε τὸ θάνατο. Σκοπὸς μας εἶναι ἡ ζωὴ μὲ τὸν Χριστὸ-Θεό, ἡ ἀθανασία, ἡ αἰωνιότητα. Σύμφωνα μὲ τὴν Ἀποκάλυψη, ἡ αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ μᾶς μεταδοθεῖ.

8. Ὀφείλουμε νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε τὴν αἰώνια ζωὴ τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεοῦ. Τί σημαίνει «θέωση» τοῦ ἀνθρώπου; Νὰ ζήσουμε ὅπως ἔζησε ὁ Κύριος, νὰ ἀφομοιώσουμε τὸ φρόνημα καὶ τὰ αἰσθήματα τοῦ Χριστοῦ, προπαντὸς τῶν τελευταίων στιγμῶν τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του.


10 - Τὸ σπέρμα ποὺ ἔρριξε ὁ Σατανᾶς στὴν καρδιὰ καὶ τὸν νοῦ τοῦ Ἀδὰμ –τὸ λογισμὸ νὰ γίνει θεὸς χωρὶς τὸν Θεὸ– σφηνώθηκε τόσο βαθιὰ στὸ εἶναι μας, ὥστε νὰ βρισκόμαστε ἀδιάκοπα ὑπὸ τὸ κράτος τῆς ἁμαρτίας.


11 - Ἤδη ἀπὸ τὴ γέννησή μας γινόμαστε κληρονόμοι τοῦ Ἀδάμ. Μποροῦμε νὰ ζήσουμε τὴν κατάσταση τῆς πτώσεως, ποὺ εἶναι μία φοβερὴ ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Πατρός, ὡς τὴν μόνη πραγματικότητα τοῦ ἀνθρωπίνου εἶναι.


12 - Στὸν κόσμο ζοῦμε στὴν ἀτμόσφαιρα καὶ τὴ λατρεία τῆς πτώσεως. Ζοῦμε στὴν ἄνεση καὶ συχνὰ ντρεπόμαστε νὰ ὁμολογήσουμε τὴν πίστη μας, νὰ ποῦμε ὅτι εἴμαστε χριστιανοί.

13. Μὴν ἔχετε ὑπερβολικὴ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀνώτερη μόρφωση ποὺ ἀποκτήσατε στὸν κόσμο. Ὁ πολιτισμὸς στὸν ὁποῖο ζοῦμε εἶναι κουλτούρα τῆς πτώσεως.

14 - Μετὰ ἀπὸ δύο παγκόσμιους πολέμους –οἱ πόλεμοι εἶναι ἡ κατεξοχὴν ἁμαρτία–, ὁ σύγχρονος κόσμος ἔχασε τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ ἐννοήσει τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ χωρὶς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Νὰ πιστέψουμε ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ποὺ εἶναι ἀληθινὸς ἄνθρωπος, εἶναι ὁ Δημιουργός του κόσμου, αὐτὸ μᾶς ξεπερνᾶ. Νὰ πιστέψουμε ὅτι ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς σαρκώθηκε, ὅτι μᾶς κάλεσε νὰ εἴμαστε αἰώνια μαζί Του, νά, αὐτὸ εἶναι ποὺ λείπει ἀπὸ πολλοὺς ἀνθρώπους τοῦ καιροῦ μας, κυρίως ἀπὸ ἐπιστήμονες.

15 - Τί σημαίνει σωτηρία; Ὁ θάνατος τοῦ σώματος εἶναι ἄραγε ἡ προϋπόθεση γιὰ τὴν εἴσοδο στὴ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ; Πῶς μποροῦμε νὰ ἀναπτύξουμε τὴν ἱκανότητά μας νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Ἕνα μόνο ἔχει σημασία: νὰ φυλάξουμε τὴν ἔνταση τῆς προσευχῆς καὶ τῆς μετανοίας. Τότε ὁ θάνατος δὲ θὰ εἶναι ρήξη, ἀλλὰ μετάβαση στὴ Βασιλεία, γιὰ τὴν ὁποία θὰ ἔχουμε ἑτοιμασθεῖ μὲ τὴν κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματός Του: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς καὶ τὸν κόσμον Σου».


16 - «Ἀκηδία», ἐτυμολογικὰ σημαίνει ἀπουσία φροντίδας γιὰ τὴ σωτηρία. Ἐκτὸς ἀπὸ σπάνιες σχεδὸν περιπτώσεις, ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα ζεῖ σὲ κατάσταση ἀκηδίας.


17 - Οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν ἀδιάφοροι γιὰ τὴ σωτηρία τους. Δὲν ἀναζητοῦν τὴ θεία ζωή. Περιορίζονται στὰ σχήματα τῆς σαρκικῆς ζωῆς στὶς καθημερινὲς ἀνάγκες, στὰ πάθη τοῦ κόσμου καὶ τὶς συμβατικὲς πράξεις.


18 - Ὡστόσο ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασε ἀπὸ τὸ μηδὲν «κατ’ εἰκόνα» τοῦ Ἀπολύτου καὶ «καθ’ ὁμοίωσίν» Του. Ἂν ἡ ἀποκάλυψη αὐτὴ ἀληθεύει, ἡ ἀπουσία τῆς μέριμνας γιὰ τὴ σωτηρία δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ ὁ θάνατος τοῦ προσώπου.


19 - Ἡ ἀπελπισία εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς συνειδήσεως ὅτι ὁ Θεὸς θέλει νὰ μᾶς δώσει τὴν αἰώνια ζωή. Ὁ κόσμος ζεῖ στὴν ἀπελπισία. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν καταδικάσει οἱ ἴδιοι τὸν ἑαυτό τους στὸ θάνατο. Πρέπει νὰ παλέψουμε σῶμα πρὸς σῶμα μὲ τὴν ἀκηδία.


20 - Ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου ὀργανώνεται γύρω ἀπὸ μερικὰ ἀνθρώπινα πάθη καὶ ἡ πνευματικὴ ζωὴ βρίσκεται στὸ περιθώριο. Ὀφείλουμε νὰ ἀντιστρέψουμε τὴν κατάσταση αὐτὴ τῶν πραγμάτων, νὰ τοποθετήσουμε τὴν πνευματικὴ ζωὴ στὴν καρδιὰ τῆς ζωῆς μας.


21 - Ἡ σοφία τοῦ κόσμου αὐτοῦ δὲν μπορεῖ νὰ σώσει τὸν κόσμο. 


22 - Τὰ κοινοβούλια, οἱ κυβερνήσεις, οἱ πολυσύνθετοι ὀργανισμοὶ τῶν πιὸ ἀναπτυγμένων συγχρόνων κρατῶν τῆς γῆς εἶναι ἀνίσχυροι.


23 - Ἡ ἀνθρωπότητα πάσχει χωρὶς τέλος.


24 - Ἡ μόνη διέξοδος εἶναι νὰ βροῦμε μέσα μας τὴ σοφία, τὴν λύση νὰ μὴ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἰδέες αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλὰ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστό.


25 - Ὅπως ὁ Χριστὸς στὴ Γεθσημανὴ καὶ στὸ Γολγοθὰ ζοῦσε ἀκατάπαυστα μὲ τὴ σκέψη τοῦ Πατρός, κι ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ζοῦμε κάθε στιγμὴ μὲ τὴ σκέψη τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ περισσότερο τοῦ Χριστοῦ παρὰ τοῦ Πατρός, ἐπειδὴ διὰ τοῦ Υἱοῦ ἐρχόμαστε στὸν Πατέρα. Στὴν πράξη ἡ ζωὴ γίνεται Χριστοκεντρική.


26 - Τὸ μόνο ποὺ μᾶς ἑλκύει εἶναι ὁ Χριστός, τὸ πρόσωπό Του. Καὶ ὀφείλουμε νὰ ζήσουμε τὸν Χριστὸ ὡς τὸ μέτρο κάθε πράγματος, θείου καὶ ἀνθρωπίνου.


27 - Ἐν τῷ Χριστῷ ἔχουμε τὸν Δημιουργὸ Θεό μας. Ἐν τῷ Χριστῷ ἔχουμε τὸ ὑπόδειγμα, τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο.


28 - Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ γεμίζει τὴν καρδιά μας πάντοτε. Ἐν Θεῷ δὲν ζοῦμε μὲ τὸν διανοητικὸ στοχασμό. Ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται σὲ μᾶς μὲ τὶς ἐνέργειές Του. Ζοῦμε τὸν Χριστὸ ὡς προσωπική μας ζωή, ὄχι ὡς κάποιον ποὺ θὰ γνωρίζαμε ἐξωτερικά.


29 - Κάποτε, ὅταν ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐγγίζει, αἰσθανόμαστε τὴν αἰωνιότητα. Αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητὸ μὲ τὴ λογική. Ὁ Θεὸς ἐνεργεῖ μὲ τὸ δικό Του τρόπο ποὺ ξεφεύγει τὴ λογική. Δὲν πρέπει νὰ εἴμαστε ὑπερβολικὰ λογικοὶ στὴ χριστιανικὴ ζωή.


30 - Ὑπάρχουν ἐξωτερικοὶ «δεῖκτες» ποῦ ἐπιτρέπουν νὰ ὑπολογίσουμε σὲ ποιὰ ἀπόσταση βρισκόμαστε ἀπὸ τὸν Θεό: Ἀκολουθοῦμε τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου; Φθάσαμε τὴν τελειότητα, δηλαδὴ τὴν ἀγάπη γιὰ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, χωρὶς διάκριση ἀνάμεσα σὲ ἐχθροὺς καὶ φίλους;


31 - Δὲν ὑπάρχει διαφορὰ ἀνάμεσα στὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ ζωὴ τοῦ Ἴδιου τοῦ Θεοῦ.


32 - «Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς». Πολλὲς φορὲς ἐπανέλαβα αὐτὴ τὴν προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας.


33 -  Ἡ ἐπὶ γῆς ἀναμάρτητη ζωὴ μας ἀνοίγει τὶς πύλες τοῦ Οὐρανοῦ. Δὲν εἶναι ὁ πλοῦτος τῶν γνώσεων ποὺ σώζει τὸν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ ἀναμάρτητη ζωὴ ποὺ μᾶς προετοιμάζει γιὰ τὴ ζωὴ μὲ τὸν Θεὸ στὸ μέλλοντα αἰώνα. 


34 -Ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς διδάσκει τὶς αἰώνιες ἀλήθειες κατὰ τὸ μέτρο ποὺ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολές: «Ἀγαπήσεις τὸν Θεό σου, τὸν Δημιουργό σου, μὲ ὅλο τὸ εἶναι σου καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Ναί, κρατεῖτε πάντοτε αὐτὲς τὶς ἐντολές.


35 - Μείνετε στὴν προσευχή, μείνετε στὸν ἀγώνα, νὰ περάσετε τὴ μέρα σας χωρὶς ἁμαρτία. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα θὰ δοθοῦν ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Θεό.


36 - Γιὰ νὰ φυλάξουμε τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὀφείλουμε ν’ ἀπέχουμε ἀπὸ κάθε λογισμὸ ποὺ δὲν ἀρέσει στὸν Θεό, μᾶς λέει ὁ Γέροντας Σιλουανός. Ἰδοὺ τὸ ἔργο μας. Ἰδοὺ ἡ πνευματική μας καλλιέργεια. Ἐφόσον πρόκειται γιὰ τὴν αἰώνια σωτηρία, αὐτὸ δὲν τελειώνει ποτέ. Ἀρχίζουμε καὶ ξαναρχίζουμε χωρὶς τέλος.


37 - Δὲν μποροῦμε νὰ πραγματοποιήσουμε μέσα μας τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἐκτὸς ἂν εἴμαστε πραγματικὰ ἑνωμένοι, ὅπως ὁ Χριστὸς τὸ ζητοῦσε ἀπὸ τοὺς μαθητές Του: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», γιὰ νὰ γνωρίζει ὁ κόσμος ὅτι εἶστε τοῦ Χριστοῦ.



38 - «Ἡ ζωὴ τῶν ἄλλων ἔχει γιὰ μένα μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μου, ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ ζωή μου». Ὅταν καταλάβετε αὐτό, δὲν θὰ ὑπάρχουν πιὰ προστριβὲς μεταξύ σας. Ἡ λύση ἑνὸς προβλήματος ἢ μιᾶς διαμάχης δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς τυπικὲς διαδικασίες, οὔτε ἀπὸ τὸν τρόπο συμπεριφορᾶς, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀπόφαση νὰ ὑπομείνουμε τὸ πᾶν. Ὁ καθένας μας ὀφείλει νὰ ἔχει γιὰ τοὺς ἄλλους τὴν ἀγάπη τῆς μητέρας.



39 - Οφείλουμε νὰ εἴμαστε ἄκρως εὐαίσθητοι στὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων. Τότε θὰ εἴμαστε ἕνα καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ θὰ μένει πάντοτε μαζί μας. Ἄφθονη!



40 - Πρέπει νὰ ἔχουμε τὴ συνείδηση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ φέρει μέσα Του ὁλόκληρο τὸν κόσμο· σ’ αὐτὸ ἔγκειται ἡ καθολικότητα τῆς ἀνθρωπίνης ὑποστάσεως. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «οὐ δέδεται», δὲν ἔχει ὅρια.



41 - Ἄν, ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς πίστεως, ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, ὁ Δημιουργός τοῦ σύμπαντος –«δι’ Οὗ τὰ πάντα ἐγένετο»-, πῶς μποροῦμε νὰ συμβιβάσουμε αὐτὴ τὴ θεωρία μας μὲ τὴν ἰδέα τῆς ἐθνικότητας, τοῦ τόπου, τῆς ἐποχῆς…;



42 - Δὲ γνωρίζω Χριστὸ Ἕλληνα, Ρῶσο, Ἄγγλο, Ἄραβα…Ὁ Χριστὸς εἶναι γιὰ μένα τὸ πᾶν, τὸ ὑπερκόσμιο Εἶναι.



43 - Στὴν Γραφὴ ἀναφέρεται συχνὰ ὅτι ὁ Χριστὸς πέθανε γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, γιὰ τὶς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Μόλις περιορίσουμε τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, μόλις τὸ κατεβάσουμε στὸ ἐπίπεδο τῶν ἐθνικοτήτων, χάνουμε τὸ πᾶν καὶ βυθιζόμαστε στὸ σκοτάδι. Τότε ἀνοίγει ὁ δρόμος πρὸς τὸ μίσος ἀνάμεσα στὰ ἔθνη, πρὸς τὴν ἔχθρα μεταξὺ τῶν κοινωνικῶν ὁμάδων.



44 - Διαβάστε τὸν Ἅγιο Σιλουανό. Γι’ αὐτὸν ὁ καθένας στὸν κόσμο ἔχει τὸ ἔργο του. Ὁ ἕνας εἶναι βασιλιάς, ὁ ἄλλος πατριάρχης, καθηγητὴς ἢ ἀκόμη ἐργάτης. Αὐτὸ δὲν ἔχει σημασία. Γιὰ τὸν Σιλουανὸ δὲν εἶχε καμία διαφορὰ ἂν κάποιος εἶναι βασιλιὰς ἢ ἐργάτης. Ὅποιος ὅμως ἀγαπᾶ τὸν Χριστό, ἀφομοιώνει καὶ φέρει μέσα του τὰ αἰσθήματα ποὺ εἶχε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ζεῖ τὴν ἀνθρωπότητα ὡς ἕνα Ἀδάμ, προσεύχεται γιὰ τὸν «Ἀδὰμ παγγενῆ». Ἰδοὺ ὁ ἀληθινὸς Χριστιανισμός.



45 - Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἄπειρος Θεός. Δὲ σταυρώθηκε μόνο γιὰ τοὺς πιστούς, ἀλλὰ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ ὥς τὸν τελευταῖο ποὺ θὰ γεννηθεῖ ἀπὸ γυναίκα. Νὰ ἀκολουθεῖ κάποιος τὸν Χριστό, σημαίνει νὰ πάσχει, γιὰ νὰ θεραπευθεῖ καὶ νὰ σωθεῖ ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι διαφορετικά.



46 - Ἐκεῖνο ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, ὅπου ὁ Χριστὸς προσευχόταν γιὰ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, εἶναι τὸ νὰ ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον μας ὅπως τὸν ἑαυτό μας, νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ.



47 - «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» Μοῦ δόθηκε νὰ κατανοήσω τὴν ἐντολὴ αὐτὴ μὲ τὴ μορφὴ ἑνὸς δένδρου κοσμικῶν διαστάσεων, γιγάντιου, τοῦ ὁποίου ἡ ρίζα εἶναι ὁ Ἀδάμ. Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνα μικρὸ φύλλο σὲ κάποιο κλαδὶ αὐτοῦ τοῦ δένδρου. Ἀλλὰ τὸ δένδρο αὐτὸ δὲ μοῦ εἶναι ξένο. Εἶναι ἡ ρίζα μου. Τοῦ ἀνήκω. Νὰ προσεύχεσαι γιὰ τὸν κόσμο ὁλόκληρο, εἶναι νὰ προσεύχεσαι, γιὰ τὸ δένδρο αὐτὸ στὸ σύνολό του, μὲ τὶς μυριάδες τῶν φύλλων του.



48 - Ν’ ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστό, σημαίνει ν’ ἀνοιχτοῦμε στὴ συνείδηση τοῦ Ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, ποὺ φέρει μέσα Του ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα· ὁλόκληρο τὸ δένδρο χωρὶς ἐξαίρεση κανενὸς φύλλου. Ἂν ἀποκτήσουμε τὴ συνείδηση αὐτή, θὰ προσευχόμαστε γιὰ ὅλους, ὅπως καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό μας.



49 - Ἂν γίνουμε κατ’ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, φορεῖς τῆς ἀνθρωπότητας καὶ τοῦ Θεοῦ, τὸ «ἐγώ» μας θὰ εἶναι εἰκόνα τοῦ Ἀπολύτου: σὲ μικροσκοπικὲς ἴσως διαστάσεις, ἀλλὰ ὄντως ἡ εἰκόνα τοῦ Ἀπολύτου.



50 - Μετανοοῦμε προσωπικά, ἀλλὰ τὰ πάθη μας εἶναι ἐκεῖνα ποὺ καταδυναστεύουν τὸν κόσμο. Κατὰ συνέπεια, αὐτὸ ποὺ ζοῦμε δὲν εἶναι ξέχωρο ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου. Σιγὰ-σιγά, φυσικά, ἀρχίζουμε νὰ ζοῦμε τὴν κατάστασή μας ὡς ἀντανάκλαση τῆς καταστάσεως ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας. Ἀρχίζουμε νὰ ζοῦμε τὴ ζωή μας ὅπως τὴ βλέπει ὁ Θεός, μὲ τρόπο σφαιρικό. Μὲ τὴ μετάνοιά μας, δὲ ζοῦμε μόνο τὸ ἀτομικό μας δράμα· ζοῦμε μέσα στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας τὴν τραγωδία ὅλου τοῦ κόσμου, τὸ δράμα τῆς ἱστορίας του ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ χρόνου.



51 - Ἐν Χριστῷ ἡ συνείδησή μας πλαταίνει, ἡ ζωή μας δὲν γνωρίζει ὅρια. Στὴν ἐντολὴ «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν», πρέπει νὰ ἐννοήσουμε τὸ «ὡς ἑαυτὸν» μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο: Κάθε ἄνθρωπος, ὁ «Ἀδὰμ ὅλος», εἶναι τὸ εἶναι μου.



52 - Ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, γράφει ὁ Ἅγιος Σιλουανός, εἶναι νὰ φέρουμε στὴν καρδιὰ μας ὅλο τὸ Σύμπαν, καὶ τὸν Θεό, τὸν Ἴδιο τὸν Δημιουργό.



53 - Ὅταν προσεύχεσθε, νὰ προσεύχεσθε γιὰ ὅλους καὶ γιὰ τὸν καθένα. Καὶ νὰ προσθέτετε: «Δι’ εὐχῶν αὐτῶν, δι’ εὐχῶν αὐτοῦ ἐλέησόν με». Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, σταδιακὰ ἡ συνείδησή σας θὰ πλατύνει.



54 - «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν». Ὄντως, εἶναι δύσκολο. Εἶναι ὀδυνηρό. Τὸ ἠθικὸ ὅμως κάλλος τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἑλκύει σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ὑπομείνουμε ὅλες τὶς δοκιμασίες, προκειμένου νὰ ὑψωθοῦμε διὰ τοῦ Πνεύματός Του. Ἄλλη ἐπιλογὴ δὲν ὑπάρχει.



55 - Ὁ Χριστὸς πρόσφερε τὴ θεία Του ζωὴ σ’ αὐτοὺς ποὺ εἶναι πλασμένοι κατ’ εἰκόνα Του, ἄλλα ἔλαβε ὡς ἀπάντηση τὸ μίσος. Σήμερα, μετὰ ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια Χριστιανισμοῦ, τί βλέπουμε; Ὁ σύγχρονος κόσμος χάνει ὅλο καὶ περισσότερο τὸν Χριστό, τὴ ζωὴ τὴν αἰώνια. Τὸ βαθὺ σκοτάδι τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν, τὸ μίσος, ἡ καταδυνάστευση, οἱ πόλεμοι ὅλων τῶν εἰδῶν, διαμορφώνουν τὴ γήινη ὕπαρξή μας. Στὴν προκειμένη κατάσταση ὁ Χριστὸς δίνει σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀποφασίζουν νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν τὴν ἐντολή: «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν». Γιατί ὁ κόσμος φοβᾶται ἕναν τέτοιο Θεό; Μπορεῖ κανεὶς νὰ βρεῖ καλύτερη ἀρχὴ ἀπὸ αὐτή: «Εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχρθοὺς ὑμῶν»;



56 - Δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ ἀγαπᾶ χωρὶς νὰ πάσχει. Ἡ μεγαλύτερη ὀδύνη εἶναι ν’ ἀγαπᾶ μέχρι τέλους. Ὁ Χριστὸς ἀγάπησε τόσο πολύ, ὥστε παραδόθηκε σὲ φρικτὸ θάνατο. Οἱ Ἅγιοι τὸ ἴδιο. Ὁ παράδεισος ἔχει πάντοτε αὐτὸ τὸ τίμημα. Ἡ προσευχὴ γιὰ τὸν κόσμο εἶναι καρπὸς ἐξαιρετικὰ βαθιᾶς καὶ ὀξείας ὀδύνης.



57 - Ν’ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστὸ ἀναβαίνοντα στὸ Γολγοθά. Αὐτὴ ἡ ἀνάβαση δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρὰ ὁ ἀγώνας τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ ἀγάπη γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Ὅταν ὁ ἀγώνας διεξάγεται μόνο στὸ ἐπίπεδό τοῦ κόσμου καὶ τῶν παθῶν, οἱ ἄνθρωποι ἐξαντλοῦνται καὶ γερνοῦν πολὺ γρήγορα. Ὅταν ὅμως τὰ παθήματα προέρχονται ἀπὸ τὴν πάλη ἐναντίον τῶν παθῶν μὲ Πνεῦμα Χριστοῦ, οἱ ἄνθρωποι ἀναγεννῶνται.



58 - Τίποτα δὲν εἶναι πιὸ ὀδυνηρὸ ἀπὸ τὸ νὰ ἔχει κάποιος τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Αὐτὸ εἶναι πάλη κοσμικῶν διαστάσεων.


59 - Πῶς νὰ βαδίσουμε πρὸς τὸν Θεό; Ὅταν τείνουμε στὸν μοναδικὸ αὐτὸ σκοπό, ὅλα τὰ ἄλλα γίνονται πηγὴ παθημάτων καὶ πόνου. Ὅμως φέρουμε τὸ σταυρὸ αὐτὸ σιωπηλά.



60 - Ἰδοὺ τὸ παράδοξο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς: Διαλέγοντας τὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν κόσμο, ἔχουμε τὴν αἴσθηση ὅτι εἴμαστε πιὸ κοντὰ σ’ Αὐτὸν καὶ στὴν αἰώνια ζωή.



61 - Ὅταν ἀποφασίζουμε ν’ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστό, κάθε μέρα τῆς ζωῆς μας γίνεται μέρα παθημάτων, δακρύων καὶ πόνου. Κατὰ καιροὺς ἐγείρεται τὸ ἐρώτημα: «Κύριε, γιατί μᾶς ἔπλασες ἔτσι, ὥστε νὰ πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ τόσα παθήματα»; Ἀδυνατοῦμε νὰ ἐννοήσουμε ὅτι αὐτὴ ἡ ἀρνητικὴ ἐμπειρία εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς σωτηρίας.



62 - Ἡ ὕπαρξη πάνω στὴ γῆ εἶναι γιὰ τὸν ἄνθρωπο πόνος χωρὶς τέλος. Γιατί ὑποφέρουμε ὅλα αὐτά; Διότι ὁ Δημιουργὸς ἦλθε καὶ κατοίκησε μαζί μας. Καὶ τώρα Τὸν γνωρίζουμε προσωπικά.



63 - Κτισθήκαμε «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» Θεοῦ. Ὅταν συγκρίνουμε τὴν πραγματικότητα τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς μὲ τὴ θεία αὐτὴ ἀποκάλυψη, πέφτουμε στὴν ἀπελπισία. Γιατί εἶναι τόσο δύσκολο νὰ ἐνεργοῦμε ἐδῶ καὶ ὡς χριστιανοί; Ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ τὴ θεία καὶ αἰώνια ζωή. Γιὰ μᾶς ποὺ προήλθαμε ἀπὸ τὸ μηδέν, ποιὰ σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴ μικρότητά μας, τὴν πτωχεία μας καὶ σ’ αὐτὸν τὸν τόσο ὑψηλὸ καὶ ἄπειρο σκοπό;



64 - Ὁ ἀγώνας γιὰ τὴ σωτηρία μπορεῖ νὰ εἶναι κάποτε πολὺ ἁπλὸς καὶ πρωτόγονος, ἄλλοτε πάλι πολὺ περίπλοκος, πέρα ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινη δύναμη.



65 - Καλύτερα ἀσφαλῶς, νὰ μὴν ἁμαρτήσουμε. Ἀλλὰ ὅταν ἡ μετάνοια εἶναι πύρινη, μπορεῖ νὰ ἀποκαταστήσει κάθε ἀπώλεια.



66 - Ὀφείλουμε νὰ φυλάξουμε τὸ πνεῦμα τῆς μετανοίας κατὰ τὴ διάρκεια ὅλης τῆς ζωῆς μας, μέχρι τέλους. Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ βάση κάθε ἀσκητικῆς καὶ πνευματικῆς ζωῆς. Ἡ συναίσθηση, ἡ διαίσθηση τῆς ἁμαρτίας μποροῦν νὰ ὀξυνθοῦν τόσο πολὺ μέσα μας, ὥστε νὰ γεννήσουν πράγματι βαθιὰ μετάνοια.



67 - Μποροῦμε νὰ κλαῖμε ὧρες, γιὰ ἑβδομάδες, γιὰ χρόνια, μέχρις ὅτου τὸ εἶναι μας νὰ ἀναγεννηθεῖ ὁλοκληρωτικὰ ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὶς ἐντολές Του καὶ προπαντὸς ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὴ ἡ μεταμόρφωση τοῦ εἶναι μας, μετὰ τὴν πτώση τοῦ Ἀδάμ, ἀπαιτεῖ πολλὲς προσπάθειες, καὶ πολὺ χρόνο.



68 - Ἡ μετάνοια δὲν ἔχει τέλος πάνω στὴ γῆ, γιατί τὸ τέλος τῆς μετανοίας θὰ σήμαινε ὅτι γίναμε σὲ ὅλα ὅμοιοι μὲ τὸν Χριστό. Ἡ πιὸ μικρὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν Χριστὸ καὶ σὲ μᾶς ἀπαιτεῖ βαθιὰ μετάνοια: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον ἡμᾶς». Αὐτὸς ὁ λόγος ἐκφράζει τὴν ἀπόσταση ποὺ αἰσθανόμαστε ἀνάμεσα σ’ Ἐκεῖνον, τὸ ἀπόλυτο καὶ αἰώνιο Εἶναι, καὶ σὲ μᾶς τοὺς ἴδιους. Ἂν δὲν εἴμαστε πράγματι σὲ ὅλα ὅμοιοι μὲ τὸν Κύριο, πῶς μποροῦμε νὰ μείνουμε αἰώνια μαζί Του, ἀναρωτιέται ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος. Γι’ αὐτόν, ὅπως καὶ γιά μᾶς, αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο. Δὲν μᾶς ἀπομένει παρὰ ἡ ὑπομονή.

69 - Οἱ ἄνθρωποι μόνοι τους δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν ἂν ἁμαρτάνουν ἢ ὄχι. Μόνο ὁ Κύριος καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὸ ἀποκαλύπτουν. Στὸν παράδεισο, ὅταν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μίλησε μὲ τὸν Ἀδάμ, αὐτὸς ἀρνήθηκε νὰ κατηγορήσει τὸν ἑαυτό του: «Ἐσύ μοῦ ἔδωσες αὐτὴ τὴ γυναίκα, καὶ αὐτή μοῦ ἔδωσε νὰ φάω αὐτὸν τὸν καρπό». Ἂς προσπαθήσουμε νὰ μὴ κατηγοροῦμε τὸν Θεό.

70 - Στὰ μικρὰ πράγματα, στὶς ἁπλὲς πράξεις, ἂς προσπαθήσουμε νὰ τηρήσουμε τὴν ἀκόλουθη ἐσωτερικὴ στάση: «Ἀρνοῦμαι τὸ θέλημα τοῦ “πεπτωκότος” αἵματός μου· θέλω στὶς φλέβες μου νὰ ρέει ἡ ζωὴ τοῦ Ἴδιου τοῦ Θεοῦ».



71 - Ἂν ὁ Θεὸς ὑπάρχει, ἀναγνωρίζω ὅτι ὅλα τὰ λάθη προέρχονται ἀπὸ μένα καὶ ὄχι ἀπὸ Αὐτόν. Ἂν κρατῶ μία τέτοια στάση, ὁ Θεὸς θὰ μοῦ δώσει τὸ πνεῦμα τῆς μετανοίας.



72 - Ὅταν βλέπουμε τὸν Χριστὸ «καθώς ἐστι», ἀρχίζουμε νὰ βλέπουμε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, νὰ συνειδητοποιοῦμε πόσο μεγάλοι καὶ ἄθλιοι ἁμαρτωλοὶ εἴμαστε, καὶ νὰ θρηνοῦμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Ἡ ἀγάπη γιὰ ὁλόκληρο τὸν κόσμο γεννιέται κατὰ τὸ μέτρο τοῦ θρήνου μας. Παύουν τὰ σχίσματα. Εἴμαστε ὅλοι ἕνα ἐν τῷ Χριστῷ.



73 - Μόνον ὅταν μᾶς φωτίσει τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, μποροῦμε νὰ βλέπουμε τὶς ἁμαρτίες μας. Μὲ τὴν προσευχὴ ἡ καρδιὰ ἀρχίζει σιγὰ-σιγὰ νὰ συλλαμβάνει τὶς ἐπιδράσεις τῶν πνευμάτων ποὺ γεμίζουν τὸν κόσμο. Ἀντὶ νὰ προοδεύουμε, βλέπουμε μὲ ὁλοένα καὶ μεγαλύτερη ὀξύτητα τὰ πάθη ποὺ μᾶς κατέχουν. Κατὰ παράδοξο τρόπο, τὸ αἴσθημα αὐτό τῆς μὴ προόδου εἶναι πρόοδος. Ἔστω καὶ ἂν δὲν ἔχουμε δὲ ἀκόμη τὸ ἄκτιστο Φῶς τοῦ Θεοῦ, μέσω αὐτοῦ βλέπουμε τὶς ἁμαρτίες μας.


74 - Δεν μποροῦμε νὰ ἀποκτήσουμε τὴν καθαρὰ προσευχὴ παρὰ μόνο μὲ τὴ μετάνοια. Ὅταν μετανοοῦμε, δηλαδὴ ὅταν καθαριζόμαστε ἀπὸ κάθε ἁμαρτωλὸ πάθος, γινόμαστε σιγὰ-σιγὰ ἱκανοὶ νὰ εἰσέλθουμε στὸ Θεῖο Φῶς.



75 - Ἡ ὁδὸς πρὸς τὴ γνώση τοῦ Θεοῦ διέρχεται πρωτίστως μέσα ἀπὸ τὴν πίστη, τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ μετάνοια.


76 - Εἴθε νὰ δώσει ὁ Θεὸς σὲ ὅλους σας τὸ πνεῦμα τῆς μετανοίας. Κλαῖτε γιὰ τὰ λάθη σας, κλαῖτε γιὰ νὰ μὴν «ξηρανθεῖ» ἡ καρδιά σας.


77- Τὸ βασικότερο πράγμα εἶναι νὰ κρατοῦμε πάντοτε τὴν ἐπίγνωση τῆς ἀνεπάρκειάς μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Τότε μπαίνουμε σὲ διαρκῆ ἔνταση ἀνάμεσα στὴν αὐτομεμψία καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τὴ μετάνοια καὶ τὴν ἐλπίδα στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ ζοῦμε στὴν ὀδύνη γιατί εἴμαστε τόσο μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ ποὺ ἀγαπᾶμε. Ἀπὸ τὴν ἄλλη αὐτὴ ἡ ὀδύνη καὶ αὐτὴ ἡ ἀγάπη ἐνεργοῦν σὰν ἐσωτερικὴ φωτιὰ καὶ μᾶς ὠθοῦν μὲ δύναμη πρὸς τὸν Θεό. Ἡ ἔνταση αὐτὴ βρῆκε τὴν «τομωτέρα» ἔκφρασή της στὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν Γέροντα Σιλουανό: «Κράτει τὸν νοῦ σου εἰς τὸν ἅδην, καὶ μὴ ἀπελπίζου». Ὁ λόγος αὐτὸς μπορεῖ νὰ προκαλέσει φόβο, φρίκη καὶ πανικό, ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ μᾶς συντρίβει. Ἀποτελεῖ τὴ θεμελιώδη ἀρχὴ τῆς «ἐν Χριστῷ» ζωή μας.


78 - Πῶς μποροῦμε νὰ εἴμαστε συνεχῶς στὸ «πῦρ» τῆς κολάσεως καὶ τῶν παθῶν καὶ νὰ δεχόμαστε συγχρόνως ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὴν πληροφορία τῆς σωτηρίας μας; Σ’ αὐτὸ μᾶς φωτίζει ἡ ἐσωτερικὴ κατάσταση τοῦ Χριστοῦ στὸ Γολγοθά. Πρῶτα, λέει στὸ ληστή: «Σήμερον μετ’ Ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ». Ἀργότερα, κραυγάζει: «Ἱνατὶ μὲ ἐγκατέλειπες»; Οἱ δύο αὐτὲς στιγμὲς δὲν κάνουν παρὰ μόνο μία. Κάτω ἀπὸ τὶς διάφορες μορφές, ἡ κατάσταση αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ στὸ Γολγοθὰ εἶναι πάντοτε παροῦσα στὸν ἄνθρωπο καὶ μεταμορφώνει τὸ ἴδιο τὸ περιεχόμενο τῆς ζωή του. «Χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων», λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Γιὰ μᾶς οἱ λόγοι αὐτοὶ εἶναι ἀκατάληπτοι.


79 - Δὲν πρέπει νὰ ἰσχυριζόμαστε ὅτι ἐπαναλαμβάνουμε τὴν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Σιλουανοῦ, Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ἢ Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ. Στὴν πνευματικὴ ζωὴ δὲν ὑπάρχει ἐπανάληψη ἀκριβής, ταυτόσημη, ἀλλ’ ἁπλῶς ἀναλογία στὸ πνεῦμα, στὴν ἔνταση ποὺ προϋποθέτει ὁ λόγος: «Κράτει τὸν νοῦν σου εἰς τὸν ἅδην, καὶ μὴ ἀπελπίζου».


80 - Δὲν πρέπει νὰ συγκρίνουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ κανένα πρόσωπο. Ὁ καθένας ἀπό μᾶς, ὅσο μικρὸς καὶ ἂν εἶναι, εἶναι μεγάλος ἐνώπιον τοῦ Αἰωνίου. Ὁ Θεὸς συνάπτει μὲ κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη καρδιακὴ καὶ μοναδικὴ σχέση.


81 - Γιὰ ποιὸ λόγο οἱ συνέπειες τῆς ἀνυπακοῆς τοῦ Ἀδὰμ εἶναι τόσο ὀλέθριες; Γιατί ἡ πνευματικὴ ἐν Χριστῷ ζωὴ στὸν κόσμο αὐτὸν παίρνει τὴν τραγικὴ μορφὴ μίας πάλης σῶμα πρὸς σῶμα μὲ τὸν θάνατο; Γιατί ἡ δημιουργία τοῦ Θεοῦ συνδέεται μὲ αὐτὴ τὴν ἄρνηση, τὸ θάνατο, μὲ αὐτὸν τὸν γεμάτο ὀδύνες ἀγώνα; Γιατί ἡ δημιουργία δὲν ὁδηγεῖ ἁρμονικὰ στὴν τελείωση τοῦ ἀνθρωπίνου εἶναι ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ; Γιατί ὀφείλω νὰ παλεύω ἐνάντια σὲ πράγματα ποὺ μὲ φονεύουν, χωρὶς νὰ ἔχω τὴ δύναμη γι’ αὐτό; Δὲν καταλαβαίνω. Στὸ μέτρο ποὺ ὁ Χριστὸς καὶ τὸ Πνεῦμα εἶναι γιὰ μένα ἡ λύση ὅλων τῶν προβλημάτων ποὺ μὲ ξεπερνοῦν, ζῶ στὴν ἄγνοια πολλῶν πραγμάτων. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς ζωῆς μου. Ὁ τρόπος ποὺ ἐνεργεῖ μὲ ἑλκύει. Δὲν καταλαβαίνω αὐτὸ ποὺ εἶπε, ἀλλ’ αὐτὸ ποὺ εἶπε μοῦ ἀρκεῖ. Θὰ καταλάβω, ὅταν περάσω ἀπ’ αὐτὸν τὸν κόσμο στὸν ἐπέκεινα.



82 - Γιατί ἡ Γεθσημανὴ καὶ ὁ Γολγοθὰς εἶναι ἀπαραίτητοι γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου; Ἡ σύγκρουση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν κόσμο εἶναι ἀπολύτως ἀκατανόητη.


83 - Ὅταν βλέπουμε τὰ παθήματα ἑκατομμυρίων ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων, δὲν μποροῦμε νὰ μείνουμε ἀναίσθητοι. Μὲ ποιὸν τρόπο μποροῦμε νὰ τοὺς ὑπηρετήσουμε; Στὴ χριστιανικὴ προοπτικὴ ἡ τραγωδία αὐτὴ πάνω στὴ γῆ εἶναι συνέπεια τῆς ἀνυπακοῆς. Ὁ Ἀδὰμ ἀναζήτησε τὴ θεϊκὴ κατάσταση, τὴν αἰώνια ζωή, κόβοντας τὸ δεσμὸ μὲ τὸν Πατέρα καὶ Δημιουργό του. Ὁ Χριστὸς-Ἄνθρωπος, πρῶτος στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, ἀνέβηκε στὸ Γολγοθά· διάλεξε τὸν ὀδυνηρότερο θάνατο, γιὰ νὰ ἐξαλείψει αὐτὴν τὴν κατάρα. Ν’ ἀποφασίσει κάποιος ν’ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, σημαίνει νὰ ἐκθέσει τὸν ἑαυτό του στὰ παθήματα. Εἶναι ἀναπόφευκτο! Κατὰ τὸ μέτρο ποὺ εἴμαστε ἕνα κύτταρο στὸ μεγάλο σῶμα τῆς ἀνθρωπότητας ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου καὶ κατὰ τὸ μέτρο ποὺ ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου περνᾶ μέσα μας, ζοῦμε τὴν τραγωδία τῆς ἀνθρωπότητας ὡς δική μας τραγωδία.


84 - Ὅταν διαβάζουμε τὸ Εὐαγγέλιο, οἱ ἀντιδράσεις τοῦ Χριστοῦ σὲ ὅτι συμβαίνει γύρω Του μᾶς ἐκπλήττουν. Τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Ἰούδας πηγαίνει νὰ Τὸν προδώσει, Ἐκεῖνος λέγει: «Νῦν ἐδοξάσθη ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου». Σὲ κάθε Λειτουργία γιορτάζουμε αὐτὴν ἀκριβῶς τὴ στιγμή, τὴν ἐπαναλαμβάνουμε στὴ συνείδησή μας. Ἂν κάποια ἐχθρική, ἐνάντια, στρατιωτικὴ δύναμη μᾶς συλλάβει νὰ μᾶς σκοτώσει, θὰ εἴμαστε ἄραγε καὶ ἐμεῖς ἱκανοὶ νὰ ποῦμε: «Τώρα καὶ ἐγὼ δοξάζομαι καὶ ὁ Θεὸς δοξάζεται δι’ ἐμοῦ»; Ὅλοι γνωρίζετε αὐτὴ τὴν ἱστορία. Εἶναι τὸ περιεχόμενο τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς.




85 - Υ

πάρχουν πολλὲς λεπτὲς καὶ ἐνδιαφέρουσες πλευρὲς στὴν πνευματική μας ζωή. Μποροῦμε βέβαια νὰ τὶς στερηθοῦμε, ἂν σταματήσουμε τὶς ἐξωτερικὲς δυσκολίες. Γιὰ ν’ ἀλλάξουμε τὴ ζωή μας, χρειάζεται ἄσκηση• χρειάζεται νὰ μάθουμε νὰ μεταθέτουμε τὸ πνεῦμα μας ἀπὸ τὰ κοινὰ καὶ ἐμπαθῆ πράγματα πρὸς τὸν Θεό. Ἔτσι ἡ ζωὴ μας μπορεῖ νὰ γίνει πολὺ ἐνδιαφέρουσα, ἔστω καὶ ἂν ἀκόμη συνδέεται πάντοτε μὲ κάποια ὀδυνηρὴ προσπάθεια. Τὴν ὀδύνη αὐτὴ δὲν πρέπει νὰ προσπαθεῖτε νὰ τὴν ἀποφεύγετε. Βιῶστε τὴν! Μὲ αὐτὴν ἀκριβῶς ἐκφράζεται ὁ πόθος μας ν’ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστό.



86 - Εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ἐκφράσουμε τί σημαίνει «ἄρατε τὸν σταυρὸν ὑμῶν καὶ ἀκολουθεῖτε Με». Ὅταν προτιμοῦμε τὸν Χριστό, πρέπει νὰ ἔχουμε στὸ νοῦ ὅτι πρόκειται γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Πατρός, τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἀγάπη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὸν κόσμο αὐτὸν ποὺ πάσχει.


87 - Αν δὲν ὑπάρχει ἀνάσταση, οἱ χριστιανοὶ εἶναι οἱ «ἐλεεινότεροι» τοῦ κόσμου, λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Γιατί; Διότι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι πάντοτε σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο σταυρωμένη. Ἡ ζωή μας θὰ εἶναι μία ἀδιάκοπη ὀδύνη, μέχρις ὅτου ὁ κόσμος σωθεῖ ἐξ’ ὁλοκλήρου.


88 - Γινόμαστε χριστιανοὶ ὄχι γιὰ νὰ διευκολύνουμε τὴ σταδιοδρομία μας πάνω στὴ γῆ, ἀλλὰ γιατί «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστι». Στὴ χριστιανικὴ ζωὴ δὲν εἴμαστε εὐτυχεῖς παρὰ μόνον ἐξ αἰτίας τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἐξ αἰτίας τῆς ἐπιγνώσεως ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Γιὰ κανένα ἄλλο λόγο.



89 - Κ

άποτε ἕνας προσκυνητὴς στὸ Ἅγιο Ὅρος ἔθεσε σὲ πολλοὺς γέροντες τὸ ἐρώτημα: «Τί εἶναι σπουδαιότερο στὴ ζωή μας»; Ὅλοι τοῦ ἀπαντοῦσαν: «Εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ· ν’ ἀγαπᾶς τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον σου». Σκέφθηκε: «Δὲν ἔχω ἀγάπη οὔτε γιὰ προσευχή, οὔτε γιὰ τὸν Θεό, οὔτε γιὰ τοὺς ἄλλους. Τί νὰ κάνω;». Καὶ ὕστερα μόνος του ἀποφάσισε: «Θὰ ἐνεργῶ σὰν νὰ εἶχα αὐτὴ τὴν ἀγάπη». Τριάντα χρόνια ἀργότερα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ ἔδωσε τὴ χάρη τῆς Ἀγάπης.



90 - Ἀναπόφευκτα θὰ περάσουν ὧρες, ἑβδομάδες, χρόνια ποὺ θὰ ζοῦμε χωρὶς νὰ αἰσθανόμαστε τὴν ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος μέσα μας. Πρόκειται γιὰ σημαντικὲς περιόδους, κατὰ τὶς ὁποῖες ἔχουμε τὴν εὐκαιρία νὰ φανερώσουμε τὴν πιστότητα τῆς ἀγάπης μας γιὰ τὸν Χριστό. Ἔστω καὶ ἂν δὲν αἰσθανόμαστε τὴν ἐνέργεια τῆς χάριτος, ὀφείλουμε νὰ ζοῦμε σὰν νὰ ἦταν τὸ Πνεῦμα μαζί μας. Ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς πίστευε ὅτι ἂν φυλάττουμε πιστὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, θὰ ἔλθει ἡ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία ἡ χάρη θὰ ἐκδηλωθεῖ καὶ θὰ μείνει πάντοτε μαζί μας. Εἶναι συνεπῶς ἀνώφελο νὰ βιαζόμαστε. Μερικοὶ πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὅρους δὲν ἔλαβαν τὴ μεγάλη χάρη καὶ δὲ γνώρισαν τὸν Θεὸν παρὰ μετὰ ἀπὸ σαράντα χρόνια πάλης καὶ κάποτε περισσότερο, μόλις πρὶν ἀπὸ τὸ θάνατό τους.

Έκδοση:
 Περὶ Πνεύματος καὶ ζωῆς 
Ἱ.Μ.Τιμίου Προδρόμου 
Ἔσσεξ Ἀγγλίας, 1995


via