Τά πονηρά πνεύματα, όταν άπομακρύνθηκαν θεληματικά απο τη θεϊκή μακαριότητα καί έχασαν τήν αγγελική τους ιδιότητα, κατάντησαν οι πιό δυστυχισμένες υπάρξεις ολόκληρης της δημιουργίας. "Υστερα, μάλιστα, από τήν εξαιτίας τους πτώση του ανθρώπου, ή δυστυχία, τό κακό και ή ακαταστασία πήραν παγκόσμιες διαστάσεις. "Ολη πιά ή κτίση «συστενάζει καί συνωδίνει» (Ρωμ. 8:22) με τά λογικά πλάσματα τοΰ Θεοϋ. Ή αμαρτία καί ό θάνατος, μ' όλες τίς ολέθριες επιπτώσεις τους, μπήκαν δυναστικά στή ζωή τοΰ μεταλλαγμένου πλέον κόσμου, τοΰ σκοτεινού καί διεφθαρμένου, πού διαμορφώθηκε μέ τήν ανταρσία καί τήν ανυπακοή των κτισμάτων προς τόν Κτίστη. Ό διάβολος τώρα ανέλαβε κυρίαρχο ρόλο στό κόσμο αυτό, γιατί ήταν ό πρώτος πού αμάρτησε (Α' Ίω. 3:8). Συνεχίζει, μάλιστα, αδιάκοπα νά άμαρτάνει, παρασύροντας καί τους ανθρώπους στην αμαρτία, πού οδηγεί στό θάνατο (Ρωμ. 5:12).
Στό έξης ό διάβολος παίρνει τόν τίτλο τοϋ «κοσμοκράτορα» καί καυχιέται πώς εξουσιάζει «πάσας τάς βασιλείας της οικουμένης» (Λουκ. 4:5). Αυτό, όμως, δέν μειώνει τή δυστυχία του. Στήν πραγματικότητα, τόσο ό ϊδιος οσο καί όλοι οι δαίμονες παραμένουν τραγικές υπάρξεις, πού προγεύονται τό φόβο καί τήν οδύνη της κολάσεως. Ζουν συνεχώς κάτω άπό τό βάρος τοΰ άγχους γιά τήν επικείμενη τιμωρία τους καί φοβούνται μή βασανιστούν πριν τήν ώρα τους (Ματθ. 8:29). Γιατί γνωρίζουν ότι τους απομένει «ολίγος καιρός» (Άποκ. 12:12) καί ότι τό «πϋρ τό αίώνιον» έχει ετοιμαστεί γι' αυτούς (Ματθ. 25:41).
"Αλλωστε, ό ερχομός τοΰ Χριστού στή γη ταπείνωσε τή δύναμή τους κι έκανε τή ζωή τους περισσότερο απελπιστική. Ό ευαγγελιστής Ιωάννης λέει ότι «είς τοϋτο έφανερώθη ό Υιός τοϋ Θεοϋ, ίνα λύσι τά έργα τοϋ διαβόλου» (Λ' Ίω. 3:8). Ή θεϊκή παρουσία, δηλαδή, κατέλυσε τή δαιμονική τυραννία, στήν οποία ήταν ύποδουλωμένο τό ανθρώπινο γένος. Γιατί ό Χριστός «διήλθεν ευεργετών καί ίώμενος πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου» (Πράξ. 10:38). Καί δέν αρκέστηκε ό Κύριος στην καταστροφή μόνο των έργων τοϋ διαβόλου, μα καί τοΰ ϊδιου τοϋ διαβόλου, μέ τόν εκούσιο σταυρικό Του θάνατο: «"Ινα διά τοϋ θανάτου καταργήση τόν το κράτος έχοντα τοϋ Θανάτου, τοϋτ' έστι τόν διάβολον» (Έβρ. 2:14). Πραγματικά, «αφαίρεσε τη δύναμη πού είχαν οί δαιμονικές αρχές καί εξουσίες καί τις διαπόμπεψε, σέρνοντας τες νικημένες στό θρίαμβο τοΰ σταυρού Του» (Κολ. 2:15). Λίγο πρίν από τό πάθος Του, άλλωστε, είχε διακηρύξει οτι έφτασε ή ώρα πού ό άρχοντας τοϋ κόσμου τούτου «έκβληθήσεται έξω» (Ίω. 12:31).
Μετά τή Σταύρωση, δεύτερο μεγάλο καί οδυνηρό πλήγμα δέχτηκε ό διάβολος μέ τήν κάθοδο τοΰ Χρίστου στον άδη. Έκεΐ έχασε τήν εξουσία πού είχε πάνω στις ψυχές των νεκρών, εξευτελίστηκε καί γεύθηκε τόν αρραβώνα της τελικής του καταδίκης καί τιμωρίας.
Δέχτηκε, βέβαια, καί άλλα βαριά πλήγματα μέ τήν Ανάσταση καί τήν Ανάληψη τοϋ Χρίστου, καθώς καί μέ τήν κάθοδο τοΰ "Αγίου Πνεύματος, τήν Πεντηκοστή. Στό έξης, κύριος αντίπαλος του καί καταλύτης των πονηρών του έργων θά είναι ή Εκκλησία, τό σώμα τοϋ Χριστού καί ή «οικονόμος» τών μυστηρίων Του, θά είναι τά ένδοξα καί επιφανή μέλη της Εκκλησίας, πού έλαβαν από τόν Χριστό τή δύναμη καί τήν εξουσία «κατά πνευμάτων ακαθάρτων»: οί απόστολοι καί οί μαθητές τους- οί άγιοι καί οί πιστοί όλων τών αιώνων, πού «αποτάχθηκαν» τό σατανά καί «συντάχθηκαν» μέ τόν Χριστό.
Ή ολοκληρωτική, όμως, κατάργηση καί καταδίκη τοϋ διαβόλου καί όλων τών πονηρών πνευμάτων θά συντελεστεί κατά τή δευτέρα παρουσία τοΰ Χριστού καί τή μέλλουσα κρίση. Στό ιερό βιβλίο της Άποκαλύψεως, εκεί όπου περιγράφεται προφητικά τό τέλος τοΰ κόσμου, βλέπουμε κάποιον άγγελο νά κατεβαίνει από τόν ουρανό, κρατώντας στό χέρι του τό κλειδί της αβύσσου και μιά μεγάλη αλυσίδα, νά αίχμαλωτίζει «τόν δράκοντα, τον όφιν τόν άρχαΐον, ός εστί διάβολος και ό Σατανάς ό πλανών την οίκουμένην», νά τόν δένει γιά χίλια χρόνια και νά τόν ρίχνει στην άβυσσο (20:1-3). Την ϊδια σκηνή περιγράφει καί ό απόστολος Πέτρος, όταν λέει οτι «ό Θεός έριξε τους δαίμονες στά τάρταρα, όπου φυλάγονται δέσμιοι στό σκοτάδι, περιμένοντας την τελική κρίση» (Β' Πέτρ. 2:4). Τότε, στήν τελική αυτή κρίση, όπως μας πληροφορεί πάλι ή Αποκάλυψη, ό διάβολος 0ά ριχθεϊ «είς τήν λίμνην τον πυρός καί θείου, όπου και τό θηρίον καί ό ψευδοπροφήτης, καί βασανισθήσονται ημέρας καί νυκτός είς τους «αιώνας των αιώνων» (20:10). Καί οχι μόνο ό διάβολος, οι δαίμονές καί ό Αντίχριστος, αλλά «καί ό θάνατος καί ό άδης» θά ριχθοΰν «είς την λίμνην τοϋ πυρός» (20:14).
Ό απόστολος Παϋλος, σέ μιά θαυμάσια αναφορά του στην ολοκλήρωση του άπολυτρωτικοΰ έργου τοϋ Χριστού, λέει ότι, στό τέλος των αιώνων, «εν τω ονόματι Ίησού πάν γόνυ κάμψη επουρανίων καί επιγείων καί καταχθονίων, καί πάσα γλώσσα έξομολογήσηται οτι Κύριος Ίησούς Χριστός είς δόξαν Θεού πατρός» (Φιλιπ. 2:10-11).
Ό Χριστός ήταν, είναι καί θά είναι «τά πάντα» (Κολ. 3:11). Οι δαίμονες καί τά έργα τους θά καταργηθούν, καί μαζί τους ό θάνατος. "Ετσι, κάθε αγωνιζόμενος πιστός, πού υποτάσσεται μέ εμπιστοσύνη καί υπακοή στό θέλημα τοΰ Θεού, δέν έχει νά φοβηθεί τίποτε από τά πονηρά πνεύματα, γιατί «έχει κιόλας περάσει από τό θάνατο στή ζωή» (Ίω. 5:24) καί προγεύεται τά αγαθά της ουράνιας βασιλείας.
Οι δαίμονες και τα έργα τους *
via
Στό έξης ό διάβολος παίρνει τόν τίτλο τοϋ «κοσμοκράτορα» καί καυχιέται πώς εξουσιάζει «πάσας τάς βασιλείας της οικουμένης» (Λουκ. 4:5). Αυτό, όμως, δέν μειώνει τή δυστυχία του. Στήν πραγματικότητα, τόσο ό ϊδιος οσο καί όλοι οι δαίμονες παραμένουν τραγικές υπάρξεις, πού προγεύονται τό φόβο καί τήν οδύνη της κολάσεως. Ζουν συνεχώς κάτω άπό τό βάρος τοΰ άγχους γιά τήν επικείμενη τιμωρία τους καί φοβούνται μή βασανιστούν πριν τήν ώρα τους (Ματθ. 8:29). Γιατί γνωρίζουν ότι τους απομένει «ολίγος καιρός» (Άποκ. 12:12) καί ότι τό «πϋρ τό αίώνιον» έχει ετοιμαστεί γι' αυτούς (Ματθ. 25:41).
"Αλλωστε, ό ερχομός τοΰ Χριστού στή γη ταπείνωσε τή δύναμή τους κι έκανε τή ζωή τους περισσότερο απελπιστική. Ό ευαγγελιστής Ιωάννης λέει ότι «είς τοϋτο έφανερώθη ό Υιός τοϋ Θεοϋ, ίνα λύσι τά έργα τοϋ διαβόλου» (Λ' Ίω. 3:8). Ή θεϊκή παρουσία, δηλαδή, κατέλυσε τή δαιμονική τυραννία, στήν οποία ήταν ύποδουλωμένο τό ανθρώπινο γένος. Γιατί ό Χριστός «διήλθεν ευεργετών καί ίώμενος πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου» (Πράξ. 10:38). Καί δέν αρκέστηκε ό Κύριος στην καταστροφή μόνο των έργων τοϋ διαβόλου, μα καί τοΰ ϊδιου τοϋ διαβόλου, μέ τόν εκούσιο σταυρικό Του θάνατο: «"Ινα διά τοϋ θανάτου καταργήση τόν το κράτος έχοντα τοϋ Θανάτου, τοϋτ' έστι τόν διάβολον» (Έβρ. 2:14). Πραγματικά, «αφαίρεσε τη δύναμη πού είχαν οί δαιμονικές αρχές καί εξουσίες καί τις διαπόμπεψε, σέρνοντας τες νικημένες στό θρίαμβο τοΰ σταυρού Του» (Κολ. 2:15). Λίγο πρίν από τό πάθος Του, άλλωστε, είχε διακηρύξει οτι έφτασε ή ώρα πού ό άρχοντας τοϋ κόσμου τούτου «έκβληθήσεται έξω» (Ίω. 12:31).
Μετά τή Σταύρωση, δεύτερο μεγάλο καί οδυνηρό πλήγμα δέχτηκε ό διάβολος μέ τήν κάθοδο τοΰ Χρίστου στον άδη. Έκεΐ έχασε τήν εξουσία πού είχε πάνω στις ψυχές των νεκρών, εξευτελίστηκε καί γεύθηκε τόν αρραβώνα της τελικής του καταδίκης καί τιμωρίας.
Δέχτηκε, βέβαια, καί άλλα βαριά πλήγματα μέ τήν Ανάσταση καί τήν Ανάληψη τοϋ Χρίστου, καθώς καί μέ τήν κάθοδο τοΰ "Αγίου Πνεύματος, τήν Πεντηκοστή. Στό έξης, κύριος αντίπαλος του καί καταλύτης των πονηρών του έργων θά είναι ή Εκκλησία, τό σώμα τοϋ Χριστού καί ή «οικονόμος» τών μυστηρίων Του, θά είναι τά ένδοξα καί επιφανή μέλη της Εκκλησίας, πού έλαβαν από τόν Χριστό τή δύναμη καί τήν εξουσία «κατά πνευμάτων ακαθάρτων»: οί απόστολοι καί οί μαθητές τους- οί άγιοι καί οί πιστοί όλων τών αιώνων, πού «αποτάχθηκαν» τό σατανά καί «συντάχθηκαν» μέ τόν Χριστό.
Ή ολοκληρωτική, όμως, κατάργηση καί καταδίκη τοϋ διαβόλου καί όλων τών πονηρών πνευμάτων θά συντελεστεί κατά τή δευτέρα παρουσία τοΰ Χριστού καί τή μέλλουσα κρίση. Στό ιερό βιβλίο της Άποκαλύψεως, εκεί όπου περιγράφεται προφητικά τό τέλος τοΰ κόσμου, βλέπουμε κάποιον άγγελο νά κατεβαίνει από τόν ουρανό, κρατώντας στό χέρι του τό κλειδί της αβύσσου και μιά μεγάλη αλυσίδα, νά αίχμαλωτίζει «τόν δράκοντα, τον όφιν τόν άρχαΐον, ός εστί διάβολος και ό Σατανάς ό πλανών την οίκουμένην», νά τόν δένει γιά χίλια χρόνια και νά τόν ρίχνει στην άβυσσο (20:1-3). Την ϊδια σκηνή περιγράφει καί ό απόστολος Πέτρος, όταν λέει οτι «ό Θεός έριξε τους δαίμονες στά τάρταρα, όπου φυλάγονται δέσμιοι στό σκοτάδι, περιμένοντας την τελική κρίση» (Β' Πέτρ. 2:4). Τότε, στήν τελική αυτή κρίση, όπως μας πληροφορεί πάλι ή Αποκάλυψη, ό διάβολος 0ά ριχθεϊ «είς τήν λίμνην τον πυρός καί θείου, όπου και τό θηρίον καί ό ψευδοπροφήτης, καί βασανισθήσονται ημέρας καί νυκτός είς τους «αιώνας των αιώνων» (20:10). Καί οχι μόνο ό διάβολος, οι δαίμονές καί ό Αντίχριστος, αλλά «καί ό θάνατος καί ό άδης» θά ριχθοΰν «είς την λίμνην τοϋ πυρός» (20:14).
Ό απόστολος Παϋλος, σέ μιά θαυμάσια αναφορά του στην ολοκλήρωση του άπολυτρωτικοΰ έργου τοϋ Χριστού, λέει ότι, στό τέλος των αιώνων, «εν τω ονόματι Ίησού πάν γόνυ κάμψη επουρανίων καί επιγείων καί καταχθονίων, καί πάσα γλώσσα έξομολογήσηται οτι Κύριος Ίησούς Χριστός είς δόξαν Θεού πατρός» (Φιλιπ. 2:10-11).
Ό Χριστός ήταν, είναι καί θά είναι «τά πάντα» (Κολ. 3:11). Οι δαίμονες καί τά έργα τους θά καταργηθούν, καί μαζί τους ό θάνατος. "Ετσι, κάθε αγωνιζόμενος πιστός, πού υποτάσσεται μέ εμπιστοσύνη καί υπακοή στό θέλημα τοΰ Θεού, δέν έχει νά φοβηθεί τίποτε από τά πονηρά πνεύματα, γιατί «έχει κιόλας περάσει από τό θάνατο στή ζωή» (Ίω. 5:24) καί προγεύεται τά αγαθά της ουράνιας βασιλείας.
Οι δαίμονες και τα έργα τους *
via