Ή δύναμη των δαιμόνων είναι άναμφιβολα μεγαλύτερη απο εκείνη των ανθρώπων, γιατί ό Θεός δέν τους αφαίρεσε τά φυσικά ιδιώματα πού είχαν ώς άγγελοι -«άμεταμέλητα γάρ τά χαρίσματα τοϋ Θεοϋ» (Ρωμ. 11:29). Οι ϊδιοι τά "αμαύρωσαν" καί τά διέστρεψαν μέ την αποστασία τους. Ή υπεράνθρωπη δύναμη τους φαίνεται από τή σφοδρότητα μέ τήν οποία γκρέμισαν τό σπίτι τοϋ Ίώβ, θανάτωσαν τά παιδιά του καί αφάνισαν τόν πλοΰτο του, τά ζώα του, τους δούλους του, τά υποστατικά του. Επίσης, φαίνεται καί στίς περιπτώσεις των δαιμονισμένων, πού τους βασανίζουν σκληρά καί τους κάνουν νά σπάζουν σάν σπάγγο χοντρά σκοινιά, νά ζουν γυμνοί μέσα στην παγωνιά χωρίς νά κρυώνουν κ.ά. Επίδειξη δυνάμεως, άλλωστε, κάνουν καί μέσω των μάγων, πού τους χρησιμοποιούν ώς όργανα τους, παραπλανώντας πολλούς ανθρώπους μέ υπερφυσικά «σημεία καί τέρατα».
Γνωρίζουν καλά τή δύναμη τους καί αρέσκονται νά εμφανίζονται ώς "κοσμοκράτορες", πού εξουσιάζουν «πάσας τάς βασιλείας τοϋ κόσμου» (Ματθ. 4:8).
Εντυπωσιακή φαντάζει ή δύναμη τών δαιμόνων στο βιβλίο της Άποκαλύψεως, όπου τολμοΰν νά πολεμήσουν με τόν αρχάγγελο Μιχαήλ καί όπου ό αρχηγός τους, ό σατανάς, εμφανίζεται σάν τρομερός δράκοντας, πού με τήν ουρά του μόνο παρασέρνει στή γη τό ενα τρίτο από τ' αστέρια τοϋ ουρανού καί πού από τό στόμα του ξεχύνει ένα ποτάμι νερό. Επιπλέον, μεταβιβάζει τή δύναμη καί τήν εξουσία του στον Αντίχριστο, κι αυτός με τή σειρά του πλανά τους ανθρώπους, κατεβάζει φωτιά από τόν ουρανό, δίνει λαλιά σε άψυχη εικόνα τοϋ θηρίου κ.λπ. (κεφ. 11-13).
Σύμφωνα μέ τόν απόστολο Ιούδα, επίσης, τολμάει νά φιλονικήσει μέ τόν αρχάγγελο Μιχαήλ, διεκδικώντας τό νεκρό σώμα τοϋ προφήτη Μωυσή (στ. 9).
Πάντως, όπως μας βεβαιώνουν οι "Αγιες Γραφές καί όπως επαληθεύει ή πείρα της Εκκλησίας μας, ή δύναμη των δαιμόνων δέν είναι ανεξέλεγκτη. Κινείται πάντοτε μέσα σέ όρια πού καθορίζει ό Θεός. Γι' αυτό καί ό άββάς Άμμωνάς τονίζει πώς οί δαιμονικοί πειρασμοί δεν συμβαίνουν επειδή τους επιβάλλει ό διάβολος, αλλά επειδή τους παραχωρεί ό Θεός: «Ό άνθρωπος... παραδίνεται στό διάβολο γιά νά δοκιμαστεί. Ποιος τόν παραδίνει; Τό ίδιο τό Πνεΰμα τοϋ Θεοΰ. Είναι αδύνατον στό διάβολο νά πειράξει χριστιανό, αν δέν τοϋ τόν παραδώσει ό Θεός».
Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα τόσο στον πειρασμό των αποστόλων όσο καί στή δοκιμασία τοΰ Ίώβ:
Λίγο πριν από τό πάθος Του ό Κύριος προειδοποίησε τόν απόστολο Πέτρο γιά τή δοκιμασία πού έμελλε νά ξεσπάσει: «Σίμων Σίμων, ιδού ό σατανάς έξητήσατο υμάς τοϋ σινιάσαι ώς τόν σΐτον εγώ δε έδεήθην περί σού ίνα μή έκλίπη ή πίστις σου» (Λουκ. 22:31-32). Ό σατανάς, δηλαδή, ζήτησε από τόν Θεό νά κάνει στους αποστόλους ένα γερό κοσκίνισμα, αλλά τοΰ επιβλήθηκαν περιορισμοί.
Τό ίδιο συνέβη καί μέ τόν Ίώβ. Ό διάβολος δέν μπορούσε μέ δική του πρωτοβουλία νά τόν πειράξει. Ζήτησε την άδεια από τόν Θεό. Κι Εκείνος τοϋ όρισε τό μέγεθος καί τήν έκταση τοΰ πειρασμού. Τοϋ έδωσε εξουσία νά καταστρέψει όλα του τά υπάρχοντα, αλλά όχι καί τόν ϊδιο: «Ιδού πάντα, όσα εστίν αύτω, δίδωμι εν τή χειρί σου, αλλ' αύτοϋ μή άψη» (1:12). Στή συνέχεια, όταν ό διάβολος, μετά τό πρώτο χτύπημα, δέν κατόρθωσε νά κάμψει τήν υπομονή τοϋ Ίώβ, ζήτησε άπό τόν Θεό νά τοϋ δώσει περισσότερα δικαιώματα. Ό Θεός, πράγματι, τοϋ επέτρεψε νά ρίξει τόν δίκαιο καί σέ σωματική ασθένεια, αλλά πάλι τοϋ έβαλε όριο. Τοϋ απαγόρεψε νά τοϋ στερήσει τή ζωή: «Ιδού παραδίδωμί σοι αυτόν μόνον τήν ψυχήν αύτοϋ διαφύλαξον» (2:6).
"Οχι μόνο τους ενάρετους ανθρώπους μά οΰτε καί τά ζώα δέν έχουν εξουσία νά πειράξουν οι δαίμονες, αν δέν τους τό επιτρέψει ό Θεός. "Ετσι, οΰτε τά ζώα τοΰ Ίώβ οΰτε καί τους χοίρους των Γεργεσηνών θά θανάτωναν, χωρίς τήν άδεια τοϋ Κυρίου. Στή δεύτερη περίπτωση, μάλιστα, Τόν παρακάλεσαν γι' αυτό: «Έπίτρεψον ήμΐν άπελθεΐν είς τήν άγέλην των χοίρων» (Ματθ. 8:31).
Είναι γεγονός, βέβαια, ότι ό άνθρωπος, μέ τήν πτώση του καί τήν αποστασία του άπό τόν Θεό, υποδουλώθηκε στό διάβολο. Μαζί του συμπαρέσυρε καί όλη τήν υλική δημιουργία, ή όποια «συστενάζει και συνωδίνει άχρι τοϋ νϋν» (Ρωμ. 8:22).
Μέ τό έργο, όμως, της θείας Οικονομίας ό διάβολος έχασε τή δύναμη του. Γι' αυτό δέν μιλάμε τώρα τόσο γιά δύναμη τών πονηρών πνευμάτων όσο γιά επήρεια τους. Ή δύναμη τους, δηλαδή, βρίσκεται στην ικανότητα τους νά εξαπατούν τόν άνθρωπο. Είναι οί μεγαλύτεροι καί πιό επικίνδυνοι απατεώνες.
Ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος λέει, ότι ό διάβολος τή δύναμη του τήν παίρνει άπό μας τους ίδιους. "Οταν, δηλαδή, θέλουμε, γίνεται ισχυρός• κι όταν πάλι θέλουμε, γίνεται ασθενικός. Πώς; «"Αν προσέχουμε τόν εαυτό μας καί είμαστε κοντά στον δικό μας Βασιλιά, εκείνος ζαρώνει (από τό φόβο του) καί στον πόλεμο, πού μας κάνει, δέν ξεπερνάει σέ δύναμη ένα μικρό παιδί. "Αν, όμως, απομακρυνθούμε από κοντά Του, τότε ό διάβολος, βρίσκοντας μας δίχως τή θεϊκή συμμαχία, ορθώνεται αλαζονικά εναντίον μας καί μας απειλεί, μουγκρίζοντας καί τρίζοντας τά δόντια του».
Πρέπει, εξάλλου, νά γνωρίζουμε ότι καί γιά τους δαίμονες ό πόλεμος, πού κάνουν εναντίον μας, δέν είναι καθόλου εύκολος, άκοπος καί ακίνδυνος. Διαφορετικά δέν θά μιλούσαμε γιά μάχη καί γιά αγώνα ανάμεσα σ' εμάς καί σ' αυτούς, αλλά γιά εξόντωση καί πανωλεθρία μας. Δέν συμβαίνει, όμως, κάτι τέτοιο. Υφίστανται κι αυτοί, όπως ακριβώς κι εμείς, τίς συνέπειες ενός σκληρού αγώνα. Πέφτουν επίσης, οταν ηττηθούν, σέ μεγάλη σύγχυση καί θλίψη (άγιος Κασσιανός).
Γι' αυτό καί ό Μέγας Αντώνιος μάς συμβουλεύει νά μην τους φοβόμαστε, αλλά νά είμαστε άγρυπνοι καί νά φυλάμε την καρδιά μας από τήν πανουργία τους, γιατί καί τολμηροί είναι καί αναιδείς. Καί προσθέτει: «Ό Κύριος έκανε τους δαίμονες νά σέρνονται κατάχαμα σάν τά φίδια καί τους σκορπιούς, ώστε νά καταπατούνται από μας τους χριστιανούς... "Ας μη δίνουμε σημασία στά λόγια τους, γιατί ψεύδονται. Ούτε τά οράματα τους νά μάς τρομάζουν, γιατί είναι απατηλά... Μέ τή χάρη τοΰ Χριστού, όλες οι μεθοδείες τους αποβαίνουν μάταιες... Εξαρχής ό διάβολος ήταν άνθρωποκτόνος καί πατέρας τοϋ ψεύδους. Έμεϊς, ωστόσο, είμαστε ζωντανοί καί τόν πολεμάμε όλο καί περισσότερο. Είναι ξεκάθαρο πώς οι δαίμονες είναι αδύναμοι. Γιατί ό τόπος δέν αποτελεί εμπόδιο γιά τίς μηχανορραφίες τους, οΰτε μάς βλέπουν σάν φίλους, ώστε νά μάς λυπηθούν, ούτε αγαπούν τό καλό, ώστε νά διορθωθούν. Απεναντίας, είναι μοχθηροί καί τίποτα δέν επιδιώκουν τόσο πολύ, όσο τό νά κάνουν κακό σ' εκείνους πού άγαποΰν την αρετή και σέβονται τόν Θεό. Άλλ' άφοϋ δέν έχουν ουσιαστική δύναμη, δέν κάνουν τίποτε άλλο από τό ν' απειλούν καί νά φοβερίζουν... Καμιά τους, όμως, φοβέρα δέν μποροϋν νά πραγματοποιήσουν... "Αν ήταν στό χέρι τους, δέν θ' άφηναν κανέναν άπό μας, τους χριστιανούς, νά ζήσει... "Ας φοβόμαστε, λοιπόν, μόνο τόν Θεό. Τους δαίμονες νά τους καταφρονούμε καί νά μήν τους φοβόμαστε».
Καί γιά νά επιβεβαιώσει τά λόγια του ό άγιος, ανέφερε τήν ακόλουθη προσωπική του εμπειρία: «Κάποτε χτύπησε κάποιος τήν πόρτα μου. "Οταν βγήκα έξω, είδα έναν αδύνατο καί ψηλό. Τόν ρώτησα: "Ποιος είσαι;". Μοϋ είπε: "Έγώ είμαι ό σατανάς". Τόν ξαναρώτησα: "Καί γιατί ήρθες εδώ;". Εκείνος μοϋ παραπονέθηκε: "Γιατί μέ κατηγορούν άδικα οι μοναχοί καί όλοι οι άλλοι χριστιανοί; Γιατί μέ καταριούνται κάθε ώρα;". Έγώ τοϋ είπα: "Γιατί τους ενοχλείς;". Μοΰ λέει: "Δέν τους ενοχλώ έγώ. Μόνοι τους ταράζονται. Έγώ είμαι πιά αδύναμος. Δέν διάβασαν ότι 'τά σπαθιά τοΰ έχθροϋ καταστράφηκαν εντελώς, καί γκρέμισες τις πόλεις του'; (Ψαλμ. 9:7). Δέν έχω πιά οΰτε τόπο ούτε βέλος ούτε πόλη. Παντοϋ έχουν γίνει χριστιανοί. Καί ή έρημος ακόμα έχει γεμίσει από μοναχούς. "Ας προσέχουν τόν εαυτό τους καί ας μή μέ καταριούνται άδικα". Τότε έγώ θαύμασα τή χάρη τοϋ Θεοΰ καί τού είπα: ""Αν καί είσαι πάντα ψεύτης καί ποτέ δέν λές τήν αλήθεια, όμως, σε τούτη τήν περίπτωση, καί μή θέλοντας, μίλησες σωστά. Γιατί ό Χριστός, μέ τόν ερχομό Του στή γη, σέ αποδυνάμωσε καί, άφοϋ σέ νίκησε, σέ απογύμνωσε". Εκείνος, (Ακούγοντας τό όνομα τοϋ Χρίστου καί μήν υποφέροντας τό ζεμάτισμα άπό τό άκουσμα αυτό, έγινε άφαντος».
Συμπερασματικά, θά μπορούσαμε νά ποϋμε πώς οι δαίμονες δέν έχουν καμιάν εξουσία πάνω μας, παρά μόνο άν τους τή δώσει ό Θεός ή τους τή δώσουμε έμεΐς μέ τή θέλησή μας. Είναι, λοιπόν, λάθος μας νά μεταθέτουμε ολη την ευθύνη γιά τίς πτώσεις μας αποκλειστικά σ' εκείνους. Ό Θεός τους επιτρέπει νά μας προσβάλλουν, όχι όμως νά μας βιάζουν. Στό χέρι μας είναι νά δεχθούμε ή νά μη δεχθοϋμε την προσβολή. Εκείνοι δεν έχουν άδεια νά θίξουν την ελευθερία μας. Ή δύναμη πού διαθέτουν είναι προτρεπτική και όχι αναγκαστική. Αυτό σημαίνει ότι μποροϋμε ν' αντιδράσουμε στην πολεμική τους και νά μην τους υπακούσουμε.
"Αν, πάντως, ραθυμήσουμε και αμελήσουμε, τότε τους δίνουμε πολλά δικαιώματα. Τότε δύναμη τους γίνεται ή δική μας οκνηρία και απροσεξία. Και ακόμα χειρότερο είναι τό νά υποτάξουμε συνειδητά τό θέλημα μας στό δικό τους, οπότε εκείνοι πιά αποκτούν μεγάλη δύναμη και εξουσία επάνω μας. "Ετσι έκανε ό Ιούδας, πού άφησε τό σατανά νά μπει μέσα του (Λουκ. 22:3), και μάλιστα νά τόν κυριέψει τόσο πολύ, ώστε, μολονότι αναγνώρισε τό λάθος του και λυπήθηκε πού πρόδωσε τόν Χριστό, δέν μπόρεσε νά μετάνοήσει, αλλά αυτοκτόνησε. Τό ϊδιο έπαθε καί ό Άνανίας. πού έπεσε νεκρός μπροστά στον απόστολο Πέτρο, ακούγοντας από τό στόμα τοϋ αποστόλου τά φοβερά αυτά λόγια: «Γιατί άφησες τό σατανά νά κυριέψει την καρδιά σου;» (Πράξ. 5:3).
Ή δύναμη αυτής της απάτης καί της πλάνης είναι πολύ μεγάλη. Ή επήρεια τοϋ σατανά μπορεί νά μας κατά στρέψει, ή μάλλον νά μας οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή.
via