Ό διάβολος χρησιμοποιεί μέ πολλή τέχνη δυο δίδυμες παγίδες: τήν υπερηφάνεια καί τό ψεύδος. Μέ τήν υπερηφάνεια σκοτίζει τό νοϋ τοΰ ανθρώπου καί στή συνέχεια εύκολα τόν παρασύρη στό ψεύδος, πού οι χειρότερες εκφράσεις του είναι ή αίρεση καί ή πλάνη. Στήν αρχή, βέβαια, χρησιμοποιεί ψίχουλα αλήθειας, σιγά-σιγά, όμως, φτάνει νά παρουσιάζει τό ψέμα σάν αλήθεια. Γιατί τό ψέμα πολλές φορές μοιάζει πολύ μέ τήν αλήθεια, αν καί είναι τόσο διαφορετικό άπ' αυτήν, όπως λ.χ. ή κάλπικη λίρα από τήν πραγματική ή τό ψεύτικο μαργαριτάρι από τό αληθινό.
"Ολοι οι αιρετικοί καί οι ψευδοδιδάσκαλοι πέφτουν στήν πλάνη, άφοΰ προηγουμένως παγιδευθοϋν σέ μιαν ενδόμυχη έπαρση. Τό λόγο τους γιά τόν Θεό τόν στηρίζουν πάνω στή δική τους λογική καί φαντασία, μέ αποτέλεσμα νά διδάσκουν μιά στοχαστική, σατανική "θεολογία". Αύτοί, μάλιστα, στή συμπεριφορά τους εμφανίζονται πολύ ευσεβεΐς καί προκαλούν τήν εκτίμηση καί τό σεβασμό των άλλων, γιατί ό διάβολος, ώς πονηρός πού είναι, δεν τους σπρώχνει πιά στό νά κάνουν εξωτερικά τό κακό. Προσπαθεί, λοιπόν, μέσω αυτών των εύσεβόσχημων υπηρετών του, νά δημιουργεί καί νά διαδίδει τις αιρέσεις καί τις πλανεμένες διδασκαλίες, ώστε πλήθη ανθρώπων νά οδηγούνται μακριά από τόν Χριστό καί τήν αγία Εκκλησία Του.
Επειδή ό διάβολος είναι ψεύτης καί πατέρας τοϋ ψεύδους (Ίω. 8:44), ολοι οι αιρετικοί, πού οδηγούν τους συνανθρώπους τους στήν πλάνη, άν καί δεν τό παραδέχονται, είναι «τά τέκνα τοϋ διαβόλου» (Α' Ίω. 3:10). Σ' αύτους απευθύνεται διαχρονικά ό Κύριος, όταν λέει: «Ύμεϊς εκ τοϋ πατρός τοϋ διαβόλου έστέ, καί τάς επιθυμίας τοϋ πατρός υμών Θέλετε ποιεΐν» (Ίω. 8:44).
Αυτοί είναι οι «ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφήται», πού, όπως προεΐπε ό Χριστός, κινούνται ανάμεσα μας «εν ένδύμασι προβάτων, έσωθεν δε είσι λύκοι άρπαγες» (Ματθ. 24:24, 7:15). Αυτοί είναι οι «ψευδάδελφοι» καί «ψευδαπόστολοι, έργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι είς αποστόλους Χριστού» (Β' Κορ. 11:26,13), γιά τό κατάντημα καί την απώλεια των οποίων έκλαιγε ό απόστολος Παΰλος (Φιλιπ. 3:18-19).
"Ολοι οι αιρετικοί καί οι ψευδοδιδάσκαλοι πέφτουν στήν πλάνη, άφοΰ προηγουμένως παγιδευθοϋν σέ μιαν ενδόμυχη έπαρση. Τό λόγο τους γιά τόν Θεό τόν στηρίζουν πάνω στή δική τους λογική καί φαντασία, μέ αποτέλεσμα νά διδάσκουν μιά στοχαστική, σατανική "θεολογία". Αύτοί, μάλιστα, στή συμπεριφορά τους εμφανίζονται πολύ ευσεβεΐς καί προκαλούν τήν εκτίμηση καί τό σεβασμό των άλλων, γιατί ό διάβολος, ώς πονηρός πού είναι, δεν τους σπρώχνει πιά στό νά κάνουν εξωτερικά τό κακό. Προσπαθεί, λοιπόν, μέσω αυτών των εύσεβόσχημων υπηρετών του, νά δημιουργεί καί νά διαδίδει τις αιρέσεις καί τις πλανεμένες διδασκαλίες, ώστε πλήθη ανθρώπων νά οδηγούνται μακριά από τόν Χριστό καί τήν αγία Εκκλησία Του.
Επειδή ό διάβολος είναι ψεύτης καί πατέρας τοϋ ψεύδους (Ίω. 8:44), ολοι οι αιρετικοί, πού οδηγούν τους συνανθρώπους τους στήν πλάνη, άν καί δεν τό παραδέχονται, είναι «τά τέκνα τοϋ διαβόλου» (Α' Ίω. 3:10). Σ' αύτους απευθύνεται διαχρονικά ό Κύριος, όταν λέει: «Ύμεϊς εκ τοϋ πατρός τοϋ διαβόλου έστέ, καί τάς επιθυμίας τοϋ πατρός υμών Θέλετε ποιεΐν» (Ίω. 8:44).
Αυτοί είναι οι «ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφήται», πού, όπως προεΐπε ό Χριστός, κινούνται ανάμεσα μας «εν ένδύμασι προβάτων, έσωθεν δε είσι λύκοι άρπαγες» (Ματθ. 24:24, 7:15). Αυτοί είναι οι «ψευδάδελφοι» καί «ψευδαπόστολοι, έργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι είς αποστόλους Χριστού» (Β' Κορ. 11:26,13), γιά τό κατάντημα καί την απώλεια των οποίων έκλαιγε ό απόστολος Παΰλος (Φιλιπ. 3:18-19).
via