Τό πολύπλευρο καί ψυχοφθόρο έργο των δαιμόνων διακρίνεται και απο το πλήθος τών ονομάτων, πού τους έχει δώσει ή βιβλική παράδοση. Τά ονόματα αυτά εκφέρονται στον ενικό ή στον πληθυντικό αριθμό καί δηλώνουν είτε τόν αρχηγό τους εϊτε μιαν ομάδα εϊτε καί σύνολο τό τάγμα τους. Συνηθέστερα είναι τά έξης: Εωσφόρος (από τό "εως" [=αύγή] καί τό "φέρω"), πού σημαίνει "αυτός πού φέρνει τήν αυγή", "ό αυγερινός". Τό όνομα αυτό, αν καί ετυμολογικά έχει θετική σημασία καί παραπέμπει στην προπτωτική κατάσταση τοΰ αρχηγού τών πονηρών πνευμάτων, σήμερα είναι πολύ αρνητικά φορτισμένο. Διάβολος, γιατί διαβάλλει τόν θεό στους ανθρώπους, αλλά καί τους ανθρώπους στον Θεό. Σατανάς, πού σημαίνει "αντικείμενος", άντίθετος δηλ. στον Θεό. Δαίμων (από τό ρήμα "δαίω"=καίω, κατακομματιάζω), πού σημαίνει "εξολοθρευτής". Βεελ-ζεβούλ (από τό εβραϊκό "Βααλ-ζεβούβ"), πού σημαίνει "Κύριος των κακοποιών πνευμάτων". Βελίαλ (από τό εβραϊκό "Βελι-γιαάλ"), πού σημαίνει "ανωφελής", "άχρηστος", αλλά και "αποστάτης", "ασεβής", "παράνομος". Πειρασμός καί Π ε ι ρ ά ζ ω ν, από τό κύριο έργο πού επιτελεί, αλλά καί Πονηρός καί Πνεύμα Πονηρίας, από τόν τρόπο με τόν όποιο επιτελεί αυτό τό έργο. Επίσης, στην Αποκάλυψη συναντάμε τό διάβολο νά αποκαλείται «ό δράκων ό μέγας, ό όφις ό αρχαίος» (12:9). Ό απόστολος Πέτρος τόν ονομάζει «άντίδικον» καί «λέοντα ώρυόμενον» (Α' Πέτρ. 5:8). Ό ϊδιος ό Χριστός τόν χαρακτηρίζει «ψεύστην» καί «πατέρα τον ψεύδους», άλλάκαί «άνθρωποκτόνον» (Ίω. 8:44), γιατί από τήν αρχή διαστρέφει τήν αλήθεια καί επιβουλεύεται τήν ψυχοσωματική ακεραιότητα τοΰ ανθρώπου. Άλλού τόν ονομάζει «άρχοντα του κόσμου» (Ίω. 14:30, 16:11). Ό απόστολος Παύλος τόν ονομάζει «άρχοντα της έξουσίας του αέρος» καί «κοσμοκράτορα του σκότους του αιώνος τούτου» (Έφ. 2:2, 6:12). Έδώ, βέβαια, ή προσωνυμία "άρχοντας τοϋ κόσμου" ή "κοσμοκράτορας", δεν σημαίνει δτι ό διάβολος είναι κυρίαρχος όλης της κτίσεως ή της δημιουργίας -φτάνει νά θυμηθούμε πώς δέν είχε εξουσία ούτε στους χοίρους νά μπει, άν δέν τοΰ έδινε τήν άδεια ό Χριστός, ό όποιος, ώς Δημιουργός, φυσικώς εξουσιάζει τά πάντα. Ή λέξη "κόσμος" στά παραπάνω χωρία, καθώς καί σέ πολλά άλλα της Καινής Διαθήκης, δηλώνει τό σαρκικό φρόνημα, τήν πονηρή επιθυμία καί αλαζονική διαγωγή των ανθρώπων πού είναι υποταγμένοι στό διάβολο (βλ. Α' Ίω. 2:16). Αυτόν, λοιπόν, τόν "κόσμο" εξουσιάζει ό σατανάς, τόν "κόσμο" πού βρίσκεται στον αντίποδα της "βασιλείας τού Θεού", ή οποία «ουκ εστίν έκ τοϋ κόσμου τούτον» (Ίω. 18:36). Έκτος από τους χαρακτηρισμούς πού αναφέραμε, στά πονηρά πνεύματα αποδίδονται καί άλλα ονόματα άγριων ζώων, πτηνών ή δηλητηριωδών ερπετών. Όνομάζονται, γιά παράδειγμα, "όνοκένταυροι", "στρουθοκάμηλοι", "άκανθόχοιροι", "κουκουβάγιες", "ασπίδες", "βασιλίσκοι", "σκορπιοί" κ. ά. Ό άγιος Κασσιανός εξηγεί πώς «αυτά τά ονόματα των άγριων θηρίων, πού γιά μας είναι λίγο-πολύ επικίνδυνα, δέν δόθηκαν στους δαίμονες τυχαία, αλλά γιά νά τονιστεί ό ιδιαίτερος χαρακτήρας της αγριότητας καί της λύσσας τους, γιά νά τονιστεί ή δηλητηριώδης κακία τους ή γιά νά καταδειχθεί ή δύναμη πού αποκτούν, εξαιτίας τοϋ μεγέθους της κακίας τους αυτής».
Οι δαίμονες και τα έργα τους *via