Σύμφωνα με τη θεοσοφιστική διδασκαλία, ο άνθρωπος κατά τη στιγμή του θανάτου εισέρχεται στο «αστρικό πεδίο», ή στα «αστρικά πεδία», αναλόγως με το εάν ο κόσμος αυτός εξετάζεται ως ολότητα ή ως προς τα ξεχωριστά του «στρώματα» και, όπως επίσης διδάσκει ο Σβέντενμποργκ δεν υπάρχει καμιά ξαφνική αλλαγή στην κατάστασή του και καμιά κρίση σχετικά με τη ζωή του, συνεχίζει να ζεί όπως και πρώτα, μόνον που βρίσκεται έξω από το σώμα του, και αρχίζει να «διέρχεται από όλα τα υπό-πεδία του αστρικού πεδίου, στην πορεία του προς τον κόσμο του παραδείσου». Κάθε υπό -πεδίο είναι όλο και περισσότερο εκλεπτυσμένο και «εσωτερικό» από το προηγούμενο, και η διαδοχική μετάβαση από το ένα στο άλλο, αντί να προκαλεί φόβο και αβεβαιότητα, όπως τα «τελώνια» του Χριστιανισμού, είναι πηγή απόλαυσης και χαράς: «η χαρά της ζωής στο αστρικό επίπεδο είναι τόσο έντονη που η ζωή στο φυσικό σώμα, συγκρινόμενη με αυτήν, μοιάζει να μην είναι καθόλου ζωή ...; Εννέα στους δέκα ανθρώπους δυσαρεστούνται ιδιαίτερα όταν επιστρέφουν στο σώμα τους.

Η θεοσοφία, το δημιούργημα της Ρωσίδας μέντιουμ Ελενας Μπλαβάτσκυ, ιδρύθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα σε μία προσπάθεια να δοθεί μία συστηματική ερμηνεία των επαφών που είχαν τα μέντιουμ με τους «νεκρούς», οι οποίες  συνέχιζαν να πολλαπλασιάζονται στο δυτικό κόσμο από την εποχή της μεγάλης έκρηξης των πνευματιστικών φαινομένων στην Αμερική το 1848.

Προκειμένου να δώσουμε την απάντηση του Ορθόδοξου Χριστιανισμού σε αυτήν τη διδασκαλία πρέπει να εξετάσουμε πιο προσεκτικά τις συγκεκριμένες εμπειρίες  που βιώνει ο άνθρωπος στο «αστρικό πεδίο». Πού θα ψάξουμε όμως γι' αυτές; Οι επικοινωνίες των μέντιουμ με τα πνεύματα είναι διαβοήτως αναξιόπιστες και ομιχλώδεις, και σε κάθε περίπτωση η επαφή με τον «πνευματικό κόσμο» μέσω των μέντιουμ είναι τόσο αόριστη και έμμεση που δε συνιστά πειστική απόδειξη της φύσης του κόσμου αυτού. Όσον αφορά δε τις σύγχρονες «μεταθανάτιες» εμπειρίες, είναι ιδιαίτερα σύντομες και μη καταληκτικές, ώστε δεν μπορούν να ληφθούν ως αποδεικτικά στοιχεία της πραγματικής φύσης του άλλου κόσμου.

Υπάρχει, εντούτοις, ένα είδος εμπειρίας στο «αστρικό πεδίο» που μπορεί να μελετηθεί περισσότερο λεπτομερώς. Στη θεοσοφιστική γλώσσα αποκαλείται «αστρική προβολή» ή «προβολή του αστρικού σώματος». Είναι δυνατόν, μέσω πρακτικής εξάσκησης με ορισμένες τεχνικές των μέντιουμ, όχι μόνο να επικοινωνήσει κάποιος με άϋλα πνεύματα, όπως κάνουν τα συνηθισμένα μέντιουμ - όταν πνευματιστικές τους συγκεντρώσεις είναι γνήσιες - αλλά να εισέλθει όντως στον κόσμο ύπαρξής τους και να «ταξιδέψει» ανάμεσά τους. Όταν ακούσει κάποιος τέτοιες εμπειρίες βιώνονταν από μερικούς ανθρώπους στην αρχαιότητα, δικαιολογημένα θα δυσπιστήσει, όμως, συμβαίνει αυτές οι εμπειρίες να έχουν γίνει σχετικά συνηθισμένες, και όχι μόνο μεταξύ αποκρυφιστών, στη σύγχρονη εποχή, και ήδη υπάρχει εκτεταμένος όγκος σχετικού γραπτού υλικού.


via