Ἀρχν νόμιζε τν λων εναι Θεόν.
Βέβαιον ο
δν ν βί δόκει πέλειν.
Γονε
ς τιμν μάλιστα Θεν φοβο.
ίδασκε σαυτ
ν μ λαλεν μ θέμις.ργοις δ' ρέσκειν σπεδε κα λόγοις Θε.
Ζω
ν πόθησον τν χουσαν μ τέλος.ττν σεαυτν τος φίλοις νικν σ.
Θνητ
ς δ' πάρχων μηδόλως μέγα φρόνει. 

χνηλάτει μν τν σοφν ε θύρας.

Κα νον δ καλλώπιζε τς μορφς πλέον.
Λόγ Θεο νοιγε σόν, τέκνον, στόμα. 
Μνήμης δ ατο μηδαμς λάθ ποτέ.
Νήφων προςεύχου τ
Θε καθ' μέραν.
Ξένους ξένιζε, μ
ξένος γέν Θεο.ρμς χαλίνου τν παθν ψυχοφθόρους.
Πέδαις τ
σμα σφαλίζου σωφρόνως.άβδον σεαυτ τν συνείδησιν φέρε.
Σαφ
ς σχόλαζε ν Γραφας τας ν θέοις.
Τ
ς τν πενήτων ψυχαγώγησον λύπας.πρ σεαυτν τος πέλας καλς θέλε.
Φίλους
χειν σπούδαζε, πλοτον πολύν.
Χρυσο
γρ ατο εκλεέστεροι λίαν.
Ψε
δος μίσησον, τν δ' λήθειαν φίλει. πα, φυλάσσων τατα σώζ νθέως.






Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου

πηγή:imverias