Το σύγχρονο μήνυμα της εποχής είναι η αποδοχή. Ωστόσο, υπάρχει μια χαώδης διαφορά μεταξύ της πληροφορίας, της κατανόησης και εν τέλει της επίγνωσης μιας αλήθειας. Καθότι λοιπόν ζούμε στην εποχή της πληροφορίας, δεχόμαστε καταιγισμό πληροφοριών τις οποίες όμως χωνεύουμε αργά και πολλές φορές τις διαστρεβλώνουμε ή τις φέρνουμε στα μέτρα μας και στη βολή μας.
Όπως λέει ο Όσσο, η γνώση είναι ζωντανή μόνο όταν την γνωρίσεις ο ίδιος σαν άμεση εμπειρία. Αλλιώς εάν τη γνωρίσεις από άλλους, τότε δεν είναι γνώση αλλά απλά μνήμη.
Πιστεύω ότι μία από τις χειρότερες στρεβλώσεις που έχουν συμβεί είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι εκ των οποίων και πολλοί αναζητητές μπερδεύουν την αποδοχή με τον συμβιβασμό.
Αποδέχομαι, σημαίνει ότι δέχομαι και αγκαλιάζω χωρίς κριτική τον εαυτό μου έτσι ακριβώς όπως είναι. Τον αποδέχομαι έτσι όπως είναι, χωρίς στολίδια, χωρίς χάδια και χωρίς υπεκφυγές. Για να συμβεί ωστόσο η αποδοχή, πρέπει να γνωρίζει κανείς τι είναι αυτό που αποδέχεται. Αυτή τη γνώση μπορεί να του την προσφέρει η αυτογνωσία, η οποία αποτελεί μια συνεχή προσπάθεια γνωριμίας του ατόμου με τον εαυτό του. Η αυτογνωσία δεν είναι σεμινάριο, δεν είναι η παρακολούθηση κάποιας ομιλίας, αυτογνωσία είναι η παρατήρηση του εαυτού.
Καθώς λοιπόν το άτομο επιθυμεί να γνωρίσει τον εαυτό του, αρχίζει και τον παρατηρεί. Και κάθε φορά που τον παρατηρεί, διαπιστώνει άλλοτε ότι είναι ένα τέρας και άλλοτε ότι είναι ένας άγιος. Συνήθως στην αρχή της αυτογνωσίας εντοπίζουμε μόνο τα κακώς κείμενα του εαυτού μας και στη συνέχεια αντιλαμβανόμαστε και τις θετικές του πλευρές. Για να προχωρήσει όμως η αυτογνωσία σε βάθος, χρειάζεται η αποδοχή. Χρειάζεται να αποδεχτούμε τον εαυτό μας έτσι όπως τον βλέπουμε με όλα του τα ελαττώματα κι ας φαίνεται σαν ένα τέρας σε πρώτη φάση. Το μυστικό είναι να μην υπάρξει καμία δικαιολογία που να εξηγεί γιατί είμαστε έτσι όπως είμαστε.
Καθώς έρχεται η αποδοχή ότι είμαστε αυτό που είμαστε, τότε εμβαθύνουμε περαιτέρω στην αυτογνωσία μέχρις ότου σταματήσουμε πάλι στα επόμενα ευρήματα, για να τα αποδεχτούμε και αυτά. Η αυτοαποδοχή με την αυτογνωσία είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος. Κανένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο.
Όσο λοιπόν, το άτομο εμβαθύνει μέσα του και αποδέχεται τα ελαττώματά του, μοιραία αποκτά κατανόηση για τη φύση αυτών των ελαττωμάτων που έχει ο ίδιος. Όταν λοιπόν αντικρίσει τα ίδια ελαττώματα στους άλλους, κατανοεί ότι η φύση τους είναι ίδια με τη δική του. Κατανοεί ότι ο καθένας είναι ένα ολόκληρο ταξίδι του οποίου τον προορισμό δεν είναι κανείς ικανός να κρίνει. Η αλήθεια του είναι ιερή και ο δρόμος του είναι ο τελειότερος που μπορεί να υπάρξει στο συγκεκριμένο εξελικτικό του στάδιο.
Άρα, αφού φτάνουμε να αποδεχτούμε χωρίς κρίση τη δική μας αλήθεια, είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε χωρίς κρίση και την αλήθεια του συνανθρώπου μας. Για την ακρίβεια, η σωστή έκφραση είναι ότι μπορούμε να κατανοήσουμε ότι ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια και όπως για εμάς αυτή η αλήθεια είναι ιερή, το ίδιο συμβαίνει και με την αλήθεια των άλλων.
Όμως, το να αποδεχόμαστε ότι ο καθένας έχει την αλήθεια του, δεν σημαίνει ότι η αλήθεια του πρέπει να καταπιέζει τη δική μας, ούτε φυσικά και το αντίστροφο.
Αυτοαποδοχή σημαίνει ότι γνωρίζω τον εαυτό μου και γνωρίζω τι επιθυμώ στη ζωή μου. Δεν επιθυμώ να αλλάξω κανέναν άλλον, αλλά επιθυμώ να είμαι ο εαυτός μου.
Το σίγουρο λοιπόν είναι ότι η αποδοχή με τον συμβιβασμό είναι δύο αντικρουόμενες έννοιες! Ο συμβιβασμός είναι το σκοτάδι της ψυχής μας και του Θείου Σπινθήρα που όλοι έχουμε μέσα μας. Συμβιβασμός είναι αυτό που ζούμε εκατοντάδες χρόνια τώρα και μας έχει βυθίσει στην αποχαύνωση και στην αποκοπή της σύνδεσης με τον πραγματικό μας εαυτό. Καμία σχέση λοιπόν δεν έχει ο συμβιβασμός με την αποδοχή!
Αποδέχομαι ότι εγώ είμαι έτσι όπως είμαι, όπως αποδέχομαι ότι ο καθένας είναι έτσι όπως είναι, αλλά δεν ανέχομαι κανέναν να μου περιορίζει το χώρο μου ή να μου επιβάλει τη δική του αλήθεια, διότι πλέον εγώ γνωρίζω! Γνωρίζω ποιος είμαι και γνωρίζω πως αν γίνω οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό που πραγματικά είμαι, είναι σαν να κάνω βουτιά στην άγνοια και στο σκοτάδι.
Όχι λοιπόν, θα αγωνιστώ για αυτό που πιστεύω όπως ποτέ άλλοτε, θα αγωνιστώ με κάθε τρόπο να πάρω αυτό που πιστεύω ότι μου αξίζει, πάντα με σεβασμό στην αλήθεια του άλλου και χωρίς να προσπαθώ να αλλάξω κανενός το δρόμο.
Η οριοθέτηση του εαυτού μου είναι εντελώς απαραίτητη και για την ακρίβεια αποτελεί απόρροια της αυτογνωσίας και της αυτοαποδοχής. Οποιοσδήποτε λοιπόν τείνει να καταπατήσει αυτά τα όρια, θα με βρει απέναντι. Δεν είναι μεγαλοψυχία να αφήνουμε τους άλλους να μας καταπατούν, αλλά έλλειψη σεβασμού για τον εαυτό μας. Και έλλειψη σεβασμού για τον εαυτό του έχει μόνο ο άνθρωπος που δεν έχει ούτε αυτογνωσία, ούτε αυτοαποδοχή!
Πολλές φορές ωστόσο, τυχαίνει να βρισκόμαστε σε καταστάσεις όπου η προάσπιση των ορίων μας είναι μια δύσκολη υπόθεση. Για παράδειγμα το εργασιακό μας περιβάλλον, ο εργοδότης μας, οι γονείς μας, τα παιδιά μας ή ο σύντροφός μας μπορεί να τείνουν η να θέλουν να μας επιβάλλουν τη δική τους αλήθεια. Συνήθως εκεί είναι που κάνουμε και τους μεγαλύτερους συμβιβασμούς διότι το διακύβευμα είναι μεγάλο: μπορεί να είναι η απόλυση, η απόρριψη, ο χωρισμός και άλλες συνέπειες που μπορεί να είναι αρκετά δυσάρεστες και ανεπιθύμητες. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πάλι η λύση είναι η αποδοχή και όχι ο συμβιβασμός. Δηλαδή, στεκόμαστε για λίγο με τον εαυτό μας και ζυγίζουμε την κατάσταση. Σκεφτόμαστε προσεκτικά κάθε πιθανή έκβαση και κάνουμε τη μαγική ερώτηση:
ΑΞΙΖΩ;
Αξίζω να παραμείνω στην εργασία μου και ας καταπιέζομαι;
Αξίζω να ζω σε έναν γάμο που ο σύντροφός μου δεν μου δείχνει σεβασμό;
Αξίζω να είμαι η μαριονέτα των γονιών μου χάνοντας την ελευθερία μου;
Αξίζω να τα έχω καλά με τα παιδιά μου χάνοντας τη ζωή μου;
Το πιο πιθανό είναι ότι η απάντηση θα είναι Όχι. Σε αυτή τη περίπτωση έρχεται η δεύτερη ερώτηση:
Τι μπορώ να κάνω για να ζω αυτό που μου αξίζει;
Κάποιες πιθανές απαντήσεις στις παραπάνω ερωτήσεις είναι:
Να βρω μια άλλη δουλειά
Να χωρίσω
Να φύγω από το σπίτι των γονιών μου
Να πω στα παιδιά μου να πάρουν το δρόμο τους (εφόσον είναι μεγάλα) ή δεν μπορώ να κάνω τίποτα (εφόσον είναι ακόμα ανήλικα)
Και τώρα έρχεται η σειρά της τρίτης και καθοριστικής ερώτησης:
Αξίζει να χάσω τα καλά που μου προσφέρει η ήδη παρούσα κατάσταση για να κυνηγήσω την καινούργια;
Αξίζει να χάσω τα καλά που μου δίνει η παρούσα εργασία μου και να μπω στη διαδικασία ανεύρεσης μιας άλλης (ενδεχομένως και με λιγότερα χρήματα);
Αξίζει να χάσω τα καλά στοιχεία που προσφέρει ο σύντροφός μου;
Αξίζει να ξεφύγω από τη βολή που μου παρέχουν οι γονείς μου;
Αξίζει να μείνω μόνος χωρίς τα παιδιά μου;
Εάν η απάντηση είναι Ναι, τότε ο δρόμος είναι απλός. Προχώρα…
Εάν η απάντηση είναι Όχι, τότε ο δρόμος είναι πάλι απλός. Αποδέξου ότι επιλέγεις συνειδητά να παραμείνεις στην ίδια εργασία παρόλο που σου φέρονται ενδεχομένως άσχημα, διότι δεν θέλεις να χάσεις τα προνόμια που σου χαρίζει. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με τις υπόλοιπες απαντήσεις.
Τη στιγμή που επιλέγουμε συνειδητά κάτι γνωρίζοντας όλες τις παραμέτρους, τότε αυτόματα επέρχεται η αποδοχή της επιλογής μας. Συγχρόνως όμως, τα προβλήματα χάνουν την αίγλη τους και παύουν να μας ενοχλούν το ίδιο. Γιατί; Γιατί τώρα κανείς δεν προσπαθεί να μας επιβάλει την αλήθεια του, αλλά είμαστε εμείς που αποδεχόμαστε το στάτους μιας κατάστασης έτσι όπως είναι. Πλέον έχουμε επιλέξει συνειδητά να βρισκόμαστε εκεί.
Αυτή η απλή πρακτική θα σας αλλάξει τη ζωή εάν την εφαρμόσετε σωστά. Και να θυμάστε, όποτε αλλάζουν οι συνθήκες, μπορείτε να την εφαρμόζετε εκ νέου…
Ο συμβιβασμός μας κάνει να βρισκόμαστε διαρκώς σε ένα παράπονο, σε γκρίνια και εντέλει μας οδηγεί στην ασθένεια διότι συνέχεια μέσα μας δημιουργείται θυμός, πικρία και χίλια άλλα δύο επιβλαβή συναισθήματα, διότι νιώθουμε ότι είμαστε θύματα των άλλων, ότι μειώνουμε διαρκώς τον εαυτό μας και ότι κάποιος άλλος μας παραβιάζει κατ’ εξακολούθηση.
Ας ξεριζώσουμε λοιπόν το δηλητήριο του συμβιβασμού και ας το μετατρέψουμε είτε σε απόρριψη είτε σε συνειδητή επιλογή. Θα κάνουμε πολύ καλό και στον εαυτό μας και στους άλλους γύρω μας!
Μωυσής