Τι συμβαίνει
όταν ανθίζει ένα λουλούδι
στο βάθος του δάσους
και κανένας δεν το βλέπει,
κανένας δεν ξέρει το άρωμά του,
κανένας δεν περνάει δίπλα του,
σχολιάζοντας «τι όμορφο!»
κανένας δεν γεύεται την ομορφιά του,
τη χαρά του,
κανένας δεν το μοιράζεται ;
Τι συμβαίνει στο λουλούδι ;
Υποφέρει ;
Παθαίνει πανικό ;
Αυτοκτονεί ;
Το λουλούδι εξακολουθεί να ανθίζει.
Δεν έχει καμιά διαφορά είτε περνάει κάποιος είτε όχι.
Το λουλούδι εξακολουθεί να σκορπίζει το άρωμά του στους ανέμους.
Εξακολουθεί να προσφέρει τη χαρά του στο Θεό,
στο Όλο.
Τη στιγμή που αισθάνεσαι
Ότι δεν είσαι εξαρτημένος
από κανέναν,
εδραιώνεται μέσα σου μια βαθιά δροσιά
και μια βαθιά σιωπή,
μια χαλάρωση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάς
να ερωτεύεσαι.
Αντίθετα, για πρώτη φορά γνωρίζεις
μια καινούργια ποιότητα,
μια καινούργια διάσταση του έρωτα :
Έναν έρωτα που δεν είναι πια βιολογικός,
έναν έρωτα που είναι πιο κοντά στη φιλία,
από οποιαδήποτε σχέση.
Ο έρωτάς σου γίνεται περισσότερο
σαν μια αύρα γύρω σου,
την οποία μπορείς να τη μοιραστείς με τον καθένα,
ακόμα και με έναν ξένο.
Στην πραγματικότητα, μοιράζεσαι
Χωρίς να κάνεις τίποτα.
Γίνεται η ίδια σου η φύση.
Είσαι έρωτας.
Στο παρελθόν, ερωτευόσουν έναν άνθρωπο.
Τώρα δεν ερωτεύεσαι κανέναν.
Είσαι έρωτας.
Όπου βρίσκεσαι,
μεταφέρεις το άρωμά σου.
Όπου βρίσκεσαι,
μεταφέρεις το φρέσκο σου αεράκι,
τη χαλαρή δροσιά σου.
Και θα νιώθεις τρομερά ελεύθερος.
