"Να προσέχεις", μου 'λεγε ένας φίλος μου.
"Να προσέχεις
γιατί δίνεσαι ολόψυχα στους ανθρώπους.
Το θεωρείς υποχρέωση και καθήκον
απέναντι στην ανθρώπινη ψυχή.
Ταυτίζεσαι μαζί τους,
ενστερνίζεσαι το πρόβλημά τους.
Αλλά αναρωτήσου,
πόσοι από αυτούς που τους έδωσες
και το τελευταίο κομματάκι ψυχής
που σου 'χει απομείνει
θα έκαναν το ίδιο και για σένα;"
Πόσο δίκιο είχε τελικά.
Πόσο δίκιο είχε τελικά.
Οι άνθρωποι ερμηνεύουν την καλοσύνη
και την ευαισθησία σου σαν αδυναμία,
την οικειοποιούνται και σε ανύποπτο χρόνο
ορμούν πάνω σου να σε κατασπαράξουν
σαν λυσσασμένοι γύπες.
Φωνάζουν, ωρύονται...
"Έχουμε μπουχτίσει από ψεύτικους ανθρώπους",
λένε για να θολώσουν τα νερά
παραλείποντας το γεγονός
ότι έχουν κάνει την εκμετάλλευση
δεύτερή τους φύση.
Ω ναι! Υπάρχουν και τέτοιου είδους άνθρωποι!
Αυτοί που κατηγορούν τους γύρω τους
ώστε να κερδίσουν την προσοχή σου,
να απομυζήσουν
όσο περισσότερη ενέργεια διαθέτεις
κι όταν πια στερέψεις σε πετάνε
σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Εντούτοις,
δεν φταίνε οι άνθρωποι που μας απογοητεύουν.
Φταίμε εμείς που τους δίνουμε περισσότερη αξία
απ' ὀση μπορούν τελικά να αντέξουν.
Κι αυτό γιατί έχουν μάθει
να ζουν με τους ψεύτικους ανθρώπους.
Γιατί έτσι μειώνονται τα "καθήκοντά" τους
αφού δεν υπάρχουν προσδοκίες μεταξύ τους
ή οποιουδήποτε είδους απαιτήσεις.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι
τί ψυχή και χαρακτήρα πρέπει να διαθέτει κάποιος
για να επιβιώσει στις μέρες μας.
Θαρρώ τούτος ο κόσμος ο σκληρός
έχει φτιαχτεί μόνο για ανθρώπους
με μπρατσωμένες ψυχές...