Για να κατανοήσεις τον εαυτό σου πρέπει να τον παρατηρήσεις. Αν θέλω να μάθω για εκείνο εκεί το δέντρο ή για ένα πουλί, πρέπει να παρατηρήσω. Έτσι, πρέπει να παρατηρήσω τον εαυτό μου. Δεν ξέρω τι είμαι και πρέπει να μάθω για μένα, όχι σύμφωνα με κάποιο φιλόσοφο ή κάποιον ψυχολόγο, κάποιο βιβλίο, κάποιον καθοδηγητή ή γκουρού.
Πρέπει, λοιπόν, να μάθουμε μόνοι μας για τον εαυτό μας, και αυτό παρουσιάζει μια μεγάλη δυσκολία: ο εαυτός μας βρίσκεται σε διαρκή κίνηση, αλλάζει. Ο εαυτός μας δεν είναι μόνιμα άπληστος ή μόνιμα βίαιος ή μόνιμα σεξουαλικός. Υπάρχει μια αδιάκοπη αλλαγή, κίνηση, ζωντάνια.
Πρέπει, λοιπόν, να μάθει κανείς για κάτι που είναι ζωντανό. Για να μάθω για κάτι ζωντανό πρέπει να το παρατηρώ με φρέσκο μάτι από λεπτό σε λεπτό. Για να μάθω για μένα, που είμαι μια ζωντανή οντότητα κι όχι κάτι νεκρό, πρέπει αυτό το ζωντανό "πράγμα" να το παρατηρώ και κάθε λεπτό να το κοιτάζω σαν να ήταν η πρώτη φορά.
Για κάτι, λοιπόν, που είναι ζωντανό μαθαίνεις όλη την ώρα από την αρχή, σαν να είναι κάτι καινούργιο. Αν το κάνετε πραγματικά αυτό, θα δείτε ότι είναι ένα από τα πιο γοητευτικά πράγματα που υπάρχουν, επειδή τότε ο νους σας συνεχίζει να κρατάει πολύ λίγα. Κρατάει μόνο την αναγκαία πρακτική γνώση και τίποτε άλλο, τίποτα ψυχολογικό. Έτσι ο νους σας παρακολουθεί την κίνηση του Εγώ -που είναι μια πολύ περίπλοκη οντότητα- όχι μόνο στο επιφανειακό επίπεδο, αλλά και σε βαθύτερο.
*Από το βιβλίο "Εγώ χωρίς Εγώ", Κρισναμούρτι, Εκδ. Καστανιώτη