ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
Όσοι πιστεύουν στον πανθεϊσμό, ταυτίζουν το Θεό με τον κόσμο. Ο Θεός δεν έχει ύπαρξη χωριστή από τον κόσμο, δεν είναι δημιουργός, απλά υπάρχει μαζί με τον κόσμο.
Στη Βέδα των Βραχμανιστών, από το 1500 π.Χ. υποστηρίζεται η ταυτότητα της ύπαρξης του κόσμου με την ουσία του Θεού. Κάθε πλάσμα στη φύση, είναι και Θεός. Ο πραγματικός πατέρας όμως του Ευρωπαϊκού πανθεϊσμού ήταν ο Σπινόζα (1632-1677). Αυτός πίστευε ότι η Βίβλος είναι ένα ωφέλιμο βιβλίο, χρήσιμο να δίνει κατευθύνσεις στον άνθρωπο. Όμως, ο καθένας μπορεί να σχηματίζει ελεύθερα τις απόψεις του, ανεξάρτητα από αυτή. Οι απόστολοι και οι προφήτες είπαν απλά τη γνώμη τους, έκαναν λάθη, δεν έχει νόημα να τους μιμηθούμε.
Ο Θεός είναι η φύση, που τη θεωρούμε ενεργητικά. Τα πάντα γύρω μας υπήρξαν αιώνια. Και το καλό, και το κακό, πηγάζουν από την αιώνια φυσική ανάγκη, παράγονται όμως χωρίς σχέδιο και σκοπό. Οι καλοί, οι κακοί, οι διεστραμμένοι, ήταν εξ΄ ίσου αναγκαίοι για τον κόσμο, γι΄ αυτό και δημιουργήθηκαν από τη φύση-Θεό. Δεν υπάρχει ηθική διάκριση, ούτε θεία κρίση και τιμωρία. Ο Θεός δεν αισθάνεται αρνητικά για τους κακούς, ούτε θετικά για τους καλούς. Όταν ο άνθρωπος πεθάνει, το μόνο που μένει είναι η ανάμνηση, και όχι η αθάνατη ψυχή.
Υπήρξαν και άλλοι πανθεϊστές. Ο Φίχτε, ο Έγελος, ο Schelling, o Hartmann κ.λ.π. Είναι λογικό ότι αρκετοί άνθρωποι γοητεύτηκαν από την ιδέα πως είναι και Θεοί. Όμως, αυτή η Θεότητα, διαρκεί τόσο λίγο! Μετά το θάνατο χάνεται και η ύπαρξη, και η θεότητα, μένει μόνο η «ανάμνηση». Φυσικά, από την επιστήμη έχουν οριστικά απορριφθεί οι απόψεις του Σπινόζα, σύμφωνα με τις οποίες η ύλη και η δημιουργία είναι αιώνια. Δυστυχώς, ο πανθεϊσμός οδήγησε πολλούς ανθρώπους στην αδικία, την ανηθικότητα, την αντικοινωνική συμπεριφορά, αφού τους πρόσφερε την δικαιολογία ότι δεν υπάρχει ηθική διάκριση των πράξεων σε καλές και κακές. Και όμως, ο άνθρωπος έχει μέσα του τη φωνή της συνείδησης. Ακόμη και όταν κάνει κάτι κακό, το γνωρίζει πολύ καλά. Υπάρχουν κακοποιοί, οι οποίοι όταν τους συλλάβουν, δηλώνουν ότι τους αξίζει ο Θάνατος, γιατί δεν υπάρχει άλλη τιμωρία για όλα τα κακά που έκαναν! Υπάρχουν τα πάθη, οι αδυναμίες, η απληστία, όμως μια βαθιά φωνή πληροφορεί με σταθερότητα κάθε άνθρωπο τι είναι καλό και τι κακό.
Αλήθεια, πως θα ήταν η ζωή μας, αν όλοι οι άνθρωποι γύρω μας πίστευαν ότι δεν υπάρχει καλό και κακό, και απλά μπορούν να ικανοποιούν τις ορέξεις και τις επιθυμίες τους; Μήπως αυτές οι θεωρίες, εκτός από αφελείς, είναι από τη φύση τους καταστροφικές για τον κοινωνικό ιστό; Γιατί ο άνθρωπος να είναι φιλικός και καλός; Θα επικρατούσε ο νόμος της ζούγκλας, το δίκαιο του ισχυρότερου, και τότε πράγματι θα μοιάζαμε με τα ζώα, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι εξελικτικοί. Όμως, πόσο διαφορετική είναι μια κοινωνία, που ο θεμέλιος λίθος της είναι η αγάπη στο συνάνθρωπο, η αλληλοβοήθεια, η επιθυμία να στηρίξουμε όποιον κλονίζεται, η προσπάθεια για ατομική βελτίωση, για κοινωνική προσφορά. Αυτός τελικά που έφτιαξε τον κόσμο, φρόντισε να δώσει ένα νόμο που θα διατηρήσει τη ζωή, και θα διακρίνει οριστικά τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα δημιουργήματα.
Ας περάσουμε τώρα στις απόψεις που θεωρούν ότι κάπως, κάπου, βρέθηκε το πρώτο κύτταρο, ενώθηκε με άλλα κύτταρα στην τύχη, και η σύμπτωση και η εξέλιξη, οδήγησε στον πίθηκο. Αυτός, όλο και πιο συνετός, έγινε κάποια στιγμή άνθρωπος, πρόγονός μας.
Αλήθεια, Τι είναι η ζωή;
Ο Αριστοτέλης λέει ότι «ζωήν δε λέγομεν την δι αυτού τροφήν τε και αύξησιν και φθίσιν». Πράγματι, η ανταλλαγή της ύλης είναι βασικό γνώρισμα της ζωής.
Διαφέρει η ζωντανή από τη νεκρή ύλη; Όχι, βεβαιώνουν οι υλιστές. Από την κίνηση των ουρανίων σωμάτων, μέχρι την αύξηση φυτών και ζώων και τη συνείδηση του ανθρώπου, όλα είναι αποτέλεσμα της μηχανικής κίνησης των ατόμων. Άλλωστε, από ανόργανες πρώτες ύλες, παράγονται οργανικές (π.χ. ουρία!)
Άλλο όμως είναι να παράγεις ουρία, και άλλο να παράγεις ζωή. Ζωή, ποιος επιστήμονας έφτιαξε, από ανόργανες πρώτες ύλες;
Εντάξει, δεν μπορούμε εμείς, λένε οι υλιστές, η φύση όμως μπορεί. Υπάρχει η λεγόμενη «αυτοδημιουργία!»
Που την είδατε την αυτοδημιουργία; Στην ερώτηση όμως αυτή, οι υλιστές Helmoht, Kircher, Redi κλπ, πίστεψαν ότι βρήκαν τη λύση.
«Να βάλετε ένα κομμάτι κρέας στον ήλιο, και να το αφήσετε μερικές μέρες. Θα δείτε ότι ξαφνικά θα αρχίσουν και θα βγαίνουν σκουλήκια. Ποιος τα έφτιαξε; Κανείς. Απλά αυτοδημιουργήθηκαν. Έτσι αυτοδημιουργήθηκε κάποια στιγμή και ο άνθρωπος» έλεγαν θριαμβευτικά.
Δυστυχώς για αυτούς, ο Pasteur έβαλε το κρέας σε ένα δοχείο αφού το αποστείρωσε. Στο κρέας δεν βγήκαν σκουλήκια!
Η ανακάλυψη του μικροσκοπίου έδωσε τέλος σε όλη αυτή τη συζήτηση της «αυτοδημιουργίας σκουληκιών». Σήμερα, φτιάχνουμε κονσέρβες με κρέας, που δεν χαλάει για χρόνια, γιατί απλά το έχουμε υποβάλλει σε μια κατεργασία που σκοτώνει τα σπέρματα που υπήρχαν πάνω του, τα μικρόβια, τους μικροοργανισμούς, από τους οποίους είναι γεμάτο, όμως δεν φαίνονται με γυμνό μάτι.
Η ήττα των υλιστών ήταν πολύ μεγάλη. Που να φανταστούν ότι υπάρχουν στο κρέας μικρόβια και μικροοργανισμοί, που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι! Όμως, δεν απογοητεύτηκαν. Με πείσμα επέμειναν στην προσπάθεια, να βρουν άλλη «αυτοδημιουργία» στη φύση. Ο Bastian έκανε ανάλογες «ανακαλύψεις», όμως ο Pasteur ζούσε ακόμη και του ανάτρεψε όλα τα δεδομένα. Ο Bastian παραδέχτηκε την ήττα του (ήταν κοσμήτορας της Ιατρικής σχολής στο Λονδίνο τον περασμένο αιώνα).
Μετά το θάνατο του Pasteur, o Bastian επανήλθε, με νέες προσπάθειες, που και πάλι απέτυχαν. Ο Burke, νόμισε ότι δημιούργησε με τη βοήθεια του ραδίου ζωή, και ονόμασε μάλιστα τους οργανισμούς του ραδιόβια! Αποδείχτηκε και αυτό αυταπάτη. Ο Leduce πήρε τη σκυτάλη, με τα δενδροειδή του, o Delage με τους εχίνους, ο Car-rel κλπ. Αποδείχθηκαν όλα αυταπάτες. Πάντα η ζωή γεννάει τη ζωή.
Ο Kelvin δήλωσε το 1871: «Η επιστήμη παρέχει πλήθος ακαταμάχητων αποδείξεων κατά της υπόθεσης της αυτόματης γέννεσης της ζωής. Μόνο η ζωή μπορεί να δημιουργήσει ζωή. Σε αυτό καταλήγουμε, μετά από λεπτομερειακή έρευνα».
Ο υλιστής Haeckel ομολογεί ότι δεν μπορεί να αποδείξει την αυτόματη γέννεση της ζωής. Την χαρακτηρίζει όμως «ορθολογική υπόθεση, επιστημονική πίστη».
Να λοιπόν που και οι υλιστές «πιστεύουν» αυτά που με πείσμα υποστηρίζουν. Και όμως, ειρωνεύονται όσους έχουν θρησκευτική πίστη και εξήγηση για τη δημιουργία! Γελούν σε βάρος τους. Τι περίεργο!
Ο Arrhenius είναι πολύ γνωστός μας, από τη θεωρία της ηκελτρολυτικής διάστασης που διδαχτήκαμε στο γυμνάσιο (ήταν λανθασμένη δυστυχώς και αντικαταστάθηκε από νεώτερες απόψεις). Ο Arrhenius είχε άποψη και για τη δημιουργία της ζωής.
Το φως, ασκεί πίεση πάνω στα σώματα που πέφτει, είπε σωστά ο Arrhenius. Όταν η πίεση αυτή ασκείται πάνω σε ζωντανά σπέρματα, και υπάρχουν μικρόβια εκεί, μεταφέρονται από το φως σε μεγάλες αποστάσεις.
Ας παρακολουθήσουμε το συλλογισμό του.
Τα ρεύματα του αέρα ανεβάζουν τα σπέρματα σε ύψος πάνω από εκατό χιλιόμετρα (!), όπου φορτίζονται αρνητικά. Εκεί συναντούν ηλιακή σκόνη με ομώνυμο φορτίο, και απωθούνται εκτός πεδίου βαρύτητας. Από εκεί σπρώχνονται από την ηλιακή ακτινοβολία και πηγαίνουν σε 20 μέρες στον Άρη, σε 24 μήνες στον Ποσειδώνα, σε 9000 χρόνια στο ηλιακό σύστημα του Κενταύρου! Όμως, και το νέο ηλιακό σύστημα εκπέμπει ακτινοβολία, πως θα πλησιάσουν; Ίσως ο άλλος ήλιος έχει δημιουργήσει σκόνη που ίπταται, τα σωματίδια αυτά της σκόνης συσσωματώνονται, γίνονται βαριά, κάθονται πάνω και τα σπέρματα που ήρθαν από τη γη, και όλα μαζί κατεβαίνουν λόγω της δύναμης της βαρύτητας!
Και η τριβή από την κάθοδο; Ε, δεν θα φτάνει η θερμοκρασία τους 100 βαθμούς, οπότε τα σπέρματα επιβιώνουν! Απλό, έτσι; Αυτό ο Ar-rhenius το ονόμασε «μεταβίβαση της ζωής από το ένα ηλιακό σύστημα στο άλλο». Φυσικά, αυτά τα σπέρματα, θα δημιουργήσουν φυτά, ζώα, ανθρώπους, και γιατί όχι, και τελειότερα πλάσματα.
Αποδείχθηκε όμως ότι είναι αδύνατο να ταξιδέψουν 9000 χρόνια σε υπερβολικό ψύχος, και να μην πάθουν αφυδάτωση. Ξέχασε και τις υπεριώδεις ακτίνες, που πάνω από το στρώμα του όζοντος, καταστρέφουν ταχύτατα τη ζωή, ακόμη και σε πολύ πιο αναπτυγμένες μορφές. Αν δεν υπήρχε το όζον, τα φυτά και τα ζώα της γης θα εξαφανιζόταν! Ειδικά οι ακτίνες Rontgen φονεύουν σπέρματα, ακόμη και αν βρίσκονται προστατευμένα στο εσωτερικό άλλων σωμάτων!
Το απίστευτο είναι ότι οι υλιστές δεν δέχονται τη Μωσαϊκή δημιουργία, γιατί δεν πιστεύουν σε θαύματα! Η θεωρία του Arrhenius αντίθετα, είναι μια επιστημονική σύλληψη! Όπως δηλώνει ο Haeckel «είναι παράλογη η εκδοχή της δημιουργίας επειδή η παρέμβαση Θεού-δημιουργού αποτελεί Θαύμα, και το Θαύμα είναι παράλογο. Άρα, δεν υπάρχει δημιουργία». Αν συνέβαιναν όμως όσα είπε ο Arrhenius, αυτό θα αποτελούσε κατά πολύ μεγαλύτερο θαύμα, από την παραδοχή ότι αφού βλέπουμε ένα δημιούργημα, π.χ. μια μηχανή, καταλαβαίνουμε αμέσως ότι κάποιος την έφτιαξε, και δεν μπήκαν «από τύχη» τα διάφορα μέρη της το ένα δίπλα στο άλλο, έτσι ώστε να λειτουργεί.
Ας έρθουμε τώρα στη θεωρία του Δαρβίνου (1809-1882). Το 1859, στο έργο του «On the ori-gin of Species by means of natural selection» υποστήριξε ότι το πλήθος των ειδών που υπάρχουν, είναι αποτέλεσμα προσαρμογής στο περιβάλλον χωρίς καμιά σκοπιμότητα. Τυχαία συνέβαιναν μεταβολές, επικρατούσαν τα είδη με αυτές τις μεταβολές, και έτσι υπήρχε εξέλιξη.
Ο Δαρβίνος απόρριψε τις παλιότερες υλιστικές θεωρίες. Η προσπάθεια του ήταν αξιόλογη, και κάποια σημεία της βοήθησαν την επιστήμη να ακολουθήσει νέους δρόμους. Οι υλιστές, θεοποίησαν τις Δαρβινικές απόψεις, βρίσκοντας μια νέα αρχή για τις «θεωρίες» τους. Ας δούμε τη θεωρία του Δαρβίνου υπό το πρίσμα της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας.
α) ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ
Ο Δαρβίνος και οι υλιστές εξόγκωσαν τις δυνατότητες της εξελικτικής θεωρίας πέρα από κάθε λογική. Η δυνατότητα των οργανισμών για μεταβολή, δεν είναι απεριόριστη, αλλά όπως πρώτος ο Wigand απόδειξε, περιορίζεται από κάποια όρια, στενά όρια μάλιστα. Ο άνθρωπος κατάφερε να δημιουργήσει ποικιλίες και φυλές, δεν κατάφερε όμως να δημιουργήσει νέα είδη, όσο και αν προσπάθησε.
Οι εξελικτικοί, μπροστά στην αδυναμία αυτή, παραδέχτηκαν ότι δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε νέα είδη, ισχυρίστηκαν όμως ότι μέσα στους ατέλειωτους αιώνες από τη δημιουργία της γης, αυτό μπορεί να συνέβη, ενώ μέσα στον περιορισμένο χρόνο λίγων δεκάδων ετών πειραμάτων, δεν συνέβη.
Όμως, αυτό που επικαλούνται σαν επιχείρημα, (τους αιώνες που πέρασαν) είναι ολέθριο μειονέκτημα της εξελικτικής μεθόδου. Οι επιστήμονες στο εργαστήριο είχαν γνώσεις βιολογίας και φυσιολογίας, και με υπομονή και συνεχείς φροντίδες, δεν κατάφεραν να προχωρήσουν την εξέλιξη πέρα από ένα στενό όριο. Στη φύση όμως, μέσα στους αιώνες, συμβαίνουν τυχαίες αλλαγές σύμφωνα με το Δαρβίνο, όχι απαραίτητα προς τη σωστή κατεύθυνση ή τη βελτίωση.
Μπροστά στις αδυναμίες αυτές της μεθόδου, εξελικτικοί όπως ο Delage δέχτηκαν ότι η φυσική επιλογή δεν μπορεί να γεννήσει νέα είδη, αλλά ποικιλίες και φυλές του ίδιου είδους. Μάλιστα ο Delage έγραψε ότι «η φυσική επιλογή εξαφανίζει τελικά τις κακές φυσικές επιλογές, και προστατεύει το είδος από τον κίνδυνο να χαθεί, με το να το διατηρεί αναλλοίωτο μέσα στους αιώνες!»
Να λοιπόν, που η φυσική επιλογή δεν έκανε από το πρώτο κύτταρο τον πίθηκο και τον άνθρωπο, αλλά διατήρησε το κάθε είδος αναλλοίωτο και το βοήθησε να επιβιώσει, μέσα στις μεταβαλλόμενες συνθήκες του περιβάλλοντος με τη δημιουργία ποικιλιών και φυλών του είδους.
β) ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ
Με τον όρο struggle for existence ο Δαρβίνος περίγραψε την προσπάθεια του κάθε είδους να επιβιώσει, μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο με εχθρούς. Τα πιο προικισμένα άτομα του είδους, επικρατούν, επιβιώνουν και αποκτούν απογόνους. Έτσι, η ίδια η φύση επιλέγει τα ισχυρότερα άτομα κάθε είδους.
Ας δούμε τι λέει η σύγχρονη επιστήμη. Ο Δαρβίνος σωστά αναφέρει στη θεωρία του τον αγώνα για την ύπαρξη, όμως υπερβάλλει, γιατί του δίνει μεγαλύτερη διάσταση από όση έχει. Είπε ο Δαρβίνος ότι ο αγώνας αυτός διεξάγεται, και ανάμεσα στα άτομα του ίδιου είδους για επικράτηση, και ανάμεσα σε διαφορετικά είδη. Όμως, σπάνια βλέπουμε στη φύση άτομα του ίδιου είδους, να εξοντώνουν το ένα το άλλο. Τα άγρια ζώα για παράδειγμα όταν μάχονται, σπανιότατα το ένα φονεύει το άλλο. Το ασθενέστερο παραδέχεται την ήττα του και αποχωρεί, επιβιώνει και πολλαπλασιάζεται. Όμως, υπάρχουν και πολλά είδη που ζουν ομαδικά, και αμύνονται σαν κοινωνία κατά των εχθρών, όπως π.χ. οι μέλισσες, τα μυρμήγκια, πολλά θηλαστικά. Εδώ δεν υπάρχει «αγώνας για επικράτηση» ανάμεσα σε άτομα του ίδιου είδους, αλλά π.χ. στις μέλισσες μια θαυμαστή συνεργασία, για την επιτυχία του κοινού στόχου!
Και στον αγώνα ανάμεσα σε διαφορετικά είδη όμως έχει ανατραπεί η καθολικότητα της Δαρβινικής θεωρίας. Αν ο αγώνας για επικράτηση είχε τόση ένταση, όση περιγράφει ο Δαρβίνος, χιλιάδες είδη ζώων θα είχαν υποκύψει στα ισχυρότερα είδη και θα είχαν οριστικά εξαφανιστεί. Όμως, παρατηρούμε μια αξιοθαύμαστη ισορροπία! Τα αρπακτικά ζώα και τα ασθενέστερα, που αποτελούν τροφή, έχουν διατηρηθεί σαν είδη, χωρίς ο αγώνας για επιβίωση να τα εξαφανίσει. μόνο ο άνθρωπος με τα μέσα που διαθέτει, κατάφερε και προκάλεσε όπου το επιδίωξε πλήρη οικολογική καταστροφή και ερήμωση.
Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, τα ατελέστερα είδη θα έπρεπε να έχουν οριστικά εξαφανιστεί! Όμως, μαλάκια, σκουλήκια, σπόγγοι, υδρόζωα, εξακολουθούν να υπάρχουν δίπλα σε είδη πλούσια προικισμένα. Στη φύση λοιπόν παρατηρείται η συμβίωση του ισχυρότερου με το ασθενέστερο, και δεν κατάφερε ο «αγώνας για επιβίωση» να δημιουργήσει έναν κόσμο, όπως τον οραματίστηκε ο Δαρβίνος, ή πολύ περισσότερο, οι υλιστές που είδαν τη θεωρία του σαν νέα αφετηρία για την στήριξη των απόψεών τους.
Ο Δαρβίνος μίλησε λοιπόν για εξέλιξη των ειδών. Η εξέλιξη όμως αποδείχτηκε ότι περιορίζεται μόνο ανάμεσα σε άτομα του ίδιου είδους. Δεν δημιούργησε ποτέ νέο είδος. Άρα, οι απόψεις των υλιστών, ότι κάπως βρέθηκε στη γη το πρώτο κύτταρο, έγινε πολύπλοκο, έγινε ζώο, πίθηκος, άνθρωπος, είναι τελείως ανυπόστατες, και ας μην δημιουργούν εντυπώσεις σε όσους δεν γνωρίζουν, ότι δήθεν είναι απόψεις που πηγάζουν από τη θεωρία του Δαρβίνου.
Αλήθεια, ακόμη και αν είχαν συμβεί όλα αυτά τα απίστευτα που ισχυρίζονται οι υλιστές, που βρέθηκε το πρώτο κύτταρο, και που βρέθηκε η γη, πάνω στην οποία «εξελίχθηκε» σε πίθηκο και άνθρωπο; Πως δημιουργήθηκαν;
Αλήθεια, γιατί επιμένουν τόσο οι υλιστές, σε μια υπόθεση που είναι φανερά χαμένη γι΄ αυτούς; Μελετώντας τις βιογραφίες τους, παρατήρησα ότι δεν πρόκειται για παράλογα ή αντικοινωνικά άτομα (οι περισσότεροι), αλλά για επιστήμονες, ερευνητές, παρατηρητές, που προσπάθησαν με ειλικρίνεια να καταλάβουν και να βοηθήσουν την επιστήμη. Ακολούθησαν όμως ένα δρόμο που δεν τους οδήγησε πουθενά. Είναι προς τιμή τους, που το παραδέχονται αρκετοί από αυτούς.
Ο Romanes το 1891 έγραψε ότι «η τάξη σύμφωνα με την οποία εμφανίστηκαν τα φυτά και τα ζώα στη γη, σύμφωνα με το βιβλίο του Μωϋσή (Γένεση), ανταποκρίνεται στα ευρήματα της γεωλογίας και τη θεωρία της εξέλιξης».
Ο Haeckel παρατηρεί «Μπορούμε να αποδώσουμε δίκαιο και ειλικρινή θαυμασμό στον Μωυσή, για τη βαθιά του διαίσθηση των μυστικών της φύσης, στην απλή και φυσική του υπόθεση για τη δημιουργία. Η ιδέα του χωρισμού και της διαφοροποίησης και η ιδέα της προοδευτικής εξέλιξης με βρίσκει σύμφωνο».
Αλήθεια, είχε ο Μωυσής διαίσθηση; Έκανε το 1500 π.Χ. τον κόπο να γράψει ένα βιβλίο, τη γένεση, για να κάνει υποθέσεις; Δεν το καταλαβαίνω. Αντίθετα, μόνο αν είχε τη θεόπνευστη αποκάλυψη, έχει νόημα μια τέτοια προσπάθεια. Ο Μωυσής, δεν είχε φυσικά τη δυνατότητα εκδοτικού οίκου και τυπογραφείου. Δεν συνηθιζόταν τότε να γίνεται τόσος κόπος για να γράψει κάποιος υποθέσεις και διαισθητικές έννοιες.
Όμως, οι υλιστές επιμένουν. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε σαν εξέλιξη του πιθήκου. Υπάρχουν αποδείξεις! Υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία! Άφησαν τη δημιουργία της γης από τύχη και κρατούν τη θέση «είμαστε απόγονοι των πιθήκων». Ας δούμε λοιπόν τα «στοιχεία» τους, και τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Όσοι πιστεύουν στον πανθεϊσμό, ταυτίζουν το Θεό με τον κόσμο. Ο Θεός δεν έχει ύπαρξη χωριστή από τον κόσμο, δεν είναι δημιουργός, απλά υπάρχει μαζί με τον κόσμο.
Στη Βέδα των Βραχμανιστών, από το 1500 π.Χ. υποστηρίζεται η ταυτότητα της ύπαρξης του κόσμου με την ουσία του Θεού. Κάθε πλάσμα στη φύση, είναι και Θεός. Ο πραγματικός πατέρας όμως του Ευρωπαϊκού πανθεϊσμού ήταν ο Σπινόζα (1632-1677). Αυτός πίστευε ότι η Βίβλος είναι ένα ωφέλιμο βιβλίο, χρήσιμο να δίνει κατευθύνσεις στον άνθρωπο. Όμως, ο καθένας μπορεί να σχηματίζει ελεύθερα τις απόψεις του, ανεξάρτητα από αυτή. Οι απόστολοι και οι προφήτες είπαν απλά τη γνώμη τους, έκαναν λάθη, δεν έχει νόημα να τους μιμηθούμε.
Ο Θεός είναι η φύση, που τη θεωρούμε ενεργητικά. Τα πάντα γύρω μας υπήρξαν αιώνια. Και το καλό, και το κακό, πηγάζουν από την αιώνια φυσική ανάγκη, παράγονται όμως χωρίς σχέδιο και σκοπό. Οι καλοί, οι κακοί, οι διεστραμμένοι, ήταν εξ΄ ίσου αναγκαίοι για τον κόσμο, γι΄ αυτό και δημιουργήθηκαν από τη φύση-Θεό. Δεν υπάρχει ηθική διάκριση, ούτε θεία κρίση και τιμωρία. Ο Θεός δεν αισθάνεται αρνητικά για τους κακούς, ούτε θετικά για τους καλούς. Όταν ο άνθρωπος πεθάνει, το μόνο που μένει είναι η ανάμνηση, και όχι η αθάνατη ψυχή.
Υπήρξαν και άλλοι πανθεϊστές. Ο Φίχτε, ο Έγελος, ο Schelling, o Hartmann κ.λ.π. Είναι λογικό ότι αρκετοί άνθρωποι γοητεύτηκαν από την ιδέα πως είναι και Θεοί. Όμως, αυτή η Θεότητα, διαρκεί τόσο λίγο! Μετά το θάνατο χάνεται και η ύπαρξη, και η θεότητα, μένει μόνο η «ανάμνηση». Φυσικά, από την επιστήμη έχουν οριστικά απορριφθεί οι απόψεις του Σπινόζα, σύμφωνα με τις οποίες η ύλη και η δημιουργία είναι αιώνια. Δυστυχώς, ο πανθεϊσμός οδήγησε πολλούς ανθρώπους στην αδικία, την ανηθικότητα, την αντικοινωνική συμπεριφορά, αφού τους πρόσφερε την δικαιολογία ότι δεν υπάρχει ηθική διάκριση των πράξεων σε καλές και κακές. Και όμως, ο άνθρωπος έχει μέσα του τη φωνή της συνείδησης. Ακόμη και όταν κάνει κάτι κακό, το γνωρίζει πολύ καλά. Υπάρχουν κακοποιοί, οι οποίοι όταν τους συλλάβουν, δηλώνουν ότι τους αξίζει ο Θάνατος, γιατί δεν υπάρχει άλλη τιμωρία για όλα τα κακά που έκαναν! Υπάρχουν τα πάθη, οι αδυναμίες, η απληστία, όμως μια βαθιά φωνή πληροφορεί με σταθερότητα κάθε άνθρωπο τι είναι καλό και τι κακό.
Αλήθεια, πως θα ήταν η ζωή μας, αν όλοι οι άνθρωποι γύρω μας πίστευαν ότι δεν υπάρχει καλό και κακό, και απλά μπορούν να ικανοποιούν τις ορέξεις και τις επιθυμίες τους; Μήπως αυτές οι θεωρίες, εκτός από αφελείς, είναι από τη φύση τους καταστροφικές για τον κοινωνικό ιστό; Γιατί ο άνθρωπος να είναι φιλικός και καλός; Θα επικρατούσε ο νόμος της ζούγκλας, το δίκαιο του ισχυρότερου, και τότε πράγματι θα μοιάζαμε με τα ζώα, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι εξελικτικοί. Όμως, πόσο διαφορετική είναι μια κοινωνία, που ο θεμέλιος λίθος της είναι η αγάπη στο συνάνθρωπο, η αλληλοβοήθεια, η επιθυμία να στηρίξουμε όποιον κλονίζεται, η προσπάθεια για ατομική βελτίωση, για κοινωνική προσφορά. Αυτός τελικά που έφτιαξε τον κόσμο, φρόντισε να δώσει ένα νόμο που θα διατηρήσει τη ζωή, και θα διακρίνει οριστικά τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα δημιουργήματα.
Ας περάσουμε τώρα στις απόψεις που θεωρούν ότι κάπως, κάπου, βρέθηκε το πρώτο κύτταρο, ενώθηκε με άλλα κύτταρα στην τύχη, και η σύμπτωση και η εξέλιξη, οδήγησε στον πίθηκο. Αυτός, όλο και πιο συνετός, έγινε κάποια στιγμή άνθρωπος, πρόγονός μας.
Αλήθεια, Τι είναι η ζωή;
Ο Αριστοτέλης λέει ότι «ζωήν δε λέγομεν την δι αυτού τροφήν τε και αύξησιν και φθίσιν». Πράγματι, η ανταλλαγή της ύλης είναι βασικό γνώρισμα της ζωής.
Διαφέρει η ζωντανή από τη νεκρή ύλη; Όχι, βεβαιώνουν οι υλιστές. Από την κίνηση των ουρανίων σωμάτων, μέχρι την αύξηση φυτών και ζώων και τη συνείδηση του ανθρώπου, όλα είναι αποτέλεσμα της μηχανικής κίνησης των ατόμων. Άλλωστε, από ανόργανες πρώτες ύλες, παράγονται οργανικές (π.χ. ουρία!)
Άλλο όμως είναι να παράγεις ουρία, και άλλο να παράγεις ζωή. Ζωή, ποιος επιστήμονας έφτιαξε, από ανόργανες πρώτες ύλες;
Εντάξει, δεν μπορούμε εμείς, λένε οι υλιστές, η φύση όμως μπορεί. Υπάρχει η λεγόμενη «αυτοδημιουργία!»
Που την είδατε την αυτοδημιουργία; Στην ερώτηση όμως αυτή, οι υλιστές Helmoht, Kircher, Redi κλπ, πίστεψαν ότι βρήκαν τη λύση.
«Να βάλετε ένα κομμάτι κρέας στον ήλιο, και να το αφήσετε μερικές μέρες. Θα δείτε ότι ξαφνικά θα αρχίσουν και θα βγαίνουν σκουλήκια. Ποιος τα έφτιαξε; Κανείς. Απλά αυτοδημιουργήθηκαν. Έτσι αυτοδημιουργήθηκε κάποια στιγμή και ο άνθρωπος» έλεγαν θριαμβευτικά.
Δυστυχώς για αυτούς, ο Pasteur έβαλε το κρέας σε ένα δοχείο αφού το αποστείρωσε. Στο κρέας δεν βγήκαν σκουλήκια!
Η ανακάλυψη του μικροσκοπίου έδωσε τέλος σε όλη αυτή τη συζήτηση της «αυτοδημιουργίας σκουληκιών». Σήμερα, φτιάχνουμε κονσέρβες με κρέας, που δεν χαλάει για χρόνια, γιατί απλά το έχουμε υποβάλλει σε μια κατεργασία που σκοτώνει τα σπέρματα που υπήρχαν πάνω του, τα μικρόβια, τους μικροοργανισμούς, από τους οποίους είναι γεμάτο, όμως δεν φαίνονται με γυμνό μάτι.
Η ήττα των υλιστών ήταν πολύ μεγάλη. Που να φανταστούν ότι υπάρχουν στο κρέας μικρόβια και μικροοργανισμοί, που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι! Όμως, δεν απογοητεύτηκαν. Με πείσμα επέμειναν στην προσπάθεια, να βρουν άλλη «αυτοδημιουργία» στη φύση. Ο Bastian έκανε ανάλογες «ανακαλύψεις», όμως ο Pasteur ζούσε ακόμη και του ανάτρεψε όλα τα δεδομένα. Ο Bastian παραδέχτηκε την ήττα του (ήταν κοσμήτορας της Ιατρικής σχολής στο Λονδίνο τον περασμένο αιώνα).
Μετά το θάνατο του Pasteur, o Bastian επανήλθε, με νέες προσπάθειες, που και πάλι απέτυχαν. Ο Burke, νόμισε ότι δημιούργησε με τη βοήθεια του ραδίου ζωή, και ονόμασε μάλιστα τους οργανισμούς του ραδιόβια! Αποδείχτηκε και αυτό αυταπάτη. Ο Leduce πήρε τη σκυτάλη, με τα δενδροειδή του, o Delage με τους εχίνους, ο Car-rel κλπ. Αποδείχθηκαν όλα αυταπάτες. Πάντα η ζωή γεννάει τη ζωή.
Ο Kelvin δήλωσε το 1871: «Η επιστήμη παρέχει πλήθος ακαταμάχητων αποδείξεων κατά της υπόθεσης της αυτόματης γέννεσης της ζωής. Μόνο η ζωή μπορεί να δημιουργήσει ζωή. Σε αυτό καταλήγουμε, μετά από λεπτομερειακή έρευνα».
Ο υλιστής Haeckel ομολογεί ότι δεν μπορεί να αποδείξει την αυτόματη γέννεση της ζωής. Την χαρακτηρίζει όμως «ορθολογική υπόθεση, επιστημονική πίστη».
Να λοιπόν που και οι υλιστές «πιστεύουν» αυτά που με πείσμα υποστηρίζουν. Και όμως, ειρωνεύονται όσους έχουν θρησκευτική πίστη και εξήγηση για τη δημιουργία! Γελούν σε βάρος τους. Τι περίεργο!
Ο Arrhenius είναι πολύ γνωστός μας, από τη θεωρία της ηκελτρολυτικής διάστασης που διδαχτήκαμε στο γυμνάσιο (ήταν λανθασμένη δυστυχώς και αντικαταστάθηκε από νεώτερες απόψεις). Ο Arrhenius είχε άποψη και για τη δημιουργία της ζωής.
Το φως, ασκεί πίεση πάνω στα σώματα που πέφτει, είπε σωστά ο Arrhenius. Όταν η πίεση αυτή ασκείται πάνω σε ζωντανά σπέρματα, και υπάρχουν μικρόβια εκεί, μεταφέρονται από το φως σε μεγάλες αποστάσεις.
Ας παρακολουθήσουμε το συλλογισμό του.
Τα ρεύματα του αέρα ανεβάζουν τα σπέρματα σε ύψος πάνω από εκατό χιλιόμετρα (!), όπου φορτίζονται αρνητικά. Εκεί συναντούν ηλιακή σκόνη με ομώνυμο φορτίο, και απωθούνται εκτός πεδίου βαρύτητας. Από εκεί σπρώχνονται από την ηλιακή ακτινοβολία και πηγαίνουν σε 20 μέρες στον Άρη, σε 24 μήνες στον Ποσειδώνα, σε 9000 χρόνια στο ηλιακό σύστημα του Κενταύρου! Όμως, και το νέο ηλιακό σύστημα εκπέμπει ακτινοβολία, πως θα πλησιάσουν; Ίσως ο άλλος ήλιος έχει δημιουργήσει σκόνη που ίπταται, τα σωματίδια αυτά της σκόνης συσσωματώνονται, γίνονται βαριά, κάθονται πάνω και τα σπέρματα που ήρθαν από τη γη, και όλα μαζί κατεβαίνουν λόγω της δύναμης της βαρύτητας!
Και η τριβή από την κάθοδο; Ε, δεν θα φτάνει η θερμοκρασία τους 100 βαθμούς, οπότε τα σπέρματα επιβιώνουν! Απλό, έτσι; Αυτό ο Ar-rhenius το ονόμασε «μεταβίβαση της ζωής από το ένα ηλιακό σύστημα στο άλλο». Φυσικά, αυτά τα σπέρματα, θα δημιουργήσουν φυτά, ζώα, ανθρώπους, και γιατί όχι, και τελειότερα πλάσματα.
Αποδείχθηκε όμως ότι είναι αδύνατο να ταξιδέψουν 9000 χρόνια σε υπερβολικό ψύχος, και να μην πάθουν αφυδάτωση. Ξέχασε και τις υπεριώδεις ακτίνες, που πάνω από το στρώμα του όζοντος, καταστρέφουν ταχύτατα τη ζωή, ακόμη και σε πολύ πιο αναπτυγμένες μορφές. Αν δεν υπήρχε το όζον, τα φυτά και τα ζώα της γης θα εξαφανιζόταν! Ειδικά οι ακτίνες Rontgen φονεύουν σπέρματα, ακόμη και αν βρίσκονται προστατευμένα στο εσωτερικό άλλων σωμάτων!
Το απίστευτο είναι ότι οι υλιστές δεν δέχονται τη Μωσαϊκή δημιουργία, γιατί δεν πιστεύουν σε θαύματα! Η θεωρία του Arrhenius αντίθετα, είναι μια επιστημονική σύλληψη! Όπως δηλώνει ο Haeckel «είναι παράλογη η εκδοχή της δημιουργίας επειδή η παρέμβαση Θεού-δημιουργού αποτελεί Θαύμα, και το Θαύμα είναι παράλογο. Άρα, δεν υπάρχει δημιουργία». Αν συνέβαιναν όμως όσα είπε ο Arrhenius, αυτό θα αποτελούσε κατά πολύ μεγαλύτερο θαύμα, από την παραδοχή ότι αφού βλέπουμε ένα δημιούργημα, π.χ. μια μηχανή, καταλαβαίνουμε αμέσως ότι κάποιος την έφτιαξε, και δεν μπήκαν «από τύχη» τα διάφορα μέρη της το ένα δίπλα στο άλλο, έτσι ώστε να λειτουργεί.
Ας έρθουμε τώρα στη θεωρία του Δαρβίνου (1809-1882). Το 1859, στο έργο του «On the ori-gin of Species by means of natural selection» υποστήριξε ότι το πλήθος των ειδών που υπάρχουν, είναι αποτέλεσμα προσαρμογής στο περιβάλλον χωρίς καμιά σκοπιμότητα. Τυχαία συνέβαιναν μεταβολές, επικρατούσαν τα είδη με αυτές τις μεταβολές, και έτσι υπήρχε εξέλιξη.
Ο Δαρβίνος απόρριψε τις παλιότερες υλιστικές θεωρίες. Η προσπάθεια του ήταν αξιόλογη, και κάποια σημεία της βοήθησαν την επιστήμη να ακολουθήσει νέους δρόμους. Οι υλιστές, θεοποίησαν τις Δαρβινικές απόψεις, βρίσκοντας μια νέα αρχή για τις «θεωρίες» τους. Ας δούμε τη θεωρία του Δαρβίνου υπό το πρίσμα της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας.
α) ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ
Ο Δαρβίνος και οι υλιστές εξόγκωσαν τις δυνατότητες της εξελικτικής θεωρίας πέρα από κάθε λογική. Η δυνατότητα των οργανισμών για μεταβολή, δεν είναι απεριόριστη, αλλά όπως πρώτος ο Wigand απόδειξε, περιορίζεται από κάποια όρια, στενά όρια μάλιστα. Ο άνθρωπος κατάφερε να δημιουργήσει ποικιλίες και φυλές, δεν κατάφερε όμως να δημιουργήσει νέα είδη, όσο και αν προσπάθησε.
Οι εξελικτικοί, μπροστά στην αδυναμία αυτή, παραδέχτηκαν ότι δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε νέα είδη, ισχυρίστηκαν όμως ότι μέσα στους ατέλειωτους αιώνες από τη δημιουργία της γης, αυτό μπορεί να συνέβη, ενώ μέσα στον περιορισμένο χρόνο λίγων δεκάδων ετών πειραμάτων, δεν συνέβη.
Όμως, αυτό που επικαλούνται σαν επιχείρημα, (τους αιώνες που πέρασαν) είναι ολέθριο μειονέκτημα της εξελικτικής μεθόδου. Οι επιστήμονες στο εργαστήριο είχαν γνώσεις βιολογίας και φυσιολογίας, και με υπομονή και συνεχείς φροντίδες, δεν κατάφεραν να προχωρήσουν την εξέλιξη πέρα από ένα στενό όριο. Στη φύση όμως, μέσα στους αιώνες, συμβαίνουν τυχαίες αλλαγές σύμφωνα με το Δαρβίνο, όχι απαραίτητα προς τη σωστή κατεύθυνση ή τη βελτίωση.
Μπροστά στις αδυναμίες αυτές της μεθόδου, εξελικτικοί όπως ο Delage δέχτηκαν ότι η φυσική επιλογή δεν μπορεί να γεννήσει νέα είδη, αλλά ποικιλίες και φυλές του ίδιου είδους. Μάλιστα ο Delage έγραψε ότι «η φυσική επιλογή εξαφανίζει τελικά τις κακές φυσικές επιλογές, και προστατεύει το είδος από τον κίνδυνο να χαθεί, με το να το διατηρεί αναλλοίωτο μέσα στους αιώνες!»
Να λοιπόν, που η φυσική επιλογή δεν έκανε από το πρώτο κύτταρο τον πίθηκο και τον άνθρωπο, αλλά διατήρησε το κάθε είδος αναλλοίωτο και το βοήθησε να επιβιώσει, μέσα στις μεταβαλλόμενες συνθήκες του περιβάλλοντος με τη δημιουργία ποικιλιών και φυλών του είδους.
β) ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ
Με τον όρο struggle for existence ο Δαρβίνος περίγραψε την προσπάθεια του κάθε είδους να επιβιώσει, μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο με εχθρούς. Τα πιο προικισμένα άτομα του είδους, επικρατούν, επιβιώνουν και αποκτούν απογόνους. Έτσι, η ίδια η φύση επιλέγει τα ισχυρότερα άτομα κάθε είδους.
Ας δούμε τι λέει η σύγχρονη επιστήμη. Ο Δαρβίνος σωστά αναφέρει στη θεωρία του τον αγώνα για την ύπαρξη, όμως υπερβάλλει, γιατί του δίνει μεγαλύτερη διάσταση από όση έχει. Είπε ο Δαρβίνος ότι ο αγώνας αυτός διεξάγεται, και ανάμεσα στα άτομα του ίδιου είδους για επικράτηση, και ανάμεσα σε διαφορετικά είδη. Όμως, σπάνια βλέπουμε στη φύση άτομα του ίδιου είδους, να εξοντώνουν το ένα το άλλο. Τα άγρια ζώα για παράδειγμα όταν μάχονται, σπανιότατα το ένα φονεύει το άλλο. Το ασθενέστερο παραδέχεται την ήττα του και αποχωρεί, επιβιώνει και πολλαπλασιάζεται. Όμως, υπάρχουν και πολλά είδη που ζουν ομαδικά, και αμύνονται σαν κοινωνία κατά των εχθρών, όπως π.χ. οι μέλισσες, τα μυρμήγκια, πολλά θηλαστικά. Εδώ δεν υπάρχει «αγώνας για επικράτηση» ανάμεσα σε άτομα του ίδιου είδους, αλλά π.χ. στις μέλισσες μια θαυμαστή συνεργασία, για την επιτυχία του κοινού στόχου!
Και στον αγώνα ανάμεσα σε διαφορετικά είδη όμως έχει ανατραπεί η καθολικότητα της Δαρβινικής θεωρίας. Αν ο αγώνας για επικράτηση είχε τόση ένταση, όση περιγράφει ο Δαρβίνος, χιλιάδες είδη ζώων θα είχαν υποκύψει στα ισχυρότερα είδη και θα είχαν οριστικά εξαφανιστεί. Όμως, παρατηρούμε μια αξιοθαύμαστη ισορροπία! Τα αρπακτικά ζώα και τα ασθενέστερα, που αποτελούν τροφή, έχουν διατηρηθεί σαν είδη, χωρίς ο αγώνας για επιβίωση να τα εξαφανίσει. μόνο ο άνθρωπος με τα μέσα που διαθέτει, κατάφερε και προκάλεσε όπου το επιδίωξε πλήρη οικολογική καταστροφή και ερήμωση.
Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, τα ατελέστερα είδη θα έπρεπε να έχουν οριστικά εξαφανιστεί! Όμως, μαλάκια, σκουλήκια, σπόγγοι, υδρόζωα, εξακολουθούν να υπάρχουν δίπλα σε είδη πλούσια προικισμένα. Στη φύση λοιπόν παρατηρείται η συμβίωση του ισχυρότερου με το ασθενέστερο, και δεν κατάφερε ο «αγώνας για επιβίωση» να δημιουργήσει έναν κόσμο, όπως τον οραματίστηκε ο Δαρβίνος, ή πολύ περισσότερο, οι υλιστές που είδαν τη θεωρία του σαν νέα αφετηρία για την στήριξη των απόψεών τους.
Ο Δαρβίνος μίλησε λοιπόν για εξέλιξη των ειδών. Η εξέλιξη όμως αποδείχτηκε ότι περιορίζεται μόνο ανάμεσα σε άτομα του ίδιου είδους. Δεν δημιούργησε ποτέ νέο είδος. Άρα, οι απόψεις των υλιστών, ότι κάπως βρέθηκε στη γη το πρώτο κύτταρο, έγινε πολύπλοκο, έγινε ζώο, πίθηκος, άνθρωπος, είναι τελείως ανυπόστατες, και ας μην δημιουργούν εντυπώσεις σε όσους δεν γνωρίζουν, ότι δήθεν είναι απόψεις που πηγάζουν από τη θεωρία του Δαρβίνου.
Αλήθεια, ακόμη και αν είχαν συμβεί όλα αυτά τα απίστευτα που ισχυρίζονται οι υλιστές, που βρέθηκε το πρώτο κύτταρο, και που βρέθηκε η γη, πάνω στην οποία «εξελίχθηκε» σε πίθηκο και άνθρωπο; Πως δημιουργήθηκαν;
Αλήθεια, γιατί επιμένουν τόσο οι υλιστές, σε μια υπόθεση που είναι φανερά χαμένη γι΄ αυτούς; Μελετώντας τις βιογραφίες τους, παρατήρησα ότι δεν πρόκειται για παράλογα ή αντικοινωνικά άτομα (οι περισσότεροι), αλλά για επιστήμονες, ερευνητές, παρατηρητές, που προσπάθησαν με ειλικρίνεια να καταλάβουν και να βοηθήσουν την επιστήμη. Ακολούθησαν όμως ένα δρόμο που δεν τους οδήγησε πουθενά. Είναι προς τιμή τους, που το παραδέχονται αρκετοί από αυτούς.
Ο Romanes το 1891 έγραψε ότι «η τάξη σύμφωνα με την οποία εμφανίστηκαν τα φυτά και τα ζώα στη γη, σύμφωνα με το βιβλίο του Μωϋσή (Γένεση), ανταποκρίνεται στα ευρήματα της γεωλογίας και τη θεωρία της εξέλιξης».
Ο Haeckel παρατηρεί «Μπορούμε να αποδώσουμε δίκαιο και ειλικρινή θαυμασμό στον Μωυσή, για τη βαθιά του διαίσθηση των μυστικών της φύσης, στην απλή και φυσική του υπόθεση για τη δημιουργία. Η ιδέα του χωρισμού και της διαφοροποίησης και η ιδέα της προοδευτικής εξέλιξης με βρίσκει σύμφωνο».
Αλήθεια, είχε ο Μωυσής διαίσθηση; Έκανε το 1500 π.Χ. τον κόπο να γράψει ένα βιβλίο, τη γένεση, για να κάνει υποθέσεις; Δεν το καταλαβαίνω. Αντίθετα, μόνο αν είχε τη θεόπνευστη αποκάλυψη, έχει νόημα μια τέτοια προσπάθεια. Ο Μωυσής, δεν είχε φυσικά τη δυνατότητα εκδοτικού οίκου και τυπογραφείου. Δεν συνηθιζόταν τότε να γίνεται τόσος κόπος για να γράψει κάποιος υποθέσεις και διαισθητικές έννοιες.
Όμως, οι υλιστές επιμένουν. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε σαν εξέλιξη του πιθήκου. Υπάρχουν αποδείξεις! Υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία! Άφησαν τη δημιουργία της γης από τύχη και κρατούν τη θέση «είμαστε απόγονοι των πιθήκων». Ας δούμε λοιπόν τα «στοιχεία» τους, και τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.