Το δυσκολότερο πράγμα που έχεις να συνειδητοποιήσεις σχετικά με την Αγάπη είναι ότι οι άνθρωποι που αγαπάς είναι εκείνοι που θα σε στεναχωρούν πάντα περισσότερο.
Και είναι δυστυχώς η πιο αληθινή εξίσωση αυτή.
Γιατί οι άνθρωποι που αγαπάς είναι οι άνθρωποι που έχεις επιλέξει να είναι τόσο κοντά σου, τόσο πάνω σου, να σε ακολουθούν παντού, κάθε τους βλέμμα κάθε τους λέξη να σε ακολουθεί παντού και πάντοτε, χωρίς ημερομηνία λήξης.
Το έχεις επιλέξει και τους έχεις χαρίσει αυτό το μοναδικό προνόμιο.
Να σε βλέπουν στην γύμνια σου. Να σε αγγίζουν σε αυτήν.
Και οι άνθρωποι αυτοί που τους έχει δοθεί ένα τέτοιο προνόμιο θα έχουν μπροστά τους πάντοτε ένα ανυπεράσπιστο παιδάκι.
Ένα μικρό αθώο παιδί να τους κοιτάζει εκεί ψηλά, στον θρόνο που τους έχει καθίσει και να περιμένει καρτερικά μια τους λέξη ένα τους χάδι.
Κι όταν η λέξη αυτή δεν έρθει, όταν το χάδι αυτό δεν έρθει, όταν η λέξη είναι αιχμηρή, όταν το χάδι δεν είναι χάδι… Τότε το παιδί αυτό πληγώνεται βαθιά και ανελέητα σαν να σταυρώνεται εκατό φορές περισσότερο από τον Ιησού Χριστό.
Γιατί, αχ Θεέ μου, όσο κι αν δεν την τιμώ την εκκλησία, μετανιώνω που δεν πρόσεξα δυο λόγια παραπάνω, όταν μας δίδασκαν αυτά που λέει η θρησκεία σου. Δεν παρατήρησα ποτέ πριν την διαφορά.. δεν παρατήρησα πως “Ο Χριστός σταυρώθηκε για να δείξει την αγάπη του προς τους ανθρώπους”.. δεν παρατήρησα ότι από τις δυο πλευρές η μια μόνο αγαπούσε.
Και τι μαρτύριο υπάρχει μεγαλύτερο από αυτό Θεέ μου!
Οι Άνθρωποι που αγαπούν.
“Tough love”. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, Δεν υπάρχει σκληρή Αγάπη. Καμία Αγάπη δεν είναι σκληρή. Ποτέ δεν συνέβη και ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί. Άνθρωπος που αγαπά, να πονάει εκείνον που αγαπά.
Γιατί “Αγαπώ” σημαίνει αρκούμαι. Και “σ’ αγαπώ” σημαίνει αρκούμαι σε σένα.
Σε όλα όσα είσαι, σε όλα όσα μου δίνεις, σε όλα όσα έχω μπροστά μου όταν κοιτάζω τα δυο σου μάτια.
Και δεν μπορείς το “θέλω να σε αλλάξω” να το βαφτίζεις Αγάπη γιατί είσαι ιερόσυλος.
Και δεν μπορείς το “θα κάνεις όσα δεν έκανα εγώ” να το βαφτίζεις απ’ Αγάπη, γιατί είσαι εγκληματίας.
Και δεν μπορείς επ’ ουδενί το “αλλά” να το βάζεις μετά το “Σ’ αγαπώ”, γιατί το καθαιρείς.
Και δεν μπορείς να βάζεις το “Σ’ αγαπώ” σε θέση αιτιολογικής πρότασης στον λόγο, όταν η κύρια πρόταση είναι άλλη. Γιατί Πάντα μα Πάντα, και άκου με καλά σ’ αυτό, το “Σ’ ΑΓΑΠΩ” θα είναι η ΚΥΡΙΟΤΕΡΗ όλων των προτάσεων που χτίζουν τον λόγο. Και της αξίζει να δεσπόζει μόνη της στην κορυφή και είναι στήριγμα στην βάση του λόγου που ο Ένας χτίζει, γιατί μόνο έτσι αγαπάς.
Όταν όλα αρχίζουν και τελειώνουν με Αγάπη. Και πόσο θα ήθελα να υπήρχε ένα σχολείο γονέων, όχι για να διδάσκει τους ανθρώπους πώς να μεγαλώνουν τα παιδιά τους και να αριστεύουν σε αυτό, αλλά για να διδάξει στους ανθρώπους πως η Ευτυχία και η Δυστυχία έχουν μία σημαντική ομοιότητα που είναι πιο δυνατή απ’ όλες τους τις διαφορές.
Μεταδίδονται. Το σπίτι είναι μία σφαίρα συναισθημάτων.
Μία σφαίρα που πρέπει στο τέλος της μέρας να έχει πάντα πρόσημο το +.
Στο τέλος κάθε ημέρας.
Γιατί μόνο έτσι θα αρχίσουν να γεννιούνται ευτυχισμένοι άνθρωποι, όταν μάθουμε να μεταδίδουμε Ευτυχία.
Οι Άνθρωποι που μας αγαπούν.
Και ευτυχώς. Ευτυχώς. Υπάρχουν οι Άνθρωποι που μας αγαπούν.
Και καλά θα κάνουμε να αγαπάμε αυτούς που μας αγαπούν περισσότερο.
Και περισσότερο. Και κάθε μέρα κι άλλο.. κι άλλο.
Γιατί από ‘κει γεννιέται η Δύναμη του ανθρώπου και εκεί καταλήγει.
Μακάρι Θεέ μου να ήξεραν οι άνθρωποι όταν συναντιούνται ότι τα λάθη τους θα περνούν πάντα με κάποιο τρόπο σε άλλους ανθρώπους, στα παιδιά τους, στους συντρόφους τους, στους αδερφούς τους…
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από την έκφραση Αγάπης μονοκεντρικά, εγωιστικά με το καλούπι μιας ιδιότητας. Γιατί η ιδιότητα που έχεις, απλώς επειδή την έχεις, δεν γεννάει από μόνη της συναισθήματα. Δεν γεννάει μια ιδιότητα από μόνη της εμπάθεια.
Δεν γεννάει η ιδιότητα από μόνη της Αγάπη.
Γι’ αυτό πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μας.
Για να αγγίξουμε μετά την Ευτυχία, να αγαπήσουμε όχι σαν να είναι ο άλλος ο εαυτός μας, αλλά σαν να είναι δέκα χιλιάδες εαυτοί μας μαζί. Και μακάρι πριν κάναμε οτιδήποτε να σκεφτόμασταν τι θα έκαναν οι άνθρωποι που μας αγαπούν για εμάς.
Και οι Άνθρωποι αυτοί από εδώ και στο εξής θα έπρεπε να θεσπιστεί να γράφονται με Α κεφαλαίο.