2013
no image

sapfiros 0
1. Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, ανοίξτε την καρδιά σας, για να χαράξει εκεί το Άγιο Πνεύμα την εικόνα του Χριστού. Τότε θα γίνετε σιγά-σιγά ικανοί να έχετε μέσα σας τη χαρά και το πένθος, το θάνατο και την ανάσταση.

2. Ο κόσμος δεν γνωρίζει τίποτε μεγαλύτερο από την κλήση του χριστιανού. Αλλά όσο υψηλότερος είναι ο σκοπός, τόσο δυσκολότερη είναι η πραγμάτωσή του.


3. Κοιτάξτε το μεγαλειώδες θέαμα που ο Θεός μας φανέρωσε στη δημιουργία του κόσμου, στην κατασκευή του ανθρώπου «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Του. Εκείνο που αναζητούμε δεν περιορίζεται στη μικρή μας καθημερινή ζωή. Αναζητούμε να είμαστε με τον Θεό και να αποκτήσουμε μέσα μας τη ζωή σε όλο το πλάτος, το κοσμικό και το θείο.

4. Στην πνευματική μας θεωρία οφείλουμε να ενώσουμε το κοσμικό είναι και το θεϊκό Είναι, το κτιστό και το άκτιστο.

5. «Εν αρχή ήν ο Λόγος». Χωρίς Αυτόν τίποτε δεν υπάρχει. Κάθε μέρα γευόμαστε την οδυνηρή και άθλια ζωή μέσα στο σώμα μας. Και όμως δημιουργηθήκαμε κατ’ εικόνα του Χριστού, του Απολύτου. Το πρόβλημα, το μυστήριο της ζωής μας, είναι το πέρασμα από το σχετικό στο Απόλυτο. Αν το είναι δημιουργήθηκε από τον Θεό, δεν πρέπει να πεθάνει. Ο Θεός δημιούργησε τη ζωή, δεν δημιούργησε το θάνατο. Σκοπός μας είναι η ζωή με τον Χριστό-Θεό, η αθανασία, η αιωνιότητα. Σύμφωνα με την Αποκάλυψη, η αιωνιότητα του Θεού μπορεί να μας μεταδοθεί.

8. Οφείλουμε να μάθουμε να ζούμε την αιώνια ζωή του Ιδίου του Θεού. Τί σημαίνει «θέωση» του ανθρώπου; Να ζήσουμε όπως έζησε ο Κύριος, να αφομοιώσουμε το φρόνημα και τα αισθήματα του Χριστού, προπαντός των τελευταίων στιγμών της επίγειας ζωής Του.

10. Το σπέρμα που έρριξε ο Σατανάς στην καρδιά και το νου του Αδάμ –το λογισμό να γίνει θεός χωρίς τον Θεό– σφηνώθηκε τόσο βαθιά στο είναι μας, ώστε να βρισκόμαστε αδιάκοπα υπό το κράτος της αμαρτίας.

12. Ήδη από τη γέννησή μας γινόμαστε κληρονόμοι του Αδάμ. Μπορούμε να ζήσουμε την κατάσταση της πτώσεως, που είναι μια φοβερή απόκλιση από την αγάπη του Πατρός, ως την μόνη πραγματικότητα του ανθρωπίνου είναι. Στον κόσμο ζούμε στην ατμόσφαιρα και τη λατρεία της πτώσεως. Ζούμε στην άνεση και συχνά ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας, να πούμε ότι είμαστε χριστιανοί.

13. Μην έχετε υπερβολική εμπιστοσύνη στην ανώτερη μόρφωση που αποκτήσατε στον κόσμο. Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε είναι κουλτούρα της πτώσεως.

14. Μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους –οι πόλεμοι είναι η κατεξοχήν αμαρτία–, ο σύγχρονος κόσμος έχασε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Δεν μπορεί όμως να εννοήσει τη θεότητα του Χριστού χωρίς το Άγιο Πνεύμα. Να πιστέψουμε ότι αυτός ο άνθρωπος, που είναι αληθινός άνθρωπος, είναι ο Δημιουργός του κόσμου, αυτό μας ξεπερνά. Να πιστέψουμε ότι ο Ίδιος ο Θεός σαρκώθηκε, ότι μας κάλεσε να είμαστε αιώνια μαζί Του, να, αυτό είναι που λείπει από πολλούς ανθρώπους του καιρού μας, κυρίως από επιστήμονες.

15. Τί σημαίνει σωτηρία; Ο θάνατος του σώματος είναι άραγε η προϋπόθεση για την είσοδο στη Βασιλεία του Χριστού; Πώς μπορούμε να αναπτύξουμε την ικανότητα μας να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού, σύμφωνα με το Άγιο Πνεύμα; Ένα μόνο έχει σημασία: να φυλάξουμε την ένταση της προσευχής και της μετανοίας. Τότε ο θάνατος δε θα είναι ρήξη, αλλά μετάβαση στη Βασιλεία, για την οποία θα έχουμε ετοιμασθεί με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, με την προσευχή και την επίκληση του Ονόματός Του: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου».

18. «Ακηδία», ετυμολογικά σημαίνει απουσία φροντίδας για τη σωτηρία. Εκτός από σπάνιες σχεδόν περιπτώσεις, όλη η ανθρωπότητα ζει σε κατάσταση ακηδίας. Οι άνθρωποι έγιναν αδιάφοροι για τη σωτηρία τους. Δεν αναζητούν τη θεία ζωή. Περιορίζονται στα σχήματα της σαρκικής ζωής στις καθημερινές ανάγκες, στα πάθη του κόσμου και τις συμβατικές πράξεις. Ωστόσο ο Θεός μας έπλασε από το μηδέν «κατ’ εικόνα» του Απολύτου και «καθ’ ομοίωσίν» Του. Αν η αποκάλυψη αυτή αληθεύει, η απουσία της μέριμνας για τη σωτηρία δεν είναι άλλο παρά ο θάνατος του προσώπου.

19. Η απελπισία είναι η απώλεια της συνειδήσεως ότι ο Θεός θέλει να μας δώσει την αιώνια ζωή. Ο κόσμος ζει στην απελπισία. Οι άνθρωποι έχουν καταδικάσει οι ίδιοι τον εαυτό τους στο θάνατο. Πρέπει να παλέψουμε σώμα προς σώμα με την ακηδία.

20. Η ζωή του κόσμου οργανώνεται γύρω από μερικά ανθρώπινα πάθη και η πνευματική ζωή βρίσκεται στο περιθώριο. Οφείλουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση αυτή των πραγμάτων, να τοποθετήσουμε την πνευματική ζωή στην καρδιά της ζωής μας.

21. Η σοφία του κόσμου αυτού δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο. Τα κοινοβούλια, οι κυβερνήσεις, οι πολυσύνθετοι οργανισμοί των πιο αναπτυγμένων συγχρόνων κρατών της γης είναι ανίσχυροι. Η ανθρωπότητα πάσχει χωρίς τέλος. Η μόνη διέξοδος είναι να βρούμε μέσα μας τη σοφία, την λύση να μη ζούμε σύμφωνα με τις ιδέες αυτού του κόσμου, αλλά να ακολουθήσουμε τον Χριστό.

26. Όπως ο Χριστός στη Γεθσημανή και στο Γολγοθά ζούσε ακατάπαυστα με τη σκέψη του Πατρός, κι εμείς οφείλουμε να ζούμε κάθε στιγμή με τη σκέψη του Θεού, αλλά περισσότερο του Χριστού παρά του Πατρός, επειδή δια του Υιού ερχόμαστε στον Πατέρα. Στην πράξη η ζωή γίνεται Χριστοκεντρική.

27. Το μόνο που μας ελκύει είναι ο Χριστός, το πρόσωπο Του. Και οφείλουμε να ζήσουμε τον Χριστό ως το μέτρο κάθε πράγματος, θείου και ανθρωπίνου. Εν τω Χριστώ έχουμε τον Δημιουργό Θεό μας. Εν τω Χριστώ έχουμε το υπόδειγμα, την αποκάλυψη του Σχεδίου του Θεού για τον άνθρωπο. Η αγάπη του Χριστού πρέπει να γεμίζει την καρδιά μας πάντοτε. Εν Θεώ δεν ζούμε με τον διανοητικό στοχασμό. Ο Θεός αποκαλύπτεται σε μας με τις ενέργειες Του. Ζούμε τον Χριστό ως προσωπική μας ζωή, όχι ως κάποιον που θα γνωρίζαμε εξωτερικά.

29. Κάποτε, όταν η αγάπη του Χριστού μας εγγίζει, αισθανόμαστε την αιωνιότητα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει κατανοητό με τη λογική. Ο Θεός ενεργεί με το δικό Του τρόπο που ξεφεύγει τη λογική. Δεν πρέπει να είμαστε υπερβολικά λογικοί στη χριστιανική ζωή.

30. Υπάρχουν εξωτερικοί «δείκτες» που επιτρέπουν να υπολογίσουμε σε ποια απόσταση βρισκόμαστε από τον Θεό: Ακολουθούμε τον λόγο του Ευαγγελίου; Φθάσαμε την τελειότητα, δηλαδή την αγάπη για ολόκληρο τον κόσμο, χωρίς διάκριση ανάμεσα σε εχθρούς και φίλους;

31. Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις εντολές του Χριστού και στη ζωή του Ίδιου του Θεού.

34. «Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς». Πολλές φορές επανέλαβα αυτή την προσευχή της Εκκλησίας. Η επί γης αναμάρτητη ζωή μας ανοίγει τις πύλες του Ουρανού. Δεν είναι ο πλούτος των γνώσεων που σώζει τον άνθρωπο. Είναι η αναμάρτητη ζωή που μας προετοιμάζει για τη ζωή με τον Θεό στο μέλλοντα αιώνα. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος μας διδάσκει τις αιώνιες αλήθειες κατά το μέτρο που ζούμε σύμφωνα με τις εντολές: «Αγαπήσεις τον Θεό σου, τον Δημιουργό σου, με όλο το είναι σου και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Ναι, κρατείτε πάντοτε αυτές τις εντολές.

35. Μείνετε στην προσευχή, μείνετε στον αγώνα, να περάσετε τη μέρα σας χωρίς αμαρτία. Όλα τα υπόλοιπα θα δοθούν από τον Ίδιο τον Θεό.

36. Για να φυλάξουμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, οφείλουμε ν’ απέχουμε από κάθε λογισμό που δεν αρέσει στον Θεό, μας λέει ο Γέροντας Σιλουανός. Ιδού το έργο μας. Ιδού η πνευματική μας καλλιέργεια. Εφόσον πρόκειται για την αιώνια σωτηρία, αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αρχίζουμε και ξαναρχίζουμε χωρίς τέλος.

37. Δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε μέσα μας την εικόνα του Χριστού, εκτός αν είμαστε πραγματικά ενωμένοι, όπως ο Χριστός το ζητούσε από τους μαθητές Του: «Αγαπάτε αλλήλους», για να γνωρίζει ο κόσμος ότι είστε του Χριστού.
(Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Περί Πνεύματος και ζωής, Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 1995, σ. 17-26 – επιλογή)
via
Read more »
no image

sapfiros 0


Εισαγωγή

Τo αναστησόμενον σώμα, κατά τον ιερόν Χρυσό­στομον, θα είναι «το αυτό και ουκ αυτό», προς το εν τω τάφω διαλυθέν σώμα.

Το νέον σώμα, το οποίον θα προέλθη εκ της ανα­στάσεως δεν θα είναι μια νέα δημιουργία, που δεν έ­χει καμμίαν οργανικήν σχέσιν με το σώμα το οποίον διελύθη εις τον τάφον. Μεταξύ των δύο τούτων σωμά­των υπάρχει και ταυτότης, αλλά και διαφορά.

Ο θείος Χρυσόστομος εξηγεί (ομιλία 41) εις την Α' προς Κορινθίους επιστολήν του Αποστόλου Παύ­λου, ότι ο εκ του σπειρομένου κόκκου του σίτου προ­ερχόμενος στάχυς είναι ο αυτός μεν προς τον σπαρέντα κόκκον, διότι «η αυτή ουσία εστίν, ουχί δε ο αυ­τός», διότι ο στάχυς είναι καλύτερος, αλλά και μεγαλυτέρας ευπρεπείας. Έτσι και εις την ανάστασιν «ουχί άλλη ουσία σπείρεται εν τω τάφω, άλλη δε εγεί­ρεται, αλλά η αυτή βελτίων και λαμπροτέρα».

Ο δε Τερτυλλιανός βεβαιοί, ότι οπουδήποτε και αν διαλυθή τις, οιαδήποτε ύλη και αν καταστρέψη, καταπίη, αφανίση ή εις το μηδέν περιαγάγη το σώμα, θα αποδώση τούτο κατά την ανάστασιν.

Και ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων εις την ΙΗ' Κατήχησιν λέγει: «Θα αναστηθούμε και θα έχουμε ό­λοι αιώνια σώματα. Αλλά δεν θα είναι ίδια όλων τα σώματα. Αν κάποιος είναι δίκαιος, θα λάβη επουράνιον σώμα, δια να δύναται επάξια να συναναστρέφεται με τους αγγέλους. Κι αν κάποιος είναι αμαρτωλός, θα λάβη σώμα που αιώνια θα τιμωρείται δια τας αμαρτίας του, ώστε, μολονότι θα καίγεται σ' αιώνια φωτιά, να μη δυνηθή ποτέ να αφανισθή.

Πολύ δίκαια ο Θεός παραχωρεί αυτά και δια τις δύο μερίδες, των δικαίων και των αδίκων. Διότι τίποτε δεν κάναμε, χωρίς να συμμετέχη το σώμα μας. Βλα­σφημούμε με το στόμα, προσευχόμαστε με το στόμα, πορνεύουμε με το σώμα, ζούμε αγνή ζωή με το σώμα. Αρπάζουμε με τα χέρια, δίνουμε ελεημοσύνες με τα χέ­ρια και όλα τα υπόλοιπα. Επειδή λοιπόν σε όλα, όσα κάναμε, μας υπηρέτησε το σώμα, παίρνει και αυτό μέ­ρος εις τις απολαβές της μελλούσης ζωής».

Το ίδιο νόημα δίδεται και εις το Ε' Κεφάλαιον των Αποστολικών Διατάξεων: «Θα μας αναστήση ο παντοδύναμος Θεός δια του Κυρίου ημών Ιησού Χρι­στού, σύμφωνα με την αδιάψευστη υπόσχεσίν του και θα μας αναστήση μαζύ με όλους τους άλλους, που δια μέσου των αιώνων κοιμήθηκαν με τον ίδιον τρόπον, με την μορφήν που έχουμε τώρα, χωρίς να έχουμε τί­ποτε το λειψό ή το φθαρμένο, διότι θα αναστηθούμε άφθαρτοι. Και είτε πεθάνουμε εις το πέλαγος, είτε διασκορπισθούμε εις την γην, είτε σπαραχθούμε από θη­ρία ή όρνεα, θα μας αναστήση με την δύναμίν του, ε­πειδή ο κόσμος ολόκληρος συγκρατείται με το χέρι του Θεού. και λέγει ότι "ούτε τρίχα από την κεφαλήν μας δεν θα χαθή"» (Λουκ. 21, 18).

O άγιος Γρηγόριος Νύσσης δέχεται εις τό ΚΖ' Κεφάλαιον «Περί κατασκευής του ανθρώπου», ότι κα­τά την ανάστασιν θα λάβη χώραν μια μεταποίησις, εις τρόπον ώστε να μη παραμείνη βάρος εις το σώμα, αλλά θα μεταστοιχειωθή προς θειοτέραν κατάστασιν:

«Επειδή η ψυχή διάκειται με κάποιαν φυσικήν σχέσιν και στοργήν προς το σώμα που ήταν σύνοικό της, υπάρχει εις αυτήν δια της συνανακράσεως με το οικείον σώμα κάποια μυστική σχέσις και επίγνωσις, σαν σημεία που έχουν επιτεθή από την φύσιν, δια των οποίων η κοινότης μένει ασύγχυτη, διακρινόμενη από τα ιδιάζοντα. Αφού λοιπόν η ψυχή ελκύει πάλι προς τον εαυτόν της το συγγενές και το ιδικόν της, ποια δυ­σκολία θα υπήρχε εις την θείαν δύναμιν, που να εμποδίζη την συνδρομήν των οικείων στοιχείων, καθώς τρέχουν προς το ιδικόν τους με μια άρρητη έλξι της φύσεως;».

Περί δε της μεταβολής του σώματος μετά την ανάστασιν μας επληροφόρησεν πρώτος αυτός ο Κύριος, ειπών: «εν γαρ τη αναστάσει ούτε γαμούσιν, ούτε εκγαμίζονται, αλλ' ως άγγελοι Θεού εν ουρανώ εισι» (Ματθ. κβ' 30). Και πάλιν «ούτε αποθανείν έτι δύνα­νται. ισάγγελοι γαρ εισι και υιοί του Θεού, της ανα­στάσεως υιοί όντες» (Λουκ. κ' 36).

Καταργείται επομένως η διάκρισις του ανθρωπί­νου γένους εις άρρεν και θήλυ εις το αναστησόμενον σώμα και οι άνθρωποι θα ζουν ως άγγελοι κατά το α­παθές και αφιλήδονον. Επί πλέον, κατά την βεβαίωσιν του θείου Παύλου, ο Θεός και τα βρώματα και την κοιλίαν θα καταργήση.

Αξιοσημείωτος είναι και η είσοδος του Κυρίου εις το ανώγεον όπου ήσαν συνηγμένοι δια τον φόβον των Ιουδαίων και των θυρών κεκλεισμένων. Έδειξεν εις αυτούς τας χείρας και την πλευράν δια να ίδουν τα σημάδια των πληγών και πεισθούν, ότι αυτός ήτο ο σταυρωθείς Διδάσκαλός των. Και είπεν προς αυτούς ο Κύριος: Έχετε εδώ τίποτε φαγώσιμον δια να φάγω και δια να πεισθήτε έτσι ακόμη περισσότερον, ότι δεν είμαι πνεύμα; Αυτοί δε του έδωκαν ένα τεμάχιον από ψάρι ψημένον και ολίγην κηρήθραν, «και λαβών ενώ­πιον αυτών έφαγεν» (Λουκ. κδ' 42).

Έφαγε μεν ο Κύριος μετά την ανάστασιν, κατά την βεβαίωσιν του Αποστόλου Λουκά, αλλά έφαγε προς πίστωσιν, ότι αυτός είναι και αυτό είναι το κατά το πάθος προσηλωθέν επί του Σταυρού σώμα Του. Και «υπερφυώς έφαγε» καθώς και «υπερφυώς ανάλωσεν, όπερ έφαγε».

Το αναστημένο σώμα θα διακρίνεται σαφώς από της ψυχής μετά της οποίας συνάπτεται. Και η ψυχή θα ενδυθή αυτό ως οικητήριον πλέον ουράνιον. Η δό­ξα των αναστησομένων σωμάτων των πιστών περιγρά­φεται υπό του Αποστόλου Παύλου: «Οίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί, και οίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι» (Α' Κορ. ιε' 48).

Εφ' όσον το νέον περιβάλλον και η νέα κατάστασις, εις την οποίαν θα εισέλθουν οι άνθρωποι μετά την ανάστασιν, θα είναι ξένον προς την φθοράν και παχυλότητα του παρόντος κόσμου, είναι αναγκαίον τα αναστησόμενα σώματα να είναι τέτοια που να προσαρμόζονται πλήρως προς το περιβάλλον και την νέαν κατάστασιν.

Άγιον Πάσχα 2005

Περί της αναστάσεως του σώματος

«...και αναπαύσεται επ' αυτόν, πνεύμα του Θεού, πνεύμα σοφίας, και συνέσεως, πνεύμα βουλής και ισχύος, πνεύμα γνώ­σεως, και ευσέβειας και φόβου Θεού».

Η δύναμις της αναστάσεως του Χριστού χαρίζει εις όλους τους ανθρώπους την ανάστασιν των σωμά­των αυτών. Θα αναστηθούν δηλαδή και όσοι πι­στεύουν εις τον Χριστόν, αλλά και εκείνοι οι οποίοι δεν πιστεύουν.

Το άγιον Βάπτισμα το οποίον λαμβάνομεν είναι τύπος του θανάτου και της Αναστάσεως του Χριστού. Δια τούτο λέγει ο Απόστολος Παύλος: «όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν» (Ρωμ. στ' 3). Εγίναμεν δια του βαπτίσματος μέτοχοι του σταυρικού του θανάτου και ο πα­λαιός άνθρωπος της αμαρτίας εσταυρώθη και απέθανεν, όπως ο Χριστός επί του σταυρού.

Εθαφθήκαμε λοιπόν μαζύ με τον Χριστόν δια του βαπτίσματος, το οποίον μας έκανε συγκοινωνούς του θανάτου του, ίνα καθώς ακριβώς ανεστήθη ο Χριστός εκ νεκρών δια της ενδόξου δυνάμεως του Πατρός, έ­τσι και εμείς θα αναστηθώμεν εις νέαν ενάρετον και αγίαν ζωήν και θα συμμορφώσωμεν την διαγωγήν μας προς τας απαιτήσεις της νέας ζωής, «εν καινότητι ζω­ής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. στ' 4).

Η ανάστασις του Χριστού μας χαρίζει μια νέαν ζωήν. Έχομεν γίνει ένα με τον Χριστόν δια του βα­πτίσματος, που είναι ομοίωμα του θανάτου Του και κατά φυσικήν συνέπειαν θα γίνωμεν ένα και με την ανάστασίν Του. «Ει γαρ σύμφυτοι γεγόναμεν τω ομοιώματι του θανάτου αυτού, αλλά και της αναστάσεως εσόμεθα» (Ρωμ. στ' 5).

Αλλά ο πολυεύσπλαχνος Κύριος δεν ηθέλησε με τον τύπον της αναστάσεώς Του, το βάπτισμα δηλαδή, να συγχώρηση μόνον το προπατορικόν αμάρτημα, αλ­λά με την Πραγματικήν Ανάστασίν Του εξαλείφει την ποινήν και το αποτέλεσμα του προπατορικού αμαρτήματος, το οποίον είναι ο θάνατος. Τούτο διασαλπίζει ο θεηγόρος Παύλος λέγων: «έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος» (Α' Κορ. ιε' 26).

Ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, με την δύναμιν της ανα­στάσεως αυτού ανακαίνισε όλη την φύσιν των ανθρώ­πων. Θα αναστηθούν κατά την κοινήν ανάστασιν όλα τα σώματα των πιστών, αλλά και των απίστων.

Δεν έβλαψε τόσον πολύ η παράβασις του Αδάμ, όσον μας ωφέλησε και μας ευηργέτησε η Χάρις που μας έφερεν ο Χριστός. Διότι, εάν δια του παραπτώμα­τος του ενός, ήτοι του Αδάμ, απέθανον οι πολλοί, δη­λαδή η εξ αυτού καταγομένη ανθρωπότης, ασυγκρίτως περισσότερον επερίσσευσεν η Χάρις που εξησφάλισε δια της αναστάσεώς Του ο Χριστός εις τους πολ­λούς. «Ώσπερ γαρ δια της παρακοής του ενός ανθρώ­που αμαρτωλοί κατεστάθησαν οι πολλοί, ούτω και δια της υπακοής του ενός δίκαιοι κατασταθήσονται οι πολ­λοί» (Ρωμ. ε' 19).

Και ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί: «Ο Χριστός αφάνισεν το πρόσωπον του θανάτου και την προσφώνησιν αυτού μετέβαλεν. Δια της αναστάσεως αυτού μύ­ρια αγαθά έχει φέρει εις εμάς. Με εκείνα τα μέσα που μας ενίκησε ο διάβολος, με εκείνα κατενίκησεν αυτόν ο Χριστός. Αι ουράνιοι αγγελικαί Δυνάμεις αγάλλονται δια την κοινήν σωτηρίαν του γένους των ανθρώ­πων. Αμάρτησε ο Αδάμ και απέθανε. Δεν αμάρτησεν ο Χριστός και απέθανεν. Δια του τρόπου αυτού και ο Α­δάμ που αμάρτησε και απέθανε, θα δυνηθή δια του μη αμαρτήσαντος και αποθανόντος Ιησού Χριστού, να ελευθερωθή από τον θάνατον και τα δεσμά»1.

Ποία η διαφορά της αναστάσεως
των σωμάτων των δικαίων και των αμαρτωλών

Κοινή θα είναι η ανάστασις όλων των ανθρώπων. Θα αναστηθούν και τα σώματα των απίστων, διότι φυ­σικώς μεταφέρουν την αμαρτίαν του Αδάμ και όχι προαιρετικώς. Επειδή όμως δεν ηθέλησαν να πιστεύσουν εις τον Χριστόν, δια τούτο τα σώματα αυτών θα έχουν ασύγκριτον διαφοράν από τα αναστηθησόμενα σώματα των εναρέτων ανθρώπων. «Η μεν ανάστασις κοινή πάντων, η δε δόξα ουκέτι κοινή, αλλ' οι μεν εν τιμή, οι δε εν ατιμία, και οι μεν εις βασιλείαν, οι δε εις κόλασιν αναστήσονται»2.

Την διαφοράν αυτήν των αναστηθησομένων σω­μάτων την περιγράφει πολύ καθαρά και ο Άγιος Νι­κόδημος ο Αγιορείτης: «Τα σώματα των αμαρτωλών θα είναι σκληρά, βαριά, άσχημα, άτιμα, μαύρα, σκοτει­νά, ψυχρά και χονδρά και αυτά τα άθλια ιδιώματα έ­χουν να αυξάνουν ή να ολιγοστεύουν εις αυτά, κατά αναλογίαν της απιστίας αυτών και κακίας».

Τα δε σώματα των πιστών και ορθοδόξων θα εί­ναι: «μαλακά, ελαφρά, ωραία, ένδοξα, διαφανή, φωτει­νά, θερμά και πνευματικά. Και αυτά όλα τα μακαριστά ιδιώματα, έχουν να αυξάνουν ή να ολιγοστεύουν εις αυτά κατά την αναλογίαν της πίστεως και της αρετής αυτών»3.

Ο ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύοντας την Α' προς Κορινθίους επιστολήν του Αποστόλου Παύλου χρη­σιμοποιεί το παράδειγμα του σίτου που σπείρεται εις την γην και διαλύεται. «Ούτω και η ανάστασις των νεκρών, σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία. σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη. σπείρεται εν α­σθενεία, εγείρεται εν δυνάμει. σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν» (Α' Κορ. ιε' 42-44).

Το ότι λοιπόν ανίστανται μεν τα σώματα, το απέ­δειξε με το παράδειγμα του σίτου, το ότι δεν θα είναι της ιδίας λαμπρότητος όλα, το αποδεικνύει εδώ. Διό­τι, όπως η απιστία εις την ανάστασιν κάμνει τους αν­θρώπους αμελείς, έτσι πάλιν τους κάμνει ράθυμους και νωθρούς με το να νομίζουν ότι όλοι θα αξιωθούν τα ίδια. Δι' αυτό διορθώνει και τα δύο. Και διέκρινε δύο τάξεις ανθρώπων, των δικαίων και των αμαρτω­λών. Και αυτάς πάλι τας διακρίνει εις πολλά μέρη, δια να δείξη ότι ούτε δίκαιοι και αμαρτωλοί θα αξιω­θούν τα ίδια, αλλ' ούτε οι δίκαιοι με δικαίους όλοι θα δοξασθούν το ίδιον, ούτε οι αμαρτωλοί με τους αμαρ­τωλούς θα κολασθούν εξ ίσου.

Και ο ιερός Χρυσόστομος κάμνει μίαν διάκρισιν μεταξύ των δικαίων και αμαρτωλών με τους λόγους: «σώματα επουράνια, και σώματα επίγεια» (Α' Κορ. ιε' 40). Και υπαινίσσεται με τα επίγεια μεν τους αμαρτω­λούς, με τα επουράνια δε τους δικαίους. Και μετά ανε­βαίνει εις τον ουρανόν και ερμηνεύει τον στίχον 41: «άλλη δόξα ηλίου, και άλλη σελήνης, και άλλη δόξα αστέρων. αστήρ γαρ αστέρος διαφέρει εν δόξη». Όπως δηλαδή υπάρχει διαφορά εις τα επίγεια σώματα, έτσι και εις τα επουράνια μεταξύ ηλίου και σελήνης και α­στέρων προς άλλους αστέρας4.

Ποίον είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά;

1. Αν και όλοι οι δίκαιοι εισέρχονται εις την Βασιλείαν του Θεού, δεν θα αξιωθούν όλοι τα ίδια. Και εάν όλοι οι αμαρτωλοί εισέρχονται εις την γέενναν, δεν θα υποστούν όλοι τα ίδια. Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Θα υπάρχη τόσον μεγάλη διαφορά μετα­ξύ των αναστηθέντων σωμάτων. Τούτο εννοών ο Κύ­ριος έλεγεν: «εν τη οικία του Πατρός μου μοναί πολλαί εισιν.» (Ιωάν. Ιδ' 2).

2. Το ίδιον σώμα το οποίον ετάφη, το ίδιον και ανίσταται, διότι η ανάστασις αναφέρεται εις αυτό που ετάφη. Η μεν ουσία του σώματος παραμένει η ιδία, η δε ωραιότης μεγαλύτερα. Απόδειξις είναι ο γυμνός κόκκος του σίτου.

3. Η ανάστασις είναι προϋπόθεσις του βαπτίσμα­τος, διότι το βάπτισμα είναι σύμβολον της ταφής και της αναστάσεως. Το βάπτισμα αποδεικνύει την ανάστασιν των σωμάτων.

4. Η ανάστασις των σωμάτων είναι αξιοθαύμαστον γεγονός. Προκαλεί δε έκστασιν και απορίαν, διότι θα συμβούν τόσα θαυμαστά πράγματα που υπερ­βαίνουν κάθε σκέψιν και νουν και μάλιστα γίνονται εις μίαν στιγμήν, δηλαδή ακαριαίως. Δια να είναι α­ξιόπιστος ο λόγος του, ο Απόστολος Παύλος εμφανί­ζει τον Άγγελον, ο οποίος θα το κάνη αυτό και λέγει:

«Και θα γίνη η αλλαγή αυτή, όταν θα ακουσθή η ε­σχάτη υπερφυσική σάλπιγγα, εις μίαν στιγμήν, όσον χρειάζεται κανένας να ανοιγοκλείση το βλέφαρόν τον» (Κορ. ιε' 52).

5. «Θα αλλάξωμεν, διότι πρέπει το φθαρτόν αυτό σώμα να ενδυθή αφθαρσίαν και το θνητόν αυτό σώμα να ενδυθή αθανασίαν» (Α' Κορ. ιε' 53).

Δια να μη νομίση λοιπόν κανείς, επειδή ήκουσεν ότι σαρξ και αίμα δεν θα κληρονομήσουν την βασιλείαν του Θεού, ότι τα σώματα δεν ανίστανται, προσέθεσεν και αυτό: «δει γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανα­σίαν».

Φθαρτόν δε λέγει το σώμα και θνητόν πάλι το σώ­μα. Ώστε το σώμα και μετά την ανάστασιν παραμένει. Παραμένει, αλλά ενδύεται την αφθαρσίαν και την α­θανασίαν. Το σώμα αποβάλλει την θνητότητα και την φθοράν που καταργούνται πλέον και έρχεται εις αυτό η αθανασία και η αφθαρσία.

6. Μη λοιπόν αμφιβάλης αδελφέ ότι το σώμα σου θα ζη αιωνίως μαζύ με την ψυχήν σου.

Όταν δε η φθαρτή αυτή φύσις μας ενδυθή την α­φθαρσίαν και η θνητή αυτή φύσις μας ενδυθή την α­θανασίαν, τότε θα πραγματοποιηθή και ο λόγος του Προφήτου Ησαΐου «κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος. Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου, άδη, το νίκος;» (Ησαΐας κε' 8).

7. Βλέπετε πώς πανηγυρίζει ο Απόστολος Παύ­λος. Με μεγάλον ενθουσιασμόν, ενώ βλέπει τα μέλλο­ντα ωσάν να έχουν γίνη, κραυγάζει την επινίκιαν κραυγήν και καταπατή τον θάνατον που έχει καταργηθή και λέγει: «Πού είναι, θάνατε, το κεντρί σου; Πού είναι Άδη η νίκη σου;» (Α' Κορ. ιε' 55).

Ο Χριστός όχι μόνον αφόπλισε τον θάνατον και τον ενίκησεν, δια της αναστάσεως αυτού, αλλά και τον εξηφάνισε και τον κατέστησε ανύπαρκτον. «Το κεντρί του θανάτου είναι η αμαρτία, η δε δύναμις της αμαρτίας ο νόμος».

Διότι εάν το να αμαρτάνη ο άνθρωπος ήτο αίτιον του θανάτου, ο δε Χριστός αφού ήλθεν κατέλυσεν την αμαρτίαν και μας απήλλαξεν από αυτήν δια του βαπτί­σματος και μαζύ με την αμαρτίαν κατέπαυσε και την ισχύν του νόμου.

8. Ας ευχαριστούμεν τον Θεόν, που μας δίδει την νίκην δια του Ιησού Χριστού, διότι με το τρόπαιον της νίκης το οποίον έστησεν, μας έκανε κοινωνούς εις την απόλαυσιν των αιωνίων αγαθών, όχι από υποχρέωσιν, αλλά μόνον από φιλανθρωπίαν. «Ώστε, α­δελφοί μου αγαπητοί, εδραίοι γίνεσθε, αμετακίνητοι, περισσεύοντες εν τω έργω του Κυρίου πάντοτε, ειδότες ότι ο κόπος υμών ουκ έστι κενός εν Κυρίω» (Α' Κορ. ε' 58).

Ας μη μένωμεν αδρανείς, αλλά ας εργαζώμεθα το αγαθόν με περισσότερον ζήλον, γνωρίζοντες ότι ο κό­πος αυτός δεν είναι εν Κυρίω μάταιος.

9. Διότι εάν γίνωμεν ράθυμοι ούτε δίκαιος, ούτε προφήτης, ούτε απόστολος μπορεί να μας βοηθήση ό­ταν θα κρινώμεθα. Δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήση, αλλά αναγκαστικά θρηνούντες, οδυρόμενοι και βασανιζόμενοι θα οδηγηθώμεν εις το πυκνόν εκείνο
σκότος και εις τας τιμωρίας εκείνας που δεν έχουν λύτρωσιν.

Εάν όμως αγωνισθώμεν με προσοχήν, τότε τα έρ­γα μας θα συνηγορήσουν υπέρ ημών, θα απέλθωμεν με θάρρος και θα επιτύχωμεν τα αγαθά που αναμένουν αυτούς που αγαπούν τον Θεόν, τα οποία είθε να επιτύχωμεν με την Χάριν και φιλανθρωπίαν του Κυρίου η­μών Ιησού Χριστού, συν τω Πατρί και τω αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας. Αμήν.


* * *

Τροπάριον του Κανόνος του Μ. Σαββάτου

«Νεοποιείς τους γηγενείς ο πλαστουργός χοϊκός χρηματίσας, και σινδών και τάφος υπεμφαίνουσι το συνόν σοι, Λόγε, μυστήριον. ο ευσχήμων γαρ βουλευ­τής την του σε φύσαντος βουλήν σχηματίζει εν σοι μεγαλοπρεπώς καινοποιούντος με».

Ευχαριστία προς τον Αναστάντα Ιησούν Χριστόν

Πώς να ευχαριστήσωμεν και πώς να δοξολογήσωμεν τον Αναστάντα Ιησούν Χριστόν, ο Οποίος δεν ηθέλησε να είναι Αυτός μόνος αθάνατος και μακά­ριος, αλλά ηθέλησε και τα ιδικά μας σώματα να ανα­στηθούν και να θριαμβεύσουν κατά του θανάτου!

Είχε μεγάλον πόθον και επιθυμίαν ο Αναστάς Κύ­ριος να ευρεθούμε κοντά Του εις την Βασιλείαν των ουρανών, με αθάνατα και άφθαρτα σώματα και να λά­μπουν και τα ιδικά μας σώματα από την δόξαν που θα λαμβάνουν από την ιδικήν Του απερίγραπτον δόξαν. Δια τούτο λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Πρέπει να πιστεύωμεν, ότι και ο Θεός εκείνους που απέθαναν ενω­μένοι δια της Πίστεως με τον Ιησούν, θα τους φέρη ενδόξως εις την αιωνίαν ζωήν μαζί με Αυτόν» (Α' Θεσ. δ' 14).

Δεν είναι δυνατόν να ευχαριστήσωμεν, ως αρμό­ζει, τον γλυκύτατον ημών Νυμφίον και Δεσπότην, ού­τε να κατανοήσωμεν πλήρως την δόξα που θα απο­λαμβάνουν και τα ιδικά μας σώματα, δια μέσου του θανάτου και της αναστάσεως αυτού.

Πώς είναι δυνατόν να κατανοήσωμεν, ότι, όταν το σώμα μας επιτύχη της αναστάσεως της ζωής κατά την κοινήν ανάστασιν θα έχη μεγάλην αναλογίαν και ο­μοιότητα προς το ιδικόν του δεδοξασμένον σώμα; «Και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανά­στασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάν. ε' 29).

Αυτό όμως μας το βεβαιώνει ο ουρανοφάντωρ Α­πόστολος Παύλος λέγοντας: «μετασχηματίσει το σώ­μα της ταπεινώσεως ημών εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τω σώματι της δόξης αυτού κατά την ενέργειαν του δύνασθαι αυτόν και υποτάξαι αυτώ τα πά­ντα» (Φιλιπ. γ' 21).

Αυτός ο Κύριος και Σωτήρ μας θα δώση νέαν ένδοξον μορφήν εις το σώμα της μικρότητος και ταπει­νότητός μας, που είναι τώρα φθαρτόν και υπόκειται εις πόνους και ασθενείας. Θα μεταμόρφωση αυτό, ώ­στε να γίνη όμοιον προς το δοξασμένον σώμα Του και να απαιτήση την αυτήν ένδοξον και άφθαρτον μορφήν προς αυτό. Την μεταμόρφωσιν δε αυτήν θα την κάμη δια της πανισχύρου ενεργείας Του, δια της οποίας δύναται και να υποτάξη τα πάντα εις τον εαυ­τόν Του.

Μας το υπόσχεται αυτό και ο ίδιος ο Κύριος, κα­θώς είναι γραμμένον: «Τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών. Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω» (Ματθ. ιγ' 43). Είναι δυνατόν να αμφιβάλη κανείς εις τον λόγον του Χριστού; Όχι βέβαια. αλλά πρέπει να προετοιμαζώμεθα αναλόγως δια την δόξαν αυτήν.

Ο Αναστάς Κύριος, ο ήλιος της δικαιοσύνης, θα σκορπά τας ακτίστους ακτίνας του αενάου θείου φω­τός και θα αντιφεγγίζουν και τα ιδικά μας αναστηθέντα άφθαρτα σώματα, ωσάν άλλοι ήλιοι. Το φως της Αγίας Τριάδος θα καταυγάζη όλους τους δικαίους, οι οποίοι θα απολαμβάνουν την θείαν μακαριότητα εις αιώνας αιώνων.

Ω ασύγκριτα χαρίσματα που μας δωρίζει ο γλυκύ­τατος Ιησούς Χριστός! Ω θαυμαστά, ακατανόητα και θεοπρεπή χαρίσματα που δίδει εις αυτό το ταπεινόν και χωματένιο σώμα μας! Και εις όλα αυτά αιτία είναι η Ζωηφόρος Ανάστασις του Χριστού μας.

Πώς λοιπόν δι' όλα αυτά να ευχαριστήσωμεν τον Αναστάντα Ιησούν Χριστόν; Τι υπερβολή αγάπης εί­ναι αυτή όπου ηθέλησε δια του πάθους του Σταυρού και της Αναστάσεως Αυτού, να χαρίση εις το σώμα μας τόσον μεγάλην δόξαν και τιμήν!

Και τι είναι το σώμα μας; γη και σποδός. ένα σκεύος γεμάτο δυσωδία και ακαθαρσία. Και μόνον αυ­τό; Είναι όργανο που, επειδή πολλές φορές δεν επροσέξαμε, επράξαμε με αυτό τις κακές ορέξεις μας και τα αμαρτωλά μας θελήματα.

Αυτήν την υπερβολήν της αγάπης του Χριστού, ό­που έδειξε δια την ανάστασιν και την δόξαν του ιδι­κού μας σώματος δεν μπορούμε να την εξαγοράσωμεν με οποιαδήποτε μαρτύρια και θλίψεις και αν υπομείνωμεν. Τούτο δε κάνει τον Απόστολον Παύλον να αναφωνή: «Λογίζομαι γαρ ότι ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρωμ. η' 18).

Αυτή η μεγάλη ελπίδα της αναστάσεως και της δόξης της αιωνίου ζωής, μας δίδει την δύναμιν να πε­ριφρονούμε και να καταφρονούμε κάθε πειρασμόν και κάθε δοκιμασίαν δια να δοξασθούν τα σώματά μας κα­τά την μέλλουσαν κρίσιν.

Όσον περισσότερον καθαρίσωμεν το σώμα μας α­πό τα σαρκικά πάθη με την μετάνοιαν, τόσον ενδοξότερον και λαμπρότερον και ωραιότερον θα ευρεθή κατά την κοινήν ανάστασιν. Θα αστράφτη μαζύ με την ψυχήν και θα ακτινοβολή την Χάριν του Aγίου Πνεύ­ματος που είναι δυνατόν να χωρέση μέσα του.

Κάθε θλίψις και ταλαιπωρία και αδικία και στενο­χώρια που υπομένουμε τώρα δια το όνομα του Χρι­στού, όλα αυτά θα αποτελούν τα στολίδια του αφθάρ­του σώματός μας. Οι πληγές και όλα τα παθήματα που υπέμειναν οι Μάρτυρες δια τον Χριστόν, θα είναι δι' αυτούς η μεγαλυτέρα δόξα και ο ωραιότερος καλλωπι­σμός αυτών.

Κάθε όμως αμαρτία που διαπράττομε με το σώμα μας θα εμφανισθή επάνω στον χιτώνα της ψυχής μας και αυτό θα αποτελή την μεγαλυτέρα αισχύνη της ψυ­χής μας.

Εφ' όσον ο Χριστός υπέμεινε τόσα βάσανα επάνω εις τον Σταυρόν, πώς είναι δυνατόν εμείς να περάσωμεν την ζωήν μας χωρίς θλίψεις και δοκιμασίες; «ουχί ταύτα έδει παθείν τον Χριστόν και εισελθείν εις την δόξαν αυτού;» (Λουκ. κδ' 26).

Μία θαυμασίαν σκηνήν περιγράφει ο Ιωάννης ο Θεολόγος εις την Αποκάλυψιν. Είδε τον Άγιον Θεόν, καθήμενον επί του θρόνου. Τριγύρω από τον θρόνον του Θεού εστέκοντο οι Άγγελοι, καθώς και οι εικοσιτέσσαρες πρεσβύτεροι και τα τέσσαρα ζώα. Μετά είδε ο Ιωάννης να εισέρχεται πλήθος λαού από κάθε έθνος, οι οποίοι εφορούσαν λευκά ενδύματα και εκρατούσαν εις τας χείρας των φοίνικας, σύμβολα της νί­κης των κατά της αμαρτίας.

Ο Ιωάννης ερώτησεν έναν από τους πρεσβυτέ­ρους: Ποίοι είναι αυτοί που φορούν λευκά ενδύματα και από πού ήλθον; Και μου είπεν. Αυτοί είναι οι πι­στοί και οι μάρτυρες, που έρχονται από την θλίψιν την μεγάλην, η οποία εκπροσωπεί όλους τους διωγμούς και τας θλίψεις, μέχρι της δευτέρας Παρουσίας του Χριστού.

Και όλοι αυτοί με μια φωνή έλεγαν: Η σωτηρία ημών, που αποτελούμεν την εν ουρανοίς θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν, οφείλεται όχι εις ημάς, αλλά εις τον Θεόν μας, που κάθηται επάνω εις τον θρόνον και εις την απολυτρωτικήν θυσίαν του Αρνίου. Δηλαδή όλοι αυτοί οι Άγιοι έπλυναν τα ενδύματά των και τα ελεύκαναν με το αίμα του Αρνίου. Με άλλα λόγια η αγιότης των και η καθαρότης των προέρχεται από την Σταυρικήν θυσίαν του Χριστού (Αποκ. ζ' 9-14).

Αλλοίμονο εις την ψυχήν η οποία δεν θα προφθάση από τον κόσμον αυτόν να εκδυθή το σκοτεινόν έν­δυμα της αμαρτίας όπου εφόρεσε και να ενδυθή τα φω­τεινά ενδύματα των αρετών. Κατά την κοινή ανάστασιν η ψυχή θα φέρη επάνω εις το σώμα της τους τύ­πους και τα σχήματα όλων των αμαρτιών αυτής. Εννο­είται ότι θα είναι τυπωμένα με βαφήν ανεξίτηλον εις τον χιτώνα της ψυχής τα αμαρτήματα τα οποία δεν επρόφθασε ή δεν ηθέλησε ο άνθρωπος να εξομολογηθή.

Όποιος από την παρούσαν ζωήν δεν αξιωθή να αναστηθή, αυτός δεν θα δοξασθή κατά την ανάστασιν του σώματος, αλλά θα κολασθή και με το σώμα και με την ψυχήν. «Μακάριος και άγιος ο έχων μέρος εν τη αναστάσει τη πρώτη. επί τούτων ο δεύτερος θάνατος ουκ έχει εξουσίαν» (Αποκ. κ' 6).

Η πρώτη ανάστασις είναι της ψυχής, την οποίαν ενεργεί η Χάρις του αγίου Πνεύματος εις την παρού­σαν ζωήν. Η Χάρις έρχεται όταν ο άνθρωπος καθαρισθή από τα σαρκικά και ψυχικά πάθη. Αυτή είναι η πρώτη ανάστασις.

Η δευτέρα ανάστασις είναι του σώματος, η οποία θα γίνη κατά την μέλλουσαν κρίσιν.

Αιτία επομένως του πρώτου και του δευτέρου θα­νάτου, δηλαδή του πρόσκαιρου και του παντοτεινού θανάτου είναι η αμαρτία.

Η αληθινή ζωή είναι η αρετή, δηλαδή η ένωσις με τον Θεόν, η οποία αρχίζει από την παρούσαν ζωήν και θα συνεχίζεται εις αιώνας αιώνων εις την Βασιλείαν των Ουρανών.

Πώς θα πραγματοποιήσωμεν

αυτήν την μεγάλην ελπίδα της αναστάσεως;

Όταν μισούμε και αποστρεφώμεθα τον παλαιόν άνθρωπον. «Μισούντες τον από της σαρκός εσπιλωμένον χιτώνα» (Ιούδα 23). Όταν ετοιμαζώμεθα με ένα τέτοιον λογισμόν και με αυτή την ελπίδα να καθαρίσωμεν τας αισθήσεις της ψυχής και του σώματος από κάθε μολυσμόν. «Πας ο έχων την ελπίδα ταύτην επ' αυτώ αγνίζει εαυτόν, καθώς εκείνος αγνός εστι» (Α' Ιωάν. γ' 3).

Δόξα τω απείρω ελέει Σου Παντοδύναμε και Πα­νάγαθε Κύριε. Αμήν.
Η εμοί αδυναμία ταύτα εσημείωσε.

μ.μ.

Η υπόστασις του ανθρώπου μετά θάνατον δεν καταργείται

Ο άνθρωπος από την δημιουργίαν του αποτελεί μία ιδιαιτέρα προσωπικότητα, η οποία δεν καταργεί­ται με τον θάνατον. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγει ότι η ένωσις της ψυχής και του σώματος γίνεται από την αρχήν της πλάσεως. «Έχει πλασθή συγχρό­νως το σώμα και η ψυχή»5. Αυτή η υπόστασις του αν­θρώπου δεν διασπάται ούτε και με τον θάνατον. Έστω και αν χωρίζεται η ψυχή από το σώμα με τον θάνα­τον, εν τούτοις η υπόστασις παραμένει η ιδία.

Κάθε άνθρωπος αποτελεί μια μοναδικήν και ανεπανάληπτον προσωπικότητα. Αυτή η ιδιαιτέρα ατομικότης, αυτό το ιδιαίτερον πρόσωπον ουδέποτε παύει να υπάρχη. Δια τούτο ο Κύριος εις την παραβολήν του Πλουσίου και του Λαζάρου λέγει ότι ο Πλούσιος είδε τον Λάζαρον εις τους κόλπους του Αβραάμ και όχι απλώς την ψυχήν του Λαζάρου.

Ο σκοπός της Θείας ενανθρωπήσεως είναι να οδηγηθή ο εκπεσών άνθρωπος εις την κληρονομίαν της Βασιλείας των ουρανών. Δια τούτο κηρύττεται α­πό όλους τους Πατέρας, ότι ο σκοπός της σαρκώσεως του Θεού Λόγου είναι η θέωσις της ανθρωπίνης φύσε­ως.

Όταν όμως λέγωμεν θέωσιν της ανθρωπίνης φύσε­ως, δεχόμεθα μεν, ότι οι δίκαιοι γίνονται κοινωνοί της Θείας φύσεως, πάντοτε όμως υπό την προϋπόθεσιν, ότι η ανθρωπίνη φύσις δεν εκμηδενίζεται, αλλά κατά τα πεπερασμένα μέτρα αυτής μετέχει της θείας δόξης του απροσίτου Θεού.

Με άλλα λόγια η ατομικότης κάθε άνθρωπου δια­τηρείται, εξυψώνεται δια της αναστάσεως και προσεγ­γίζει προς την Θείαν δόξαν, παραμένει όμως πεπερα­σμένη.

Και όλα αυτά εξαρτώνται από την ενανθρώπησιν του Θεού Λόγου. Ο Ιησούς Χριστός, το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, προσέλαβε την ανθρωπίνην φύσιν και ηνώθη μετ' αυτής εις ένα Πρόσωπον και εις μίαν υπόστασιν. Και αι δύο φύσεις παρέμειναν ασύμφυρτοι. Και η σάρκα θεωθείσα δεν έχασε την οικείαν αυτής φύσιν. Αυτός είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Επάνω εις το δόγμα των δύο φύσεων και της μιας υποστάσεως του Χριστού έγιναν όλοι οι αγώνες με τους μονοφυσίτας.

Οι δίκαιοι, χάριτι και όχι ουσία μετέχουν της Θείας δόξης και κοινωνίας, αλλά δεν παύει έκαστος να διατηρή την ιδίαν αυτού προσωπικότητα. Εδώ ό­μως κρύπτεται το μεγαλείον και η άπειρος Θεία σοφία και φιλανθρωπία.

Ο Λόγος ως άπειρος Θεός είναι «φως οικών απρόσιτον» (Α'Τιμ. στ' 16), και ουδείς δύναται να προσεγ­γίση προς την θείαν Αυτού λαμπρότητα, όμως προς την θείαν αυτού ανθρωπίνην φύσιν ενούμεθα όλοι οι σεσωσμένοι Χριστιανοί, συναποτελούντες το σώμα αυτού «το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου» (Εφ. α' 23). Εφ' όσον ο Χριστός είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας και εμείς τα μέλη, τότε το σώμα γίνε­ται τέλειον, όταν όλοι είμεθα ενωμένοι με τον Χριστόν. Η Εκκλησία είναι το σώμα Του, το συμπλήρω­μα του Χριστού ως ανθρώπου.

Είναι αρκετά αυτά έως εδώ δια να μας αποδείξουν ότι ο ενανθρωπήσας Θεός Λόγος είναι η αιτία που ο άνθρωπος διατηρεί την προσωπικότητα αυτού και με­τά θάνατον. Αυτό θα γίνη περισσότερον κατανοητόν από την διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων.

Αυτήν την αδιάλυτον υπόστασιν της ψυχής και του σώματος μας περιγράφει ο Θεολόγος Γρηγόριος εις τον επιτάφιον λόγον προς Καισάριον τον αδελφόν του: «περιμένω την φωνήν του Αρχαγγέλου, την εσχάτην σάλπιγγα, τον μετασχηματισμόν του ουρανού, την μεταβολήν της γης, την απελευθέρωσιν των στοι­χείων, την ανανέωσιν του κόσμου. Τότε θα αντικρύσω τον ίδιον τον Καισάριον, χωρίς να αποθνήσκη πια, χω­ρίς να τον πηγαίνωμεν εις τον τάφον, χωρίς να τον πενθούμε, χωρίς να τον λυπούμεθα. Θα είναι λαμπρός, ένδοξος, υψηλός...»6.

Την άποψιν ότι ο χωρισμός της ψυχής από του σώματος δεν καταργεί την υπόστασιν του ανθρώπου, δέχεται και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης. Εις τον διάλογον με την αδελφήν του Μακρίνα χρησιμοποιεί δύο ωραιότατα παραδείγματα και με μια απίθανη πα­ραστατικότητα αποδεικνύει ότι η ψυχή πάντοτε ανα­γνωρίζει το ιδικόν της σώμα, όπως όταν ήτο συνηνωμένον μετά του όλου σώματος και μετά την διάλυσιν αυτού.

Χρησιμοποιεί ένα παράδειγμα από την ζωγραφικήν. Ο ζωγράφος δια να ζωγραφίση ένα αντικείμενον αναμειγνύει τα διάφορα χρώματα μεταξύ τους, αλλά και μπορεί να διακρίνη την ανάμειξιν που έκανε.

Χρησιμοποιεί και δεύτερον παράδειγμα από την κεραμικήν τέχνην και αποδεικνύει πάλι, ότι η ψυχή δεν δυσκολεύεται να διακρίνη το ιδικόν της σώμα, ό­ταν αυτό ευρίσκεται ανακατεμένο με άλλα ξένα στοι­χεία.

Τα διάφορα κεραμικά αντικείμενα πλάθονται από τον ίδιο πηλό. Ο κεραμεύς κατασκευάζει διάφορα α­ντικείμενα τα οποία δεν έχουν το ίδιον σχήμα, ούτε την ιδίαν χρησιμότητα. Άλλο είναι πιθάρι, άλλο αμφορεύς, άλλο πινάκιον ή κάτι άλλο. Όλα αυτά τα αντικείμενα έχουν την ιδιομορφίαν τους και τα ιδιαίτε­ρα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, από τα οποία ανα­γνωρίζονται από τους κατόχους τους.

Αν πάλι συντριβούν και ανακατευθούν και πάλιν αναγνωρίζονται, ποιο τμήμα ανήκει εις τον αμφορέα, ή εις το πιθάρι, ή εις το ποτήριον. Και εάν τέλος τα συντριβέντα αντικείμενα αναμειχθούν με τον ακατέργαστον πηλόν, τότε η διάγνωσις των κατειργασμένων γίνεται βεβαιοτέρα από τον κάτοχον7.

Από τα ανωτέρω κατανοούμε πολύ καθαρά, ότι ο θάνατος, δηλαδή ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα, δεν καταργεί την υπόστασιν του ανθρώπου. Ο άνθρω­πος παραμένει ο ίδιος.

Ο χωρισμός της ψυχής από του σώματος είναι προσωρινός και διαρκεί όσον καιρόν θα ευρίσκωνται εις αυτό που ονομάζομε, μέση κατάστασις των ψυχών. Κατά την Δευτέραν Παρουσίαν του Χριστού θα γίνη η ένωσις ψυχής και σώματος. Θα αναστηθούμε με νέ­ον άφθαρτον σώμα, όπως μας διδάσκη ο Απόστολος Παύλος. Ο Κύριος «θα μετασχηματίση το σώμα της ταπεινώσεως ημών εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τω σώματι της δόξης αυτού» (Φιλιπ. γ' 21).

Και ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος με πολλήν σαφήνειαν δηλώνει το αδιάλυτον της ανθρωπίνης φύσε­ως: «Κατά την Ανάστασιν όλα τα μέλη ανασταίνονται και ούτε μία τρίχα δεν χάνεται, όπως έχει γραφή. "Και ούτε τρίχα από την κεφαλήν σας δεν θα χαθή" (Λουκ. κα', 18). Και όλα γίνονται φωτοειδή, όλα βυθί­ζονται εις το φως και εις την φωτιά και μεταβάλλο­νται, και όχι, όπως λένε μερικοί, ότι διαλύεται και γί­νεται φωτιά και δεν υπάρχει η φύσις τους. Διότι ο Πέ­τρος είναι ο Πέτρος και ο Παύλος ο Παύλος και ο Φί­λιππος ο Φίλιππος. Ο καθένας παραμένει εις την ιδι­κήν του φύσιν και υπόστασιν, γεμάτος από το Άγιον Πνεύμα»8.

Το παρόν τεύχος εκδόθηκε εις μνήμην του δούλου του Θεού Πέτρου δαπάναις του τέκνου του Γεωργίου. Εύχεσθε υπέρ αυτού.
Τους αναγινώσκοντας και προετοιμαζόμενους δια την εκδημίαν αυτών εκ του παρόντος κόσμου, να α­ξίωση της «Αναστάσεως ζωής» (Ιωάν. ε' 29).
1. Ιωάν. Χρυσοστόμου Έργα, ΕΠΕ, Τόμος 36, σελ. 70-82.
2. Ιωάν. Χρυσοστόμου Έργα, ΕΠΕ, Τόμος 19, σελ. 280.
3. Νικόδημου του Αγιορείτου, Πνευματικά Γυμνάσματα, σελ. 282.
4. Ιωάν. Χρυσοστόμου Έργα, ΕΠΕ, Τόμος 18Α, σελ. 683.
5. Ιωάν. Δαμάσκηνου Έργα, ΕΠΕ, Τόμος 1, σελ. 211.
6. Γρηγορίου Θεολόγου 'Εργα, ΕΠΕ, Τόμος 6, σελ. 412.
7. Γρηγορίου Νύσσης Έργα, ΕΠΕ, Τόμος 1, σελ. 285 και 289.
8. Μακάριος ο Αιγύπτιος, Φιλοκαλία των Νηπτικών, σελ. 243.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
via
Read more »
no image

sapfiros 0


Σημείωση Website: Τὸ παρὸν δημοσίευμα, ὡς τρίπτυχο φυλλάδιο, τὸ συναντοῦμε ἐπὶ πολλὰ ἔτη καὶ σὲ πολλοὺς χώρους νὰ προσφέρεται δωρεὰν στὸ λαό. Μερικὰ σημεῖα του ἀναφέρονται σὲ παλαιότερες κοινωνικὲς δομές, ἐνῶ σὲ γενικὲς γραμμὲς φαίνεται νὰ καλύπτει πολλὰ θέματα γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ τὰ πάθη τῶν ἀνθρώπων. Ἐν τούτοις, διατυπώνουμε τὴν ἐπιφύλαξη γιὰ τὸν τυπικὸ διαχωρισμὸ καὶ κατανομὴ τῶν θεμάτων, ποὺ ἴσως νὰ παραγνωρίζει τὸ θέμα τῶν ἰδιαιτεροτήτων τοῦ καθενὸς καὶ τὴν μυστηριακὴ χροιὰ τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Αὐτή, συμβαδίζει μὲ τὸ ἀληθινὸ καὶ ζῶν βίωμα τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ὁπωσδήποτε δὲν εἶναι μία ἐλεγχόμενη ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο διαδικασία γιὰ νὰ πληρωθοῦν συγκεκριμένες προϋποθέσεις σωτηρίας. Ὅμως, δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε, ὅτι ἡ θεία χάρις ἐπισκιάζει τὸν ἄνθρωπο, ὅταν, ὅπως καὶ ὅσο βούλεται ὁ Κύριος...

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Τὸ μικρὸ ἔντυπο ποὺ κρατᾶς, ἀγαπητέ, δὲν εἶναι, μία πραγματεία γιὰ τὸ μέγιστο καὶ ἱερώτατο μυστήριο τῆς Μετανοίας-Ἐξομολογήσεως. Προϋποθέτει μελέτη καὶ γνώση παρομοίων διαφωτιστικῶν βιβλίων ἢ κειμένων, ὅπως καὶ λύσι σχετικῶν ἀποριῶν ἔπειτα ἀπὸ συζήτησι μὲ ἔμπειρα σὲ τέτοια θέματα πρόσωπα. Εἶναι ἁπλῶς ἕνα σύντομο ὑπομνηστικὸ γιὰ μιὰ καλύτερη καὶ πιὸ συγκεκριμένη προετοιμασία γιὰ τὸ ἱερὸ Μυστήριο.
Ὡστόσο, μὲ δυὸ λόγια, πρέπει νὰ ξέρῃς πὼς ἡ μεγαλύτερη ἐπιστήμη, ἀλλὰ καὶ ἡ δυσκολώτερη τέχνη εἶναι νὰ γνωρίσῃς ἀληθινὰ τὸν ἑαυτό σου· ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν τὸν στερήσῃς τὸ μεγαλύτερο ἀγαθό, ποὺ πραγματικὰ διψᾷ κάθε ἀνθρώπινη ψυχή, τὴ λύτρωσι! Καὶ τὴ λύτρωσι αὐτὴ τὴ χαρίζει μόνος ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτής, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ ὁ ἴδιος ἵδρυσε καὶ ἐνομοθέτησε ὡς μοναδικὸ λυτρωτικὸ μέσο στὴν Ἐκκλησία Του, τὴν Μετάνοια-Ἐξομολόγησι. Γι᾿ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ ὑπερπηδήσῃς τὰ ὁποιαδήποτε καὶ ὁσαδήποτε ἐμπόδια ποὺ σοῦ φράζουν τὸ δρόμο πρὸς τὸ Ἱερὸ Ἐξομολογητήριο. Ἐδῶ σὲ περιμένει μὲ στοργὴ ὁ Πνευματικός, ποὺ ὡς ἄνθρωπος γνωρίζει νὰ συμπαθῇ καὶ νὰ κατανοῇ τοὺς συναμαρτωλοὺς ἀδελφούς του.
Γι᾿ αὐτὸ πέταξε μακριά σου κάθε σκέψι ντροπῆς ἢ φόβου. Γιατὶ νὰ ντραπῇς, ἢ νὰ φοβηθῇς, ὅταν ἡ ψυχή σου πάσχῃ καὶ ὑποφέρῃ ἀπὸ τὶς φοβερὲς συνέπειες τῆς πολύμορφης ἁμαρτίας; Ὅταν ὄχι μιά, ἀλλὰ πολλὲς ἀρρώστειες σὲ βασανίζουν, ἀπέφυγες ποτὲ τὸν γιατρὸ καὶ τὸ Νοσοκομεῖο ἀπὸ ντροπή;
Ἀλλὰ πάλι μὴν παρασυρθῇς ἀπὸ μερικοὺς ποὺ ζητοῦν νὰ τοὺς διαβαστῇ μιὰ «Εὐχή», χωρὶς προηγούμενη Ἐξομολόγησι. Ὅπου καὶ ὅταν αὐτὸ γίνεται, ἀπὸ ἄγνοια ἢ παράβαση, εἶναι φοβερὴ ἁμαρτία καὶ θεομπαιξία.
Μὲ πίστι λοιπὸν καὶ εἰλικρίνεια προχώρησε στὸ Ἱερὸ Ἐξομολογητήριο. Καὶ νὰ εἶσαι ἀπολύτως βέβαιος πὼς ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Ἐσταυρωμένου Λυτρωτῆ θὰ σὲ δεχθῇ καὶ θὰ σὲ ἀπαλλάξῃ ἀπὸ τὸ βάρος ποὺ σὲ πιέζει. Ἐκεῖνος λέγει «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς».

ΕΣΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ

  1. Πιστεύεις στὸ Θεό, στὴν Ἁγία Τριάδα, στὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Πιστεύεις στὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ Μυστήριά Της; Πιστεύεις ὅτι ὑπάρχει Παράδεισος καὶ Κόλασις;
  2. Ἐμπιστεύεσαι τὸν ἑαυτό σου πάντοτε καὶ ἰδιαίτερα στὶς δύσκολες περιστάσεις τῆς ζωῆς σου στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἢ ἀπογοητεύεσαι καὶ δείχνεις ὀλιγοπιστία;
  3. Μήπως στὶς θλίψεις, τὶς ἀσθένειες καὶ τὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς σου γογγύζεις ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ χάνεις τὴν πίστι καὶ τὸ θάρρος σου;
  4. Μήπως πιστεύεις στὰ μέντιουμ, στὶς χαρτορρίχτες, στοὺς ἀστρολόγους, στοὺς μάγους ἢ στὶς μάγισσες, στὴ χειρομαντεία, στὴν καφετζού; Μήπως εἶπες σ᾿ ἄλλους νὰ πιστεύουν καὶ νὰ καταφεύγουν σ᾿ αὐτά;
  5. Μήπως πιστεύεις στὶς προλήψεις καὶ δεισιδαιμονίες καὶ θεωρεῖς σὰν κακὸ σημάδι τὸ τρίξιμο τῶν ξύλων, τὸ βούισμα τῶν αὐτιῶν, τὸ οὔρλιασμα τοῦ σκύλου, τὴ συνάντησι τοῦ ἱερέως, τὸ λεγόμενο ποδαρικό; Μήπως πιστεύεις στὴν τύχη; Κάνεις τὴν προσευχή σου πρωὶ καὶ βράδι, ὅπως ἐπίσης καὶ στὸ τραπέζι; Μήπως ντρέπεσαι νὰ κάνης τὸ Σταυρό σου ἐνώπιον ἄλλων, π.χ. στὸ ἐστιατόριο ἢ ἔξω ἀπὸ Ἱ. Ναὸ ποὺ περνᾶς;
  6. Μελετᾶς τὴν Ἁγία Γραφή, καθὼς ἐπίσης καὶ διάφορα θρησκευτικὰ βιβλία;
  7. Ἐκκλησιάζεσαι τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς μεγάλες Ἑορτὲς;
  8. Παρακολουθεῖς ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τέλους τὴ θεία Λειτουργία ἢ πηγαίνεις ἀργὰ καὶ φεύγεις πρὶν τελειώσει;
  9. Στὴν Ἐκκλησία πηγαίνεις ντυμένος(-η) μὲ σεμνὴ ἐνδυμασία; Προσέχεις νὰ μὴ γελᾷς καὶ νὰ μὴ συζητῇς μὲ ἄλλους, ἔστω καὶ ἂν τελῆται Γάμος ἢ Βάπτισις;
  10. Μήπως ἐμποδίζεις ἀπὸ τὸν Ἐκκλησιασμὸ τὸν (τὴν) σύζυγό σου, τὰ παιδιά σου ἢ λὲς στοὺς γνωστούς σου νὰ μὴν ἐκκλησιάζονται;
  11. Κοινωνεῖς τακτικὰ μιὰ φορὰ τὸ χρόνο καὶ αὐτὴ χωρὶς νὰ ἐξομολογηθεῖς;
  12. Μήπως ὁρκίζεσαι χωρὶς λόγο ἢ καὶ ψευδῶς καὶ δὲν ἔτηρησες τὸν ὅρκο ποὺ ἔδωσες ἢ τὸ τάξιμο;
  13. Μήπως βλασφημεῖς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων μας;
  14. Νηστεύεις, ἐὰν δὲν ἔχῃς σοβαροὺς λόγους ὑγείας, τὴν Τετάρτη καὶ Παρασκευή, καὶ τὶς Τεσσαρακοστὲς;
  15. Μήπως πετᾶς θρησκευτικὰ βιβλία ἢ περιοδικὰ σε τόπο ἀκάθαρτο;

ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

  1. Μήπως ἔχεις μίσος καὶ ἀντιπάθεια ἐναντίον κάποιου ποὺ σοῦ ἔκαμε κακὸ ἢ σὲ ὕβρισε ἐπάνω στὸ θυμό του;
  2. Μήπως εἶσαι καχύποπτος καὶ χωρίς αἰτία ὑποπτεύεσαι τοὺς πάντας, ὅτι δῆθεν μιλοῦν γιὰ σένα, ὅτι δὲν σὲ θέλουν, ὅτι δὲν σὲ ἀγαποῦν, ὅτι δὲν σὲ συμπαθοῦν;
  3. Μήπως ζηλεύεις καὶ στενοχωρεῖσαι γιὰ τὴν πρόοδο, τὴν εὐτυχία, τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὰ ἀγαθὰ τῶν ἄλλων;
  4. Μήπως μένεις ἀσυγκίνητος μπροστὰ στὴ δυστυχία καὶ τὴν ἀνάγκη τοῦ πλησίον σου;
  5. Στὶς συναλλαγές σου μὲ τοὺς συνεταίρους σου ἢ συνεργάτες σου ἢ πελάτες σου εἶσαι τίμιος, εὐθύς, εἰλικρινής, ἀκέραιος;
  6. Μήπως συκοφάντησες ἢ κατηγόρησες τὸ συνάνθρωπό σου;
  7. Μήπως εἰρωνεύεσαι καὶ χλευάζεις τοὺς εὐσεβεῖς, ἐκείνους ποὺ νηστεύουν καὶ ἀγωνίζονται νὰ ζοῦν Χριστιανικὴ ζωὴ; Ἢ καὶ ἐκείνους ποὺ ἔχουν φυσικὰ ἢ πνευματικὰ ἐλαττώματα;
  8. Ἐνῶ ἄκουσες κάποια πληροφορία ἢ κατηγορία ἐναντίον ἄλλου, μήπως τὴ μετέδωσες καὶ ἔβλαψες, ἔστω καὶ ἄθελά σου, τὴν ὑπόληψη καὶ τιμὴ τοῦ συνανθρώπου σου;
  9. Μήπως κατακρίνεις τὴ συμπεριφορά, τὶς πράξεις, τὰ σφάλματα ἢ ἐλαπώματα τῶν ἄλλων, ὅταν ἀπουσιάζουν, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ἀλήθεια αὐτὰ ποὺ λὲς;
  10. Μήπως καταράσθηκες κάποιον ποὺ σοῦ ἔκαμε κακὸ ἢ καὶ τὸν ἑαυτό σου τὸν ἴδιο σε δύσκολες περιστάσεις τῆς ζωῆς σου ἢ τὴν ὥρα καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ γεννήθηκες;
  11. Μήπως στέλλεις τοὺς ἄλλους στὸ «Διάβολο» ἢ τοὺς μουντζώνεις;
  12. Σέβεσαι τοὺς γονεῖς σου; Τοὺς φροντίζεις; Ἀνέχεσαι, ἂν ἔχουν, τὶς γεροντικὲς ἀδυναμίες τους; Τοὺς βοηθεῖς στὶς σωματικὲς καὶ πνευματικὲς ἀνάγκες; Φροντίζεις νὰ ἐκκλησιάζωνται καὶ νὰ κοινωνοῦν; Μήπως τοὺς ἔχεις ἐγκαταλείψει ἄστοργα;
  13. Μήπως παρέσυρες τοὺς γονεῖς σου καὶ ἔγραψαν σὲ σένα πιὸ πολλὴ περιουσία καὶ ἔτσι ἀδίκησες τοὺς ἀδελφούς σου;
  14. Μήπως ἐπάνω στὸ θυμό σου ἐκτύπησες κανένα μὲ τὰ χέρια ἢ ἔθιξες μὲ τὰ λόγια;
  15. Ἐκτελεῖς συνειδητὰ τὸ ἐπάγγελμά σου ἢ τὴν ἀποστολή σου;
  16. Μήπως κλέπτεις; Μήπως παρεκίνησες ἢ βοήθησες ἄλλον νὰ κλέψει ἢ δέχτηκες νὰ κάλυψεις τὸν κλέπτη ἢ ἔλαβες ἐν γνώσει σου κλεμμένα πράγματα;
  17. Μήπως εἶσαι ἀγνώμων καὶ ἀχάριστος πρὸς τὸ Θεὸ καὶ γενικὰ τοὺς εὐεργέτες σου;
  18. Μήπως κάνεις κακὲς παρέες καὶ ἁμαρτωλὲς συναναστροφές; Μήπως ὤθησες κανέναν, εἶτε μὲ λόγια, εἰτε μὲ τὸ παράδειγμά σου, στὴν ἁμαρτία;
  19. Μήπως ἔχεις κάνει πλαστογραφία; Μήπως ἔχεις καταχρασθῇ τὸ Δημόσιο; Μήπως δανείσθηκες χρήματα ἢ ἄλλα ἀντικείμενα καὶ δὲν τὰ ἐπέστρεψες;
  20. Μήπως ἔκαμες ποτὲ φόνο, μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο;
  21. Μήπως ἀναμειγνύεσαι στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων, ἢ στὸ ἔργο των, ἢ στὴν οἰκογένειά των καὶ γίνεσαι πρόξενος φιλονεικιῶν καὶ ταραχῶν;
  22. Ἐλεεῖς τοὺς πτωχούς, τὰ ὀρφανά, τοὺς γέροντες, τοὺς πολυτέκνους, τὶς πτωχὲς οἰκογένειες ποὺ γνωρίζεις;

Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ

  1. Μήπως εἶσαι προσκολλημένος στὴν ὕλη καὶ τὰ ἐπίγεια ἀγαθά;
  2. Μήπως εἶσαι φιλάργυρος καὶ φιλοχρήματος;
  3. Μήπως εἶσαι πλεονέκτης;
  4. Μήπως εἶσαι σπάταλος; Ὅ,τι σοῦ περισσεύει ἀνήκει στοὺς πτωχούς.
  5. Μήπως ἔχεις μεγαλομανία;
  6. Μήπως σοῦ ἀρέσει νὰ ἐπιδεικνύεσαι δείχνοντας τὰ ἐνδύματά σου, τὰ πλούτη σου, τὶς ἐπιτυχίες σου, τοὺς βαθμοὺς τοῦ παιδιοῦ σου;
  7. Μήπως ἐπιδιώκεις τὸ θαυμασμὸ καὶ τὴ δόξα τῶν ἀνθρώπων;
  8. Δέχεσαι εὐχαρίστως τοὺς ἐπαίνους καὶ θέλεις οἱ ἄλλοι νὰ σὲ κολακεύουν, νὰ λένε ὅτι σὰν ἐσένα ἄλλος δὲν ὑπάρχει;
  9. Θίγεσαι, ὅταν σοῦ ὑποδεικνύουν τὰ σφάλματά σου, καὶ πικραίνεσαι, ὅταν σὲ ἐλέγχουν καὶ σὲ παρατηροῦν οἱ μεγαλύτεροί σου;
  10. Μήπως εἶσαι πείσμων, ἰσχυρογνώμων, ἐγωιστής, ὑπερήφανος καὶ ἀτομιστὴς; Πρόσεξε τὰ ἁμαρτήματα αὐτά, διότι ἡ διάγνωσίς τους εἶναι δύσκολη.
  11. Μήπως χαρτοπαίζεις, ἔστω καὶ ἄνευ χρημάτων, μὲ πρόσωπα τοῦ σπιτιοῦ σου ἢ συγγενικὰ γιὰ νὰ «σκοτώσης τὴν ὥρα σου», ὅπως λένε μερικοί;
  12. Μήπως σαρκικὰ ἁμαρτήματα ἔχουν μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή σου;
  13. Παρακολουθεῖς θεάματα βρώμικα ἀπὸ τὴν τηλεόραση καὶ τὸν κινηματογράφο;
  14. Μήπως διαβάζεις αἰσχρὰ βιβλία καὶ περιοδικὰ;
  15. Μήπως σκέφτηκες ποτὲ νὰ αὐτοκτονήσῃς;
  16. Μήπως εἶσαι κοιλιόδουλος;
  17. Μήπως εἶσαι ὀκνηρός, ἀμελής, ῥάθυμος;
  18. Μήπως λέγεις λέξεις ἀπρεπεῖς, αἰσχρές, ὑβριστικές, εἶτε χάριν ἀστειότητος, εἰτε γιὰ νὰ ὑβρίσῃς καὶ νὰ ἐξευτελίσῃς ἄλλον;
  19. Ἔχεις πνεῦμα αὐταπαρνήσεως;
  20. Διώχνεις ἀπὸ τὸ μυαλό σου τὶς κακὲς σκέψεις ποὺ ἔρχονται νὰ μολύνουν τὴν καρδιά σου;
  21. Τὰ μάτια σου τὰ προσέχεις νὰ μὴν περιεργάζονται προκληττικὲς εἰκόνες ἢ πρόσωπα;
  22. Τὰ αὐτιά σου τὰ προσέχεις τί ἀκούουν;
  23. Μήπως χορεύεις ἔξαλλους καὶ ἁμαρτωλοὺς χορούς; Τραγουδᾶς ἢ ἀκοῦς αἰσχρὰ τραγούδια;
  24. Μήπως εἶσαι μέθυσος;
  25. Μήπως καπνίζεις; Τὸ κάπνισμα φθείρει τὴν πολύτιμη ὑγεία καὶ ἀποτελεῖ ἁμαρτωλὴ σπατάλη.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΖΥΓΟΥΣ

  1. Διατηρεῖτε τὴ συζυγικὴ πίστι; Εἶναι φοβερό, ὅταν ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς συζύγους συνάπτει παρανόμους σχέσεις.
  2. Μήπως ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δυὸ προσέβαλε ἢ ἐλύπησε τὸν ἄλλον ἐνώπιον ἄλλων ἢ καὶ ἰδιαιτέρως;
  3. Μήπως δὲν ἀνέχεσθε τὶς τυχὸν ἀδυναμίες ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου; Μήπως δεικνύετε σκληρότητα;
  4. Μήπως ἐσὺ ὁ σύζυγος προτρέπεις τὴ σύζυγό σου νὰ ἀκολουθεῖ κατὰ γράμμα τὴ μόδα καὶ κάθε τί ποὺ εἶναι ἐξωφρενικὸ καὶ ἀντίθετο πρὸς τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ; Μήπως σὺ ἡ σύζυγος παρασύρεις τὸ σύζυγό σου σὲ διασκεδάσεις, ἀπαιτεῖς νὰ σοῦ δίδει τὰ μέσα γιὰ ν᾿ ἀκολουθεῖς τὴ μόδα καὶ καὶ τὴν κοσμικὴ ζωή;
  5. Σκέπτεσθε τὸν ἀγώνα ποὺ ἔχει ὁ ἕνας ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ ὁ ἄλλος μέσα στὸ σπίτι, ὥστε νὰ βοηθῆτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον στὸν ἀγώνα αὐτὸν ξεκουράζοντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ψυχικὰ καὶ σωματικά;
  6. Ὡς σύζυγος μήπως ἔχεις ὑπερβολικὲς ἀξιώσεις μερικὲς φορὲς καὶ ἐξευτελιστικὲς στὶς συζυγικὲς σχέσεις; Κάμνετε ἐγκράτεια κατὰ τὶς Κυριακές, τὶς ἑορτὲς καὶ τὶς ἡμέρες τῶν νηστειῶν γενικὰ;
  7. Μήπως δὲν ἀφήνεις σὺ ὁ (ἡ) σύζυγος τὴ (τό) σύζυγό σου νὰ πηγαίνει στὴν Ἐκκλησία ἢ σὲ θρησκευτικὲς συγκεντρώνεις καὶ ὁμιλίες;
  8. Τὰ παιδιά σας τὰ ἀνατρέφετε ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου; Μήπως ἐνδιαφέρεσθε μόνο γιὰ τὴ διανοητική τους μόρφωση καὶ ἀδιαφορεῖτε γιὰ τὴν ποιότητα τοῦ χαρακτήρα τους;
  9. Τὰ ὁδηγεῖτε στὴν Ἐκκλησία, στὴν ἱ. Ἐξομολόγηση, τὴ συχνὴ θεία Κοινωνία, τὸ Κατηχητικό; Τὰ διδάσκετε μὲ τὰ λόγια καὶ μὲ τὸ παράδειγμά σας τὴν ἀρετὴ; Τὰ μάθατε νὰ προσεύχονται τὸ πρωί, τὸ βράδι, ὅπως καὶ στὸ φαγητό, μὲ προσοχὴ καὶ εὐλάβεια;
  10. Προσέχετε τί διαβάζουν; Φροντίζετε νὰ τοὺς παίρνετε βιβλία, περιοδικὰ ἐθνικοθρησκευτικοῦ περιεχομένου;
  11. Προσέχετε μὲ ποιοὺς συναναστρέφονται καὶ ποιοὺς ἔχουν φίλους;
  12. Μήπως τὰ ὁδηγεῖτε σὲ θεάματα ἁμαρτωλὰ καὶ τὰ ἀφήνετε νὰ παρακολουθοῦν ἀπεριόριστα καὶ ἀνεξέλεγκτα τηλεόραση;
  13. Τὰ διδάσκετε τὴν ταπεινοφροσύνη καὶ προσέχετε νὰ ντύνωνται σεμνὰ;
  14. Μήπως τὰ καταρᾶσθε, ὅταν σᾶς πικραίνουν; Μήπως τὰ στέλνετε στὸ διάβολο;
  15. Μήπως ἔχετε κάνει ἔκτρωση ἢ ἀποφεύγετε νὰ κάμετε παιδιά;
  16. Μήπως ἀδικήσατε τὰ παιδιά σας κατὰ τὴ διανομὴ τῆς περιουσίας σας;
  17. Μήπως ἐσὺ ὁ σύζυγος μήπως νομίζεις ὅτι τὸ καθῆκον τῆς ἀνατροφῆς καὶ τῆς μορφώσεις τῶν παιδιῶν σας ἀνήκει μόνο στὴ σύζυγο; Καὶ σὺ ἔχεις καθῆκον νὰ τὰ νουθετεῖς, νὰ τὰ διαβάζεις καὶ νὰ τὰ ἀπασχολεῖς, γιὰ νὰ ξεκουράζεις τὴ σύζυγό σου, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ νοιώθουν καὶ αὐτὰ τὴν παρουσία σου, ὥστε νὰ συγκρατοῦνται καὶ νὰ μὴν παρασύρονται στὸ κακό.
  18. Μήπως τὰ μουντζώνετε καὶ τὰ μαλώνετε μὲ ἀπρεπεῖς λέξεις;
  19. Ἀγαπᾶ καὶ τιμᾶ ὁ καθένας σας τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς συγγενεῖς του ἄλλου; Μήπως ἐπεμβαίνουν οἱ γονεῖς καὶ οἱ συγγενεῖς σας στὴν οἰκογένειά σας καὶ γίνονται αἰτία νὰ δημιουργοῦνται διχόνοιες καὶ παρεξηγήσεις μεταξύ σας;
  20. Μήπως ἐπεμβαίνετε στὴν οἰκογένεια τοῦ παιδιοῦ σας;
  21. Μήπως ὁ σύζυγός σου εἶναι βλάσφημος; Κάνε ὑπομονὴ καὶ προσευχήσου νὰ κόψει τὴν καταραμένη βλασφημία.
Ἀδελφέ μου,
Βλέπεις πόσα πράγματα ἔχεις νὰ σκεφθεῖς; Καὶ πόσα ἀκόμα θὰ ἀνακάλυψεις, ὅταν μείνεις μόνος ἐσὺ καὶ θέλησεις νὰ ψάξεις βαθιὰ τὸν ἑαυτό σου!...
Μὴν ἀμελήσεις νὰ τὸ κάμεις. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη βοήθεια ποὺ μπορεῖς καὶ πρέπει νὰ προσφέρεις στὸν ἑαυτό σου καὶ στοὺς ἄλλους.
Εὔχομαι ὁ Πανάγαθος νὰ σὲ φωτίσει καὶ νὰ σὲ δυναμώσει στὸν ἀνηφορικό, ἀλλὰ ὡραῖο αὐτὸ δρόμο, ποὺ περνᾶ ἀπ᾿ τὸ Ἱερὸ Ἐξομολογητήριο στὸν Οὐρανό.
Ἔκδ. Α.Β.
via
Read more »
no image

sapfiros 0


ΣΤΙΣ Σαρακοστές καλό είναι να γνωρίζεις μόνο εκκλησία και σπίτι, τίποτ’ άλλο. Φτάνεις, λοιπόν, στο σπίτι. Τί θα κάνεις εκεί; Θα αγωνιστείς μ’ όλη σου τη δύναμη να διατηρήσεις την προσήλωση του νου και της καρδιάς στον Κύριο. Αμέσως μετά την εκκλησία, τρέξε στο δωμάτιό σου και κάνε αρκετές μετάνοιες, ζητώντας ευλαβικά από τον Θεό να σε βοηθήσει , ώστε να αξιοποιήσεις το χρόνο της παραμονής σου στο σπίτι με τρόπο ωφέλιμο για την ψυχή σου.
Ύστερα κάθησε και ξεκουράσου για λίγο. Αλλά και τότε μην αφήνεις τους λογισμούς σου να ξεστρατίζουν. Διώχνοντας κάθε σκέψη, επαναλάμβανε νοερά την ευχή : “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!”. Αφού ξεκουραστείς πρέπει ν’ ασχοληθείς με κάτι, είτε προσευχή είτε εργόχειρο. Τί εργόχειρο θα κάνεις δεν έχει σημασία∙ ξέρεις ήδη τί σου αρέσει. Είναι, βλέπεις, αδύνατο να ασχολείσαι όλη την ώρα με πνευματικά πράγματα∙ χρειάζεται να έχει και κάποιο ευχάριστο εργόχειρο. Μ’ αυτό θα καταπιάνεσαι, όταν η ψυχή σου είναι κουρασμένη, όταν δεν έχεις τη δύναμη να διαβάσεις ή να προσευχηθείς. Αν, βέβαια, οι πνευματικές σου ενασχολήσεις πηγαίνουν καλά, το εργόχειρο δεν είναι απαραίτητο. Εκπληρώνει μόνο την ανάγκη αξιοποιήσεως του χρόνου , που αλλιώς θα σπαταλιόταν σε απραξία. Και η απραξία είναι πάντα ολέθρια, πολύ περισσότερο όμως στον καιρό της νηστείας.
Πώς πρέπει να προσεύχεται κανείς στο σπίτι; Σωστά σκέφθηκες ότι τη Σαρακοστή οφείλουμε να προσθέτουμε κάτι στον συνηθισμένο κανόνα προσευχής. Νομίζω, ωστόσο, πως αντί να διαβάζεις περισσότερες προσευχές από το Προσευχητάρι, είναι καλύτερο ν’ αυξήσεις τη διάρκεια της άμεσης επικοινωνίας σου με τον Κύριο. Κάθε μέρα, πριν αρχίσεις και αφού τελειώσεις τη την ορθρινή και βραδυνή ακολουθία, να απευθύνεσαι με δικά σου λόγια στον Κύριο, την Υπεραγία Θεοτόκο και τον φύλακα άγγελό σου, ευχαριστώντας τους για την προστασία τους και παρακαλώντας τους για την ικανοποίηση των πνευματικών σου αναγκών. Ζήτα τους να σε βοηθήσουν , ώστε, πρώτα απ’ όλα να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να αποκτήσεις αυτογνωσία  και, όταν την αποκτήσεις, να σου χαρίσουν ζήλο και δύναμη, ώστε να θεραπεύσεις τις πληγές της ψυχής σου. Ζήτα τους, ακόμα, να γεμίσουν την καρδιά σου  με το αίσθημα της ταπεινώσεως και της συντριβής. Η ταπείνωση είναι η πιο ευάρεστη στον Θεό θυσία. Έτσι να προσεύχεσαι. Μην επιβάλεις, όμως, στον εαυτό σου έναν προσευχητικό κανόνα μακρύ και βαρύ, έναν κανόνα που θα υπερβαίνει τα μέτρα των ψυχοσωματικών σου δυνάμεων και θα σε καταβάλλει. Καλύτερα είναι να προσεύχεσαι συχνότερα στη διάρκεια της ημέρας και, όταν ασχολείσαι μ’ οποιαδήποτε άλλη εργασία, να έχεις το νου σου στο Θεό.
Μετά την προσευχή , διάβαζε για λίγο με αυτοσυγκέντρωση. Η μελέτη δεν αποσκοπεί στο φόρτωμα του μυαλού σου με διάφορες πληροφορίες και γνώσεις, αλλά στην ψυχική σου ωφέλεια και εποικοδομή. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να διαβάζεις πολλά. Διάβαζε όμως με προσοχή μεγάλη και με καρδιακή συμμετοχή.
“Τί να διαβάζω;”, θα με ρωτήσεις. Μόνο πνευματικά βιβλία ,φυσικά. Η προσεκτική ανάγνωση τέτοιων βιβλίων εμπνέει την ψυχή περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο. Αν πάντως, στη διάρκεια της μελέτης γεννιέται ο πόθος της προσευχής, ν’ αφήνεις το βιβλίο και να προσεύχεσαι .
Θα διαβάζεις, λοιπόν, θα προσεύχεσαι, θα κάνεις μετάνοιες. Και μ’ όλα αυτά, ωστόσο, δεν θα μπορέσεις να κρατήσεις το νου και την καρδιά σου σε κατάσταση συνεχούς και έντονου αγώνα. Είναι αναπόφευκτο να κουράζεσαι. Τότε, όπως σου είπα, θα ασχολείσαι με κάποια πρακτική εργασία.
Σκέφτεσαι, καθώς μου γράφεις, να μειώσεις την  ποσότητα του καθημερινού σου φαγητού. Σωστή κι ωφέλιμη η σκέψη σου∙ σωστή, γιατί το σώμα, που με τις παρεκτροπές του σε αναγκάζει να μετανοείς, οφείλει να καταβάλει στη διάρκεια της Σαρακοστής τους μόχθους  που του αναλογούν∙ και ωφέλιμη, γιατί με τη νηστεία το σώμα δουλαγωγείται, ο νους καθαρίζεται, η καρδιά μαλακώνει, τα πάθη νεκρώνονται. Μόνο μην το παρακάνεις. Ήδη τρως τόσο λίγο. Πρέπει να έχεις δυνάμεις ,για να στέκεσαι στην εκκλησία και για ν’ αγωνίζεσαι στο σπίτι. Κοίτα να τρως τόσο, όσο χρειάζεται για να μην εξασθενήσεις.
Καλό θα ήταν επίσης , να μείωνες λίγο το χρόνο του ύπνου και της αναπαύσεώς σου. Είναι μία θυσία για σένα, αλλά κάθε λογής θυσία ταιριάζει σ’ αυτή την περίοδο .
Και με τις συζητήσεις τί θα γίνει; Τη Σαρακοστή τουλάχιστον, οι συζητήσεις με τους άλλους ας περιοριστούν σε πνευματικά θέματα. Ακόμα καλύτερες είναι οι κοινές πνευματικές αναγνώσεις, που δίνουν αφορμές για την ανταλλαγή εποικοδομητικών σκέψεων και  για την εξαγωγή ωφέλιμων συμπερασμάτων. Κατάλληλοι γι’ αυτό τον σκοπό είναι οι Βίοι των Αγίων. Αρκετά έγραψα. Θα προσθέσω ό,τι άλλο χρειάζεται αργότερα.

«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000
via
Read more »
no image

sapfiros 0


Ποιος είναι σήμερα ήσυχος, ποιος δεν ανησυχεί, ποιος δεν έχει βασανισμένη την καρδιά του;
Σπανίως συναντάς ήρεμο άνθρωπο. Υπάρχουν ακόμη και κάποια παιδιά που είναι όμοια με τους μεγάλους που έχασαν την υπέροχη γοητεία, η οποία σε προσελκύει, σε τραβάει στα παιδιά. Οι νεαροί ζουν σαν να έχουν πυρετό, οι μεγάλοι έχουν τεντωμένα «νεύρα», οι ηλικιωμένοι στερήθηκαν τη χαρακτηριστική τους ηρεμία, την ψυχική τους ειρήνη. Η ζωή έβαλε σε όλα τη σφραγίδα της . Όλα είναι σε αναβρασμό.
Αν ζήσατε στις όχθες κάποιου μεγάλου ποταμού με άφθονα νερά, τότε ξέρετε ότι καθώς λυσσομανά το ποτάμι και τα κύματα αναταράζουν τη βάρκα και ετοιμάζονται να τη βυθίσουν στην υδάτινη άβυσσο, οι πλέοντες δεν πρέπει να χάσουν την  ετοιμότητα του πνεύματος. Αντίθετα, πρέπει με πολλή δύναμη να εργασθούν για να παλέψουν εναντίον του φοβερού στοιχείου και να σώσουν τη ζωή τους.
Και καθένας για να εκπληρώσει το χρέος του, το χρέος του χριστιανού και του Ρώσου πολίτη, τον σημερινό καιρό χρειάζεται ψυχική ειρήνη, ηρεμία πνεύματος. Κι αυτό θα γίνει, όταν η καρδιά μας φλέγεται από την πεποίθηση ότι ο πανταχού παρών Κύριος και Πατέρας μας, που βασιλεύει σ’ όλο τον κόσμο και κατευθύνει τα πάντα προς το αγαθό δεν θα εγκαταλείψει εμάς τους αδύνατους και ανήμπορους, ότι Αυτός οδηγεί τη ζωή του καθενός από μας, τα πλάσματά Του , και ότι ούτε μια τρίχα της κεφαλής μας , κατά το λόγο του Σωτήρος Χριστού, δεν πέφτει χωρίς το θέλημά Του.
« Εαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.». Αυτή είναι μια εκφώνηση την οποία συχνά ακούμε κατά τη Θεία Λειτουργία. Ας αντηχεί όχι μόνο στ’ αυτιά μας , αλλά ας φθάνει μέχρι την καρδιά, μέχρι το βάθος της και ας βρίσκει εκεί ειλικρινή και καταφατική απόκριση .
«Γεννηθήτω το θέλημά Σου». Τα λόγια αυτά της Κυριακής προσευχής , σαν τις θωπευτικές θερμές ακτίνες του ήλιου, ας θερμαίνουν την ύπαρξή μας χύνοντας σ’ αυτήν τη μακάρια ειρήνη και την ήσυχη στάση μας σε όλες τις δυστυχίες και τις χαρές της ζωής, ενισχύοντάς την σε κάθε δραστηριότητα που επιβάλλεται σε κάθε θέση ή κατάσταση που βρισκόμαστε.
Το να παραδώσεις τον εαυτό σου στη θεία καθοδήγηση , το να μπεις κάτω από τη ζεστή και γεμάτη αγάπη σκέπη του Θεού, αυτός είναι ο σπουδαιότερος όρος μιας ευτυχισμένης ζωής…
Θεωρούμε κατάλληλη την στιγμή, χάριν νουθεσίας, να παραθέσουμε τη διήγηση για κάποιο μοναχό ο οποίος υπέταξε το δικό του θέλημα στο θέλημα του Θεού και απόλαυσε μεγάλη ειρήνη στην ψυχή του, λαμβάνοντας από τον Θεό το ιαματικό χάρισμα. Πολλοί ασθενείς γίνονταν καλά μόνο με το άγγιγμα του ενδύματός του. Παντού συναντούσε μεγάλο σεβασμό για το πρόσωπό του. Μεταξύ αυτών, οι αδελφοί της μονής εκπλήττονταν πολύ με όσα γίνονταν από το συμμοναστή τους, επειδή δεν παρατηρούσαν σ’ αυτόν κανένα ιδιαίτερα εξέχον ασκητικό αγώνισμα, ούτε αυστηρή νηστεία, ούτε υπερβολικούς κόπους, ούτε κάτι άλλο. Ζούσε όπως όλοι οι άλλοι. Ένα μόνο πράγμα κρατούσε με αυστηρότητα. Όλα όσα του συνέβαιναν τα δεχόταν πρόθυμα και ευχαριστούσε γι’ αυτά τον Θεό. Ένα τον διέκρινε: Είχε παραδοθεί ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού.
Κάποτε που ο μοναχός αυτός θεράπευσε κάποιους αρρώστους χωρίς κανένα ιατρικό μέσο δια της ζώσης εν αυτώ χάριτος και δυνάμεως, ο προεστώς του κοινοβίου τον ρώτησε ποια ήταν η αιτία της θεραπείας, γιατί οι προσερχόμενοι σ’ αυτόν λαμβάνουν την ίαση.
- Και εγώ ο ίδιος εκπλήττομαι που μπορώ να τους δίνω την υγεία τους, απάντησε ο μοναχός.  Ντρέπομαι που τα ενδύματά μου έχουν ιαματική δύναμη , γιατί εγώ ούτε με τη νηστεία, ούτε με άλλα ασκητικά, μοναστικά αγωνίσματα, αξιώθηκα να λάβω τέτοιο δώρο από τον Θεό.
- Αυτό είναι αλήθεια, είπε ο προεστώς. Εμείς βλέπουμε ότι είσαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος και σε σένα δεν υπάρχει τίποτα που να σε ξεχωρίζει από την τάξη των υπόλοιπων πατέρων.
Ο προεστώς της μονής αποφάσισε πάση θυσία να αποκαλύψει την πραγματική αιτία  του ζωντανού ιαματικού χαρίσματος που είχε ο μοναχός. Έκανε μακρές συζητήσεις μαζί του, προσπαθώντας να μάθει όλα τα καλά στοιχεία του και να ξεσκεπάσει το μυστικό της καρδιάς του. Στα ερωτήματα του ηγουμένου ο μακάριος μοναχός είπε:
- Θυμήθηκα κάτι σχετικό με το έλεος που μου δόθηκε από τον Θεό: Εγώ σταθερά , σε όλα συντονίζω το θέλημά μου με το Θείο θέλημα. Ποτέ και τίποτα δεν φέρνω στη σκέψη μου που θα εναντιωνόταν στο θέλημα του Θεού. Ποτέ δεν τρομάζω μπροστά σε απρόβλεπτα γεγονότα, τα οποία θα μπορούσαν να κλονίσουν το νου μου και να εξασθενήσουν την καρδιά μου. Ποτέ και για τίποτε δεν παραπονέθηκα στους άλλους  ούτε τους φανέρωσα τη θλίψη μου. Το ίδιο, και όσα ευτυχή συμβάντα λάχουν στη ζωή μου, δεν με ευχαριστούν σε τέτοιο βαθμό που να ευθυμώ περισσότερο από ό,τι τον υπόλοιπο καιρό. Όλα τα δέχομαι εξίσου, σαν σταλμένα από το χέρι του Θεού, τόσο τα ευχάριστα όσο και τα δυσάρεστα για μένα. Δεν προσεύχομαι στον Θεό για να πραγματοποιηθούν όλα σύμφωνα με την επιθυμία μου, αλλά θέλω σε όλα να γίνεται το άγιο θέλημά Του. Μ’ αυτόν τον τρόπο τίποτε δεν με ευχαριστεί  ιδιαίτερα, τίποτε δεν με συντρίβει και δεν με συγχύζει και τίποτε δεν με κάνει ευτυχισμένο, όπως μόνο αυτό το ίδιο το θέλημα του Θεού. Γι’ αυτό σε όλες μου τις προσευχές για ένα μόνο παρακαλώ τον Θεό: Να γίνεται πάντοτε και ολοκληρωτικά σε μένα και σε όλα τα πλάσματά Του το Θείο θέλημα.
Ο ηγούμενος του κοινοβίου πάρα πολύ θαύμασε τα λόγια του μοναχού και απευθυνόμενος σ’ αυτόν τον ρώτησε:
- Αγαπημένε μου αδελφέ! Πες μου τι αισθάνθηκες χθες την ώρα που συνέβη πυρκαϊά στο μοναστήρι μας. Στ’ αλήθεια δεν λυπήθηκες μαζί με όλους τους άλλους, όταν ο κακός άνθρωπος έβαλε φωτιά στα μοναστηριακά οικοδομήματα και κάηκε πολύ από το σιτάρι μας;
- Δεν θα κρύψω, απάντησε ο μοναχός, ότι όλη αυτή η ζημιά του μοναστηριού δεν μου προκάλεσε την παραμικρή θλίψη, επειδή έχω τη συνήθεια για όλα, και για τα θλιβερά και για τα ευχάριστα, να ευχαριστώ τον Θεό και ήσυχα να δέχομαι και τούτο και το άλλο. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό που συνέβη σε μας, συνέβη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ο οποίος κατευθύνει τα πάντα προς ψυχική ωφέλεια. Γι’ αυτό ακριβώς δεν μεριμνώ και δεν σκέπτομαι τίποτε σχετικά μ’ αυτό. Λίγο ή πολύ εμείς έχουμε το ψωμί μας και τα υπόλοιπα για τη διατροφή μας, γιατί πιστεύω δυνατά ότι ο Θεός μπορεί καθέναν από εμάς να τον χορτάσει τόσο με ένα ψίχουλο όσο και με ένα ολόκληρο ψωμί. Έτσι λοιπόν εγώ ήρεμα, χωρίς καμμιά σύγχυση, περνώ τη ζωή μου.
Κατάπληκτος από τα λόγια του μοναχού ο ηγούμενος για πολύ ακόμη καιρό συζητούσε μαζί του, προσπαθώντας να αναγκάσει τον αδελφό πιο καθαρά ακόμη να παρουσιάσει τον τρόπο σκέψεώς του, τις απόψεις του και να αποκαλύψει την πνευματική του κατάσταση.
Μεταξύ πολλών απαντήσεων που έδωσε ο ταπεινός μοναχός στον προεστώτα είπε και τα εξής:
- Κατά την καθημερινή  προσφορά του εαυτού μου  στο θέλημα του Θεού, τόσο προόδευσα στην υπακοή μου σ’ Αυτό, ώστε, αν από πριν γνώριζα ότι ο Θεός εξαπαντός προόριζε να με στείλει στον κόλαση, τότε εγώ δεν θα επιχειρούσα να κάνω τίποτε εναντίον Του. Σου λέω ακόμη, ότι κι αν ήταν δυνατόν σε μένα να αλλάξω αυτή τη θεία απόφαση λέγοντας ένα «Πάτερ ημών» - σου λέω αλήθεια-, δεν θα τολμούσα να το κάνω αυτό, αλλά ακόμη πιο έντονα θα προσευχόμουν στον Θεό, ώστε να ενεργήσει σε μένα σύμφωνα με το Πανάγιο θέλημά Του και να μου δωρίσει τη Χάρη Του που θα με ενισχύσει ως τους απέραντους αιώνες, για να μη σκέπτομαι οτιδήποτε αντίθετο στο άγιό Του θέλημα.
Μετά από παρατεταμένη σιωπή λέει, τέλος, ο ηγούμενος στο μοναχό:
- Πορεύου, περιπόθητε πάτερ, πορεύου και εκπλήρωσε φιλότιμα την υπόσχεσή σου στον Θεό, όπως μου την εξέθεσες. Εσύ βρήκες τον ουρανό  έξω από τον ουρανό. Να θυμάσαι ότι τέτοια χάρις δεν δωρίζεται από τον Θεό σε πολλούς. Δεν υπάρχουν πολλοί οι οποίοι δεν μπαίνουν ποτέ σε ανησυχία και δεν προσβάλλονται από τον οποιονδήποτε. Εκείνος μόνο είναι προστατευμένος στη ζωή του με ισχυρά και απόρθητα τείχη, όποιος πάντοτε και σε όλα, ό,τι κι αν συναντήσει στη ζωή του, συμφωνεί με το θέλημα του Θεού, δηλαδή ανέχεται τα πάντα σαν να είναι σταλμένα από τον Θεό.
Ας γίνεται σε όλα το θέλημα του Θεού.


Πηγή: Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
via
Read more »
no image

sapfiros 0


Το βράδυ, με το τέλος όλων των έργων της ημέρας, ευχαρίστησε τον Θεό για όλες τις ευεργεσίες που έλαβες κατά τη διάρκεια της ημέρας, δηλαδή: επειδή παρέμεινες ζωντανός, κι ακόμη για τις πνευματικές και σωματικές  σου δυνάμεις, για την υγεία σου, για την τροφή, το ποτό, για όλους τους ψυχοσωτήριους λογισμούς, για όλες τις άγιες επιθυμίες ,για το γήινο και το ουράνιο φως , για τη βοήθεια και προστασία Του, δηλαδή για κάθε ευεργεσία Του.
Ύστερα απασχόλησε την καρδιά σου με τους ακόλουθους πνευματικούς λογισμούς: «Να που εγώ μια ακόμη μέρα ήρθα πιο κοντά στο θάνατο. Τι  θα συμβεί , αν θελήσει ο Κύριος να με βάλει αυτή τη νύχτα μπροστά στο Δίκαιο Κριτήριό Του; Θα αντέξω; Το πρωί έβαλα σκοπό να περάσω όλη την ημέρα με αγιότητα. Πώς την πέρασα; Μήπως παρόργισα τον Κύριο με κάτι;
Μετά απ’ αυτές τις ερωτήσεις:
α) Προσευχήσου μέσα στην καρδιά σου στο Πανάγιο Πνεύμα για να φωτίσει το νου σου και με ακρίβεια ως και τη μικρότερη λεπτομέρεια θυμήσου: Πώς έζησες τη μέρα που πέρασε, πώς σηκώθηκες το πρωί, πως ετοιμάσθηκες , πώς έκαμες την πρωινή προσευχή σου, πώς πέρασες κατά τη διάρκεια των πρωινών σου ασχολιών σύμφωνα με τη θέση σου, πώς συμπεριφέρθηκες κατά το φαγητό και την ανάπαυση, πώς στη σχέση σου με τους οικείους σου, τους γείτονές σου , με τους ξένους, ειδικά σε περιστάσεις επικίνδυνες για σένα. Μήπως υπέκυψες στην αμαρτία; Μήπως χαλάρωσε η διάθεσή σου να αποφεύγεις την αμαρτία; Πώς φέρθηκες όταν σου συμπεριφέρθηκαν με αγένεια, όταν δε σε άκουσαν ή γέλασαν εις βάρος σου;
β) Προσευχήσου , ώστε το Άγιο Πνεύμα να σε οδηγήσει να θυμηθείς: Τι σκέφθηκες τη σημερινή μέρα, τι είπες, τι έκανες˙ πως προσπάθησες ή δεν προσπάθησες να φυλάξεις την αγία απόφαση που είχες πάρει το πρωί να απομακρυνθείς από την αμαρτία˙ τι ιδιαιτέρως σε τραβούσε ή τι σε παρέσυρε στην αμαρτία˙ τι τρόπο επιχείρησες να χρησιμοποιήσεις εναντίον της αμαρτίας ή εναντίον των εμποδίων να εκπληρώσεις το θέλημα του Θεού και γιατί ο τρόπος αυτός  φάνηκε ανεπαρκής.
γ) Προσευχήσου , ώστε το Άγιο Πνεύμα να σε οδηγήσει να θυμηθείς σε τι και γιατί αμάρτησες, τι και γιατί δεν το έκανες˙ μήπως αμάρτησες τρέφοντας τον εαυτό σου με κακούς λογισμούς και επιθυμίες ˙ μήπως αμάρτησες παραλείποντας να κάνεις κάτι καλό  ή πρέπον˙ μήπως αμάρτησες εναντίον της πρώτης, της δεύτερης ή της τρίτης εντολής κ.λπ. , μήπως είχες συμμετοχή σε ξένες αμαρτίες κ.λπ.
δ) Ενθυμούμενος πως πέρασες τη μέρα σου, θα βρεις στον εαυτό σου και καλά και κακά. Όλα τα καλά να τα επιγράφεις στον Θεό και τα κακά στον εαυτό σου. Πάρε εκ νέου στερεά απόφαση να εναντιωθείς στην αμαρτία, ιδιαιτέρως στην πιο προσφιλή σου αμαρτία. Επινόησε τα πιο δυνατά μέσα και τους τρόπους  για να λυτρωθείς απ’ αυτήν. Αλλά ταυτόχρονα προσευχήσου και παρακάλεσε τον Κύριο και Θεό να σου αποκαλύψει ελπίδα και τρόπους που θα ενισχύσουν ιδιαίτερα την αγαθή σου προαίρεση , ώστε να είσαι έτοιμος να πεθάνεις παρά να ξανακάνεις τις προηγούμενες αμαρτίες σου και να προσβάλεις εκ νέου τον Θεό.
Πηγαίνοντας για ύπνο , κάνε τη βραδινή σου προσευχή ή από τα εκκλησιαστικά βιβλία ή με δικά σου λόγια , αλλά πρόσεξε, ώστε οι προσευχές σου να είναι οπωσδήποτε άγιες και συνετές.
α) Πριν απ’ όλα ευχαρίστησε τον Θεό για όλες τις ευεργεσίες  που έδειξε σε σένα και σ’ όλους τους ανθρώπους ˙ για τη λύτρωση που μας προσέφερε, για την αγία πίστη μας, για τα άγια Μυστήρια και για την άγια διδασκαλία που μας έδωσε προς σωτηρία.
β) Προσευχήσου  , ώστε ο Κύριος να σου συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες και να μην επιτρέψει σε σένα να πεθάνεις μέσα στις αμαρτίες σου.
γ) Προσευχήσου , ώστε να σε λυτρώσει ο Θεός από τους πειρασμούς  του εχθρού κατά τον ύπνο και τη νύχτα και να σου στείλει το φύλακα Άγγελό Του να φυλάξει την ψυχή και το σώμα σου από κάθε κακό.
Δ) Προσευχήσου , ώστε ο Κύριος να ευλογήσει όλους τους κοντινούς σου ανθρώπους: τους γονείς, τους αδελφούς σου, τις αδελφές σου, τους συγγενείς σου, τους γνωστούς , τους ευεργέτες σου, τους προϊσταμένους σου. Προσευχήσου και για τους εχθρούς σου.
Ε) Προσευχήσου, ώστε Εκείνος να βοηθήσει τους φτωχούς , τους θλιμμένους, τους οδοιπορούντες, τους ασθενείς, τους βασανισμένους, να παρηγορήσει τους δυστυχισμένους, να προστατεύσει τα ορφανά, να δώσει ελπίδα στους ψυχορραγούντες, να ευλογήσει όλα τα παιδιά, να κατευθύνει στο καλό όλους τους νέους, να ενισχύσει στην αγία ζωή τους ενήλικες και όλους τους γέροντες, να τους κάνει υπόδειγμα αγίας ζωής, να οδηγήσει όλους τους αμαρτωλούς στη μετάνοια, να αφανίσει το σκοτάδι μέσα στο οποίο ζουν οι ειδωλολάτρες, οι άπιστοι, οι αιρετικοί, οι σχισματικοί˙ να τους φωτίσει δια του φωτός Του ˙όλους να οδηγήσει στη γνώση της Αληθείας Του˙ όλους να τους κατευθύνει στην αληθή οδό της σωτηρίας και να τους σώσει.
Τέλος παράδωσε τον εαυτό σου στον Κύριο και Υιό σου τελείως . Σημείωσε τον εαυτό σου με το σημείο του Σταυρού  , ξάπλωσε στο κρεβάτι και κοιμήσου, ενθυμούμενος το θάνατο και την Κρίση του Θεού. Προσπάθησε να κοιμηθείς με καλούς λογισμούς . Διάβασε κάποιο πνευματικό βιβλίο ή το Βίο του Αγίου που γιορτάζει αύριο. Προσπάθησε να κοιμηθείς αφοσιωμένος στον Θεό. Τότε, ό,τι και να σου συμβεί κατά τον ύπνο, τίποτε μην φοβηθείς.  Κοιμήσου σαν να είσαι στα χέρια του Θεού. Τότε ο ίδιος ο Κύριος θα σε προσέχει και θα σε φυλάει. Τότε τίποτε κακό δεν θα πλησιάσει το σώμα σου, η ψυχή σου δεν θα κινδυνεύσει, δεν θα κινδυνεύσει, γιατί θα είναι κοντά στον Θεό.
Σε περίπτωση αϋπνίας, όταν για πολλή ώρα δεν μπορείς να κοιμηθείς ,πάλι προσευχήσου. Συλλογίσου τα κρίματα του  Θεού και την ανθρώπινη ματαιότητα και πάρε απ’ αυτά ωφέλιμα μαθήματα για τη ζωή σου. Προσευχήσου  με την εσωτερική , καρδιακή προσευχή: : «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν». Αν έρθουν στο νου και την καρδιά κακοί λογισμοί, σήκω και κάνε μετάνοιες με τον Πεντηκοστό Ψαλμό: « Ἐλέησον  με , ὁ Θεός,» μέχρι να κουρασθείς. Αν προσευχηθείς με την καρδιά σου, γρήγορα θα σε πάρει ο ύπνος. Αλλά κι αν δεν κοιμηθείς, θα λάβεις πνευματική ωφέλεια.
Να πώς οι καλοί άνθρωποι περνούν τη ζωή τους, θεάρεστα και άγια. Εδώ δείξαμε τον τρόπο να περάσεις με αγιότητα μόνο για μια μέρα. Έτσι να περάσεις και την δεύτερη και την τρίτη και όλες τις ημέρες  της ζωή σου. Πάντοτε να έχεις μπροστά στα μάτια σου αυτό τον οδηγό  και σύμφωνα μ’ αυτόν να ρυθμίζεις τη ζωή σου. Αν έτσι ενεργείς , τότε θα γίνεις τέλειος, αληθινός χριστιανός και θα λάβεις το στέφανο αντάξιας δόξας. Στην αρχή αυτό το έργο φαίνεται δύσκολο, αλλά εσύ να λάβεις όλα τα μέτρα για να νικήσεις αυτό τον πειρασμό , ώστε αυτό το σπουδαίο  και απαραίτητο για σένα έργο να γίνει εύκολο.
Θυμήσου ότι η οκνηρία είναι η μητέρα όλων των ελαττωμάτων και ακολούθως της καταστροφής, αλλά ο κόπος , η ζωντάνια και η επαγρύπνηση είναι οι απαραίτητοι όροι της αρετής και ακολούθως της σωτηρίας . Και στον κόσμο ο άνθρωπος χωρίς κανόνες θεωρείται άχρηστος. Πολύ περισσότερο ο χριστιανός δεν είναι δυνατόν να ζήσει χωρίς κανόνες, όπως τύχει. Αυτοί οι κανόνες χωρίς αμφιβολία, με βεβαιότητα θα σε οδηγήσουν μέχρι την εκπλήρωση του σκοπού σου.
Πηγή: Από το βιβλίο : "Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής" Εκδόσεις Άθως
via
Read more »
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)